|
DAG 3
woensdag 12 mei 1999 Na een nacht lekker geslapen te hebben, ontbeet ik in de ontbijtkamer van het hostel samen met mijn kamergenoten. Het ontbijt bestond uit een bord cereal, een broodje en een glas sap naar keuze. Dit leek in het begin weinig maar het bleek ruim voldoende te zijn. Op de afgesproken tijd verzamelde de groep zich voor het hostel en na even gewacht te hebben op medestudente Linda gingen we op weg. We liepen de hele Royal Mile af en kwamen bij the Palace of Holyroodhouse (de officiële titel), een buitenhuisje van de koningin. We maakten wat foto’s en we verzamelden moed om de grote klim te gaan wagen, om op de top van Arthur’s Seat te komen. Intussen begon het wel wat harder te regenen en we grepen onze paraplu’s.  Onderweg raakten we een deel van de groep kwijt, maar na lang wachten kwamen zij toch ook weer in beeld. We bereikten Dunsapie Loch, een lief klein meertje.  Vandaar ging het asfaltweggetje wat we tot dan toe gevolgd hadden weer bergafwaarts, zoals wij na enige tijd lopen uitvonden, en dus besloten we de berg maar gewoon op te gaan over iets wat wel op een pad leek. Een ander deel van de groep probeerde het een stuk verderop. Wij kwamen op onze weg naar boven een krasse oude baas tegen die beweerde “you have to be fit to reach the top”, en wij hijgden wat naar hem. Regelmatig stonden wij stil, niet omdat wij moe waren natuurlijk, maar om van het uitzicht te genieten. Toen we bijna boven waren, ontdekten we de andere groep op een nabij gelegen (hoge) top. Wij zwaaiden wat en klommen verder, en even later bereikten wij het hoogste punt. Het barstte er van de midgies en ander vliegend ongedierte, maar het uitzicht was prachtig. Een half uur later kwam de andere groep kreunend aan en men gaf Michiel de schuld van het op de verkeerde top uitkomen. Wij lachten slechts.  De afdaling was een belevenis op zich. Marlies, Ilse en ik hadden besloten dat wij de avontuurlijke afdaling wel leuk vonden en dat was het ook wel, zij het ook wat eng. Ik ben niet zo’n held op hellingen, helemaal niet als ze steil zijn. Wij bereikten echter veilig het laagland en gingen bij het paleis op Annemarie wachten, die voor de veilige afdaling had gekozen.  Wij zouden die avond met z’n vieren koken (want dat kon in de mega-keuken van het hostel) en we moesten nog boodschappen doen. Na een tijd bij het paleis gezeten te hebben besloten we die boodschappen dan maar zonder Annemarie te doen en we vroegen aan een lief ventje met een houtje-touwtje-jas de weg naar een supermarkt. Hij werd helemaal rood en begon te stotteren, en wist het antwoord ook al niet. Ik verdacht hem van Belle And Sebastian fanschap... Wij liepen maar in de richting die hij ons gewezen had en vroegen het een eind verderop nog eens aan een oude man. Die liep helemaal met ons mee naar de “posh” supermarkt, en wij deden onze boodschapjes. Daarna liepen we maar weer terug naar het paleis, waar nog steeds geen Annemarie te vinden was. We besloten maar naar het hostel te gaan, waar we een lichtelijk bezorgde Annemarie aantroffen. We stelden haar gerust en begonnen met koken. We maakten een overheerlijke spinazie-pasta met spannende groente en saus en het eindresultaat mocht er wezen. Na het eten vertrokken we gezamenlijk naar het Royal Museum, waar we afgesproken hadden met Judith. Die leidde ons naar het café Doctors, waar we wat dronken en wachtten op de studenten. Judith gaf Nederlandse les aan Schotse studenten en de week erop zouden ze hun mondelingen hebben, en een avondje converseren met echte Nederlanders leek hen wel een goed idee. Al snel kwamen Leonieke en Robin (andere Nederlandse uitwisselings-studenten), en daarna de Schotse studenten Liz, Judith, Rebecca, Calum, Esther en (?). We hadden het erg gezellig en ook wat anderen van de Albion-groep arriveerden in het café. Het werd nu echt te vol en dus verdween een groep richting Teviot, het Union-gebouw. Wij volgden even later en vonden de eerste groep niet meer terug (erg groot gebouw). Wij converseerden er lustig op los en het was erg grappig om buitenlanders Nederlands te horen spreken. Al is het moeilijk vol te houden, je hebt al snel de neiging over te gaan op Engels... Toen Calum wegging wilde Maaike met hem op de foto. Het was ook wel iets bijzonders, Calum in kilt. Leonieke had hem al gewaarschuwd dat er zeker één persoon met hem op de foto zou willen en ze bleek dus gelijk te hebben. Na nog even wat gepraat te hebben gingen we maar eens naar huis. |