|
DAG 6
zaterdag 15 mei 1999  Zaterdag had ik om 9.30 met Judith afgesproken. Volgens de planning was dit de vrije dag en de hele week had ik al lopen denken waar ik nog foto’s moest gaan maken (redelijk gevaarlijk om stil te gaan staan als je met een groep loopt, je bent ze zo kwijt). Judith en ik stelden een plan de campagne op en klommen eerst naar het kasteel. Omdat het monumentendag was, waren veel gebouwen gratis te bezoeken en zo keken wij wat rond in het kasteel. Wij hadden geluk dat we vroeg waren, de eerste busladingen Amerikanen en Japanners begonnen al te arriveren. Wij kregen nog de kans de kroonjuwelen zonder rijvorming te bekijken, maar achter ons begon de massa zich al te verzamelen. We genoten nog wat van het uitzicht over de stad en verlieten de hoogte.   We liepen naar Charlotte Square, waar ik een foto wilde nemen vanwege de eerdergenoemde ambtswoning. Daarna slingerden we door New Town. In George Street bezochten we enige boekwinkels en ik kwam ditmaal ook daadwerkelijk met een boek naar buiten. Daarna liepen we door Rose Street en aten een grote, zoete donut (erg lekker!). Toen Princes Street, die we helemaal afliepen om Calton Hill aan het eind te beklimmen. We genoten wederom van het uitzicht over de stad en het inmiddels zeer aangename weer. Na verloop van tijd werd het toch tijd om verder te gaan. We liepen naar de ceedeewinkels Avalanche en Fopp, en ik kocht de ceedee van Snow Patrol.   Hierna werd het tijd om wat spullen weg te brengen en ik legde het één en ander op mijn kamer. Vervolgens gingen we naar Judiths huis, om even bij te komen. We dronken wat en ik luisterde even naar Radio One, al was de R‘n’B Top 40 nu niet direct wat ik graag wilde horen. Al snel was het tijd om naar Leonieke te lopen, waar we die avond zouden gaan eten.  We liepen via de Tesco om nog wat voorraad voor onderweg in te slaan (koek en snoep natuurlijk) en enige tijd later arriveerden wij aan de andere kant van het centrum, bij Leonieke. We vertrokken meteen naar de curry take-away, omdat Judith en ik om 18.45 weer bij het hostel moesten zijn om te vertrekken naar de "ceilidh". Bij de curry-tent duurde het echter nogal lang, zodat wij uiteindelijk toch redelijk gehaast gegeten hebben. Het was echter erg lekker. En heet. Erg heet. Na Leonieke achtergelaten te hebben tussen de afwas renden wij naar het hostel, waar we oververhit (curry en hard lopen) aankwamen. We hoorden meteen dat het vertrek een half uur uitgesteld was. Lekker dan. Uiteindelijk vertrokken we dan toch, met een heuse lijnbus. De chauffeur was van het onvriendelijk soort en hij weigerde te zeggen waar we eruit moesten, zodat iedereen gestresst naar straatnamen en huisnummers zat te turen – wij wisten zelf ook niet echt waar we heen moesten! Gelukkig kwamen we precies waar we wilden komen, en na een kleine afdaling arriveerden we bij de Caledonian Brewery waar de ceilidh (spreek uit als: 'kee-lie), een echt traditioneel Schots feest, gehouden werd. We kwamen bij een relatief klein schuurtje. Binnen was het al redelijk gezellig, lange tafels met vele mensen, en wij zochten ook een paar tafels voor de hele groep. Dat lukte en we keken onze ogen uit. Het was donker, geen licht op een paar kaarsen op de tafels na, en wat licht bij de bar. We dronken wat en de band voor in de zaal pielde wat op de instrumenten. Na enige tijd gingen ze spelen en het bleek traditionele Schotse muziek, maar dan wel op moderne instrumenten (gitaar, keyboard en drums) hoewel er ook een viool en fluit aanwezig waren. Al snel kwamen mannen in kilts vragen wie er mee ging dansen en het draaide er op uit dat iedereen uit de groep minstens één reel of jig danste. Na verloop van tijd hield de band op en was het tijd voor een intermezzo. Een doedelzakspeler kwam in de zaal staan en de gasten konden bordjes met haggis, tatties en neeps halen. Toen iedereen uitgegeten en uitgebuikt was, begon de band weer met vrolijke wijsjes en iedereen danste weer. Kortom, een zeer geslaagde avond, en ook erg vermoeiend. Uiteindelijk besloten we maar weer naar huis te gaan en omdat we ditmaal wel wisten waar we de bus uit moesten, durfden we boven in de dubbeldekker te gaan zitten. En dat was gaaf! We arriveerden op Princes Street en ik nam afscheid van Judith (waarna een achtergebleven deel van de groep hetzelfde deed) en we liepen terug naar het hostel. Daar viel ik vrijwel meteen in slaap. |