ZATERDAG 3 JULI 2004 (km. 9050)

Om iets voor half zeven ging de wekker reeds en toen Leonie zich omdraaide, zag ze tot haar verbazing dat Remco lag te lezen! Al snel ging hij douchen en daarna mocht Leonie (met een kwartier wachtrij vanwege drie oma's die de drie damesdouches bezetten). Na het ontbijt vertrokken we, kwart over acht. Het weer was nogal bewolkt en regenachtig, dus van de bergen om ons heen zagen we vrijwel niets. Om negen uur kwamen we bij een rest area en zowaar zagen we ook een lap blauwe lucht, dus we besloten koffie te gaan drinken. Helaas bleken er erg veel muggen te zitten en verdween ook al snel de zon. Leonie had het dus al snel gehad met het lezen en liep richting het wc-hokje. Onderweg kwam ze enkele families grondeekhoorn tegen, die haar wel interessant leken te vinden. Ze haalde de digitale camera op en wist een paar leuke plaatjes te schieten, onder andere van een aan haar knie snuffelende Knabbel. Lief! snuffel
Helaas kwam er even later een man die de eekhoorns crackers ging voeren... terwijl overal waarschuwingen staan om wildlife vooral NIET te voeren (ze verliezen zo hun angst voor mensen en worden dus eerder doodgereden of - in het geval van grotere dieren - moeten worden afgemaakt omdat ze een gevaar worden voor mensen).

gopher


Na een uurtje koffiedrinken konden we verder. Een paar kilometer verder zei Remco ineens: "Wat loopt daar nu?" Er bleek een slanke zwarte beer onze snelweg over te steken, met verbazingwekkende snelheid (was maar goed ook) en het enige wat Leonie op de foto kreeg, was een hoop struikgewas met een zwart vlekje erin. Vlak voor Vavenby bewonderden we de bloeiende weitjes en prompt zag Leonie nog een zwarte beer, een zeer klein beertje ditmaal. Remco zag hem helaas niet...
spahats falls We reden door naar het gehucht Clearwater aan Hwy 5. Bij het Wells Gray Provincial Park Info Centre haalden we informatie over het park en daarna bezetten we een plaatsje op de KOA campground die er praktisch naast lag. Daar kregen we een interessant boek mee over het park, zodat we meteen veel meer wisten over de ontstaansgeschiedenis.
Het was pas half één en nadat we geluncht hadden, gingen we op weg naar het park. Onze eerste stops waren nog voor de ingang van het park. De allereerste was bij de Spahats Falls, een wederom zeer indrukwekkende waterval van 61 meter hoogte.
We stapten even later weer in de auto en reden naar de volgende bezienswaardigheid: de Buffalo Ranch. Daar graasde inderdaad een grote kudde bizons compleet met kalfjes. Na het nemen van wat foto's konden we verder. We reden nu echt het park in en kwamen al snel bij de afslag naar de Green Mountain Viewing Tower. Dit was een 3,5 kilometer lange gravelweg omhoog... werk voor onze stoere Ford! We haalden het en werden beloond met een weids uitzicht. Op bordjes in de uitkijktoren stond aangegeven waar wat te zien was en we zagen heel wat bergen, plus de spray van de Helmcken Falls... maar daar kwamen we later pas.
Eenmaal weer aan de voet van de toren werd Leonie aangesproken door een Nederlandse jongen die onze camper wel koel vond. Hij bleek met zijn vriendin in een gehuurde auto met tentje op pad te zijn en we wisselden wat reistips uit (zij deden de reis precies andersom). We namen afscheid en gingen op weg naar de Dawson Falls, volgens het meisje in de receptie van de campground een soort mini-Niagara Falls. Dat bleek te kloppen, het waren zeer brede watervallen, zij het niet zo hoog. Ook alweer mooi!

dawson falls


Nu gingen we op pad naar het klapstuk: de Helmcken Falls (Remco: "Ik denk steeds dat er Heineken staat!"). Vanaf het parkeerterrein was het een klein eindje lopen en toen zagen we de hele 137 (of 141, wie je wilt geloven) meter in volle glorie. Wow. Zucht. Et cetera.

helmcken falls


Uiteindelijk wisten we ons los te rukken van dit plaatje en we reden verder het park in, nu ook hier over een gravel road. Zo kwamen we bij Ray Farm, een oude homestead (er leefden ooit pioniers hier!) die verlaten werd in 1947. De gebouwen zijn nu 'teruggegeven aan de natuur' en dat was te zien, maar de omgeving was bijzonder prettig om doorheen te wandelen.

ray farm


Het leek wel alsof er allerlei verschillende landschappen een plekje hadden gevonden op slechts een klein stukje grond. Overal was de vegetatie anders en tot Leonies immense vreugde vonden we op een klein stukje een paar rijpe bosaardbeitjes! Voor Remco was het zijn eerste kennismaking met deze zoete smaakbommetjes, maar het beviel wel... We gingen op zoek naar de Ray Mineral Spring, maar na een heel stuk lopen tussen de muggen zagen we nog steeds niets en omdat het al wat later werd, besloten we om te keren. We probeerden het nog even via de andere kant van de rondwandeling (langs Alice Lake, genoemd naar de vrouw des huizes), maar ook dat leverde weinig meer op dan wat mooie uitzichten op het meer, dus we besloten terug te gaan naar de camping.
We reden nu wat sneller door en waren rond zeven uur bij plek 12. 's Middags hadden we gehoord dat er tussen zes en acht een diner geserveerd zou worden in het campingrestaurant en aangezien we weinig zin hadden om te koken, liepen we dáárheen. Het buffet bleek zeer goed te pruimen en volgegeten brachten we de rest van de avond door in de camper.



vorige | volgende | canada 2004 index | huize mika home