|
DINSDAG 30 JUNI 2009 (73.489 km.)
We werden wakker met een lucht vol wolkjes, maar die verdwenen een voor een tot alleen de Cuillins in de verte nog wolken om hun toppen hadden hangen. Na de koffie in het zonnetje voor de tent stapten we in de auto. Bij de Coop haalden we een brood, een appel en een Guardian, en daarmee reden we helemaal naar de zuidoosthoek van Skye, Sleat. Bij Armadale stopten we kort voor een wandelingetje naar het einde van de van de pier. Bekend terrein voor mij! Weer in de auto reden we verder naar Aird of Sleat, waar we de auto achterlieten en te voet verder gingen, gewapend met de Pathfinder Guide (Skye and the North West Highlands Walks).  We liepen het duidelijke pad - veel klimmen en dalen en pfoe, het was best warm! - naar het westen. 
 Na een uurtje lopen kwamen we bij Acairseid an Rubha, een schiereilandje met een bergje erop. 
Eerst aten we lunch op een rots en gesterkt door zowel brood als de bemoedigende woorden van twee Britten die zojuist bovenop het bergje hadden gestaan, klauterden we over de rotsen en uiteindelijk stonden we naast de cairn. Het uitzicht was, zoals de Britse dame al zei, fenomenaal. We zagen Eigg, Rùm en het vasteland duidelijk liggen, hoewel het iets te heiig was om Ben Nevis te zien.  We daalden weer af en sloegen het pad naar het echte Point of Sleat in. We werden nog even afgeleid door een fraai baaitje (tijd voor een appel) en daarna besloten we de vuurtoren op te zoeken. 
Dat bleek lastiger dan we dachten: er liepen ineens meerdere paden en de route was erg onduidelijk. Na een kort overleg gaven we er de brui aan - we zagen de vuurtoren reeds liggen en het uitzicht vanaf de berg waar we op dat moment stonden was ook al prachtig, dus we waren tevreden. 
We liepen dezelfde weg terug naar de auto. Het was intussen nog wat warmer geworden en de steekvliegen vonden dat blijkbaar prettig. Wij konden dat minder waarderen (hoewel het niet zo erg was als op Harris). Met de auto reden we naar Armadale Castle, waar we bij de Stables bier & IrnBru en zoute, zoute chips haalden (we hadden gezweet!), wat we in de schaduw van een parasol opdronken en -aten. Heerlijk! Daarna reden we naar Sconser voor een familiebezoekje. Remco's achternichtje Jacqueline en haar man Julian wonen tegenwoordig op Skye.  
We brachten er een zeer gezellige avond door (met erg lekker eten), niet in de laatste plaats door Julians zeer droge (Britse) gevoel voor humor. Tegen half elf namen we afscheid en we reden de lange weg naar de camping (de rechtstreekse weg was vanaf 21.00 afgesloten wegens wegwerkzaamheden) en om 23.27 kwamen we in Torvaig aan. Het hek van de camping zou om 23.30 worden gesloten en inderdaad, het was nog open, dus we konden de tent bereiken met auto en al. We gingen meteen maar slapen... |