|
DINSDAG 4 JULI 2017 (km. 19.758)
We werden wakker met regen op de tent. Dát was niet afgesproken! Het bleef regenen, maar de BBC voorzag toch droger weer en dus begonnen we iets na half negen onze beklimming van de hoogste berg van Groot-Brittannië: Ben Nevis! Het eerste stuk, tot aan Halfway Lake (net iets voor de helft, eigenlijk) ging voorspoedig: na twee uur waren we bij de splitsing (linksaf naar de andere kant van de berg, rechtsaf Ben Nevis op. We gingen rechts. 
Na een tijdje staken we de waterval over (wel halverwege) en nu werd het wel wat zwaarder. We lasten regelmatige pauzes in en we waren niet de enigen; we haalden steeds een jongen en een vrouw in (moeder en zoon?) en dan zij ons weer. Na een lange klim bereikten we de 'zig zags', haarspeldbochten boven de vegetatie, alleen maar rots om ons heen. 
Tot dan toe hadden we, ondanks het toch wat sombere weer, nog fraaie uitzichten gehad, maar langzaamaan kwamen we in een witte wolk terecht. We kwamen bij de 'cairns', het laatste stuk, en ineens waren we er: de top! We zagen het oude weerstation (nu een ruďne) en de cairn van de echte top. Daar wilden wij natuurlijk mee op de foto! We moesten even wachten op vijf zussen, die in één week tijd drie bergtoppen zouden doen: Ben Nevis, Scafell Pike (hoogste berg van Engeland) en Snowdon (die van Wales). Ze hadden matchende truien aan: Five Sisters, Three Peaks, One Week. Ze waren reuze gezellig. 
Iedereen hielp elkaar met foto's en complimenteerde elkaar met de prestatie. Dat was leuk. Niet zo leuk: de enorme afvalberg op de top. Werkelijk! Na een sandwich (een van de zussen: "Oooooohhh! SANDWICHES!") begonnen we aan de lange, lange afdaling (een zus: "This is much easier, isn’t it?"). Het ging inderdaad wel sneller, maar het was nog steeds hard werken en de wolk was ook wat afgedaald, zodat het lang duurde voordat we meer zagen dan het pad voor ons (op de top hadden we nog een helikopter gehoord, maar niet gezien, al klonk het alsof hij vlak naast ons vloog). Eindelijk kwamen we weer bij de splitsing en we aten een meegebracht Kipling-koekje. Even verderop vonden we ineens 'moeder en zoon' terug, die we al een hele tijd niet hadden gezien. Zij was blijkbaar gevallen, want ze zat in folie gewikkeld met een dik verband om haar hoofd op een steen, terwijl het bloed langs haar gezicht liep. Best wel naar om te zien, maar er waren professionals bij en dus liepen wij door. Even later kwam de Lochaber Mountain Rescue heli over om haar op te halen. De afdaling werd voor mij nu erg zwaar: mijn benen protesteerden nogal. Om half zes waren we eindelijk weer bij het bezoekerscentrum beneden; we hadden er negen uur over gedaan. Gelukkig waren we vroeg vertrokken! In de tent legden we even wat spullen weg en daarna liepen (Remco) of strompelden (ik) we naar het Glen Nevis Restaurant & Bar. We vonden een plekje in de bar en aten allebei een prima cheeseburger, waarna we allebei zo vol zaten dat er geen dessert meer bij paste. Weer bij de tent zaten we nog heel even met de beentjes omhoog, maar de lange dag eiste zijn tol en uitgeput vielen we in bed. Zzz. |