|
WOENSDAG 3 JULI 2019 (km. 74.462)
We stonden op tijd op en na het ontbijt reden we op mijn verzoek nogmaals rond Mývatn. Dat loonde! Bij de monding van de Laxá zag ik mijn eerste IJslandse brilduiker en bij Höfði bleek een leuk parkje te zijn waar we een kort rondje liepen, beloond met allemaal jonge barmsijzen en winterkoninkjes! Erg leuk. Na een tankbeurt reden we richting het oosten. We wilden de waterval Dettifoss nog een keer zien (na 2015), maar nu vanaf de oostzijde van de rivier. Hiervoor moesten we helaas wel 30 kilometer op een afschuwelijke weg rijden (ze noemen het 'verhard' maar de vullingen rammelen uit je gebit en de auto vond 't ook niks, met storingen in de bandenspanningssensor). Maar goed, we overleefden alledrie, en kwamen op het volle parkeerterrein. Daar dronken we eerst maar eens koffie om bij te komen. Pffffft. Gesterkt konden we te voet verder. We daalden af naar het plateau naast de machtige waterval (de krachtigste van Europa). Wat een geweld, ook van deze zijde! En een groot voordeel: aan de westzijde word je meestal zeiknat, en dat viel hier reuze mee! We bekeken het vallende water uit alle hoeken en klommen toen weer terug naar de auto. Daar dronken we de rest van de koffie - moed indrinken - en we stuiterden de 30 kilometer terug. Asfalt, oh zaligheid der zaligheden! Zo, eerst maar eens lunchen, het was vandaag erg lekker weer en dus zetten we de stoelen naast de auto. Slecht idee! Het was redelijk windstil en dan komen de vliegen. Al snel zaten we onze boterhammen in de auto op te eten. Daarna gingen we op weg naar ons eindpunt van vandaag, Seyðisfjörður. We stopten onderweg af en toe, voor kleine rietganzen, een hudo, of een mooi uitzicht (of een combinatie van alledrie). In Egilsstaðir stopten we bij een Olis-tankstation om de auto even af te spoelen, want na die barre tocht vanmorgen was hij echt smerig. Zo, dat zag er beter uit. Nu reden we het laatste stuk, waaronder de prachtige pasweg naar Seyðisfjörður. Eenmaal in het dorp meldden we ons bij het zeer drukke Hótel Aldan (het was ook een restaurant en allerlei mensen voor ons wilden een bestelling plaatsen). Uiteindelijk kregen we de sleutel voor de Oude Bank (Alda Banki). Dat gebouw bleek naast het pittoreske kerkje te staan, leuk. We legden onze spullen binnen en liepen toen naar Skaftfell Bistro, waar we heel erg lekkere pizza's aten. Daarna liepen we weer terug naar onze kamer, waar ik foto's en verslag verzorgde en Remco tegen de tv ging schreeuwen (Nederland-Zweden, halve finale WK voetbal dames) (1-0 na verlenging, Jackie Groenen. Nu de finale zondag!). 
|