DONDERDAG 9 DECEMBER 1999

Om 6.00 ging de wekker reeds. Na wat gekreun kwam ik toch mijn bed maar uit, en sprong onder de douche. Daarna schopte ik Remco uit bed en gingen we ons klaarmaken voor vertrek. We namen de bus van iets over zevenen, zodat we om 7.30 op Amsterdam CS stonden en na wat treinacties om 7.50 in de grote hal van Schiphol. We zochten met behulp van de monitoren onze incheckbalie op, en we vonden hem in één keer. Er stond nogal een rij, maar gelukkig gooide een mevrouw een nieuwe balie open, zodat wij meteen geholpen werden. Het stuitte echter wel op wat verzet van een andere stewardess, die mopperde dat de transportband voor de bagage het niet deed aan die zijde. Onze dame verzekerde ons dat onze tassen zeker in het vliegtuig zouden komen, als de band echt zou blijven weigeren, zou zij ze hoogstpersoonlijk zelf bij het toestel afleveren.
Hierna konden we door de tax-free zone naar Gate D19 lopen. Op weg daarheen ontdekten wij een koffieverkooppunt en omdat we toch veel te vroeg waren, namen we een bakkie. De totale kosten bedroegen fl. 8,50 en Remco overhandigde fl. 11,00. Chagrijnige koffiejuf: “Is dat handig?” Remco: “Ja.” Waarop het meisje hem met een zeer verongelijkt gezicht dan toch de riks maar teruggaf. We genoten van de koffie en het uitzicht op de opstijgende vliegtuigen, en gingen daarna verder op weg naar de juiste Gate. Die vonden we en lichtelijk teleurgesteld stelde ik vast dat het een naamloos vliegtuigje was, en nog klein ook, hoewel dat laatste ook wel weer lief was. We wachtten even in de “comfortabele” stoelen en Remco liet zijn Echo’s (de plaatselijke Amsterdamse krant) achter voor andere geïnteresseerden, er niet bij stilstaand dat hij onze Londonse gastheer Bernd en gastvrouw Sandra daarmee misschien een plezier had kunnen doen.



Uiteindelijk werden we opgeroepen en mochten we door het detectiepoortje. Natuurlijk ging het alarm af bij Remco, en dus werd hij uitgebreid gefouilleerd, waarna men toch moest vaststellen dat het zijn schoenen met stalen neuzen waren. Ik kwam er geheel zonder kleerscheuren door en we liepen de slurf door naar het toestel. Eenmaal binnen ontdekten we dat we in een Fokker 100 zaten, en ik mocht (= wrong mezelf) bij het raam. Rond 10.30 stegen we op en binnen no time (10.15…) waren wij al boven Engels land. We konden nog net een broodje wegwerken (Remco één en drie kwart en ik een kwart – beetje bah), een beetje giechelen om de dames achter ons die graag in het Nederlands aangesproken wilden worden (hoewel de stewardessen allemaal Engelsen waren) en toen stonden we alweer aan de grond. Ik was blij toe, gezien de gevaarlijke schommelingen die het vliegtuig maakte. Brrr. Op Stansted Airport moesten we een treintje in (waar een merkwaardige kotslucht hing) en we kwamen in de centrale (en enige) hal. Na wat pascontroles konden we onze weg vervolgen en we kochten een kaartje voor de trein naar Liverpool Street.
Om 11.15 vertrok deze trein, met ons erin. We vermaakten ons met het uitzicht en het kruiswoordraadsel in de Sun. Remco mocht deze echter niet invullen, de Sun is toch wel het laagste van het laagste. Om 12.00 kwamen we aan op het treinstation van Liverpool Street en we namen daar de metro richting Bernd en de sleutel. Nu moesten we even wennen en zodoende namen wij de lange route van de Metropolitan Line, eerst de verkeerde kant op naar Aldgate en toen met dezelfde metro (eindpunt) terug naar Farringdon. Daar vonden we wel in één keer Merril Lynch. We vroegen naar Bernd, en gaven het nummer dat in de meel stond (ext 1205). De man achter de receptie snapte het blijkbaar en pleegde een telefoontje. Even later kwam Bernd aangelopen en hij overhandigde Remco de sleutels voor het flatje. Wij gingen blij weer terug naar de metro en ditmaal stapten we spontaan in de goede trein, zodat we enige tijd later zoals gepland bij Baker Street konden overstappen naar de Jubilee Line. Bij Swiss Cottage stapten we uit en we volgden de aanwijzingen. Zo bereikten wij veilig en wel huize Stahli-de Wit, waar wij de overtollige bagage neerzetten en even op een bank neerploften.

Al snel besloten we verder te gaan, we moesten nog erg veel zien. Dus namen wij de metro naar St. Paul’s Cathedral. Daar aangekomen liepen wij een rondje om de kathedraal, en besloten het daarbij te laten toen we de toegangsprijzen hadden gezien. Na St. Paul’s wilden we de Thames gaan zien, en via donkere krochten (waar wij nog een restaurantje tegenkwamen waar we korting zouden krijgen met onze Travel Card kortingsbonnen) bereikten wij bovengenoemde rivier. We zwobbelden wat naar het water en vroegen ons vervolgens af hoe we in vredesnaam de andere kant moesten gaan bereiken. We kwamen na lang gemier uiteindelijk wel bovenop Blackfriars Bridge uit en aan de overkant liepen we via een deel van het Jubilee Footpath richting het Globe Theatre. Daar schrokken we wederom van de toegangsprijzen, dus we bekeken ook nu alleen de buitenkant, die er overigens wel mooi uitzag.




Daarna wilden we toch echt een kortingsbon gaan gebruiken en dus besloten we door te lopen naar de Tower Bridge. Daar traden wij ook daadwerkelijk binnen (nadat we eerst de gehele brug te voet hadden gehad – waar zit toch de ingang?), en we kregen een compleet verzorgde toer door de twee torens. De meeste gidsen waren nogal ongeïnspireerd, maar het was toch best leuk. Vooral de bovenste galerijen waren de moeite waard, vanwege het mooie uitzicht over London. Verder werden wij nog bijkans verpletterd door de grote contragewichten – iek – en kregen we te horen dat de Tower Bridge om 18.15 open zou gaan als alles meezat.



Hierna besloten we nog even naar het echte centrum van London te gaan, en we pakten de metro naar Piccadilly Circus, Regent Street en Carnaby Street, ook op zoek naar “die lekkere chips”, die we nergens vonden. Uiteindelijk werd het weer tijd om terug te gaan naar de Tower Bridge en om 18.00 stonden wij paraat aan de Thames voor het spektakel.



We aten nog een mandarijntje en vermaakten ons wel. Om 18.10 bleven de dubbeldeks bussen ineens stilstaan en wij vermoedden dat er iets stond te gebeuren. Dit bleek inderdaad het geval, en de brug ging langzaam open. We schoten nog wat plaatjes en daarna was het tijd voor het diner.



Op het metrostation troffen wij ineens de eerder gezochte lekkere chips (uienringen) en we besloten ze te bombarderen tot voorafje. Daarna gingen we naar het eerder gespotte Dôme restaurantje, waar we met 10% korting konden eten.
Bij het restaurant aangekomen besloten we de op het raam vermelde aanbieding te gaan proberen, een drie-gangen-menu voor een zacht prijsje. Binnen kregen we al snel een (lief klein) tafeltje toegewezen en bestelden we iets te drinken. We wilden meteen het menu uitzoeken, maar onze tafelbediende deelde mee dat die aanbieding niet meer bestond. Vaag dat deze dan nog wel op raam, barbord en menukaart aangegeven stond! We dronken dus eerst maar iets en besloten uiteindelijk dan alleen voor een hoofdmaaltijd te gaan. We namen allebei een grote Dôme burger (?), die smakelijk was, en voor mij te veel. Gelukkig zat Remco tegenover mij en konden de borden nagenoeg leeg naar de keuken gebracht worden. Tijdens de maaltijd was de eerdergenoemde jongen om de paar minuten langsgekomen: “Everything alright folks?”, “You okay?” etc. Toen we echter de rekening wilden, werden wij ineens genegeerd. Na lang wachten werd dan toch de rekening gemaakt, en we overlegden de bon voor de korting. De jongen vond het allemaal erg ingewikkeld, er was iets veranderd, maar uiteindelijk snapte hij het toch en kregen we een nieuwe rekening. Waar wij dan weer iets bovenop wilden doen, qua fooi, wat een derde rekening opleverde. De jongen nam Remco’s nieuwe creditcard mee, en al snel was er betaald. De creditcard bleef nog even achter, maar de jongen ontdekte ineens dat hij hem nog had en gaf hem snel terug. “Hehheh, yeah, I was going to do my Christmas shopping on it!” Ha ha ha. Duh.
Na het eten gingen we naar huis, waar we inmiddels wat mensen thuis aantroffen. Remco kreeg zijn geliefde bakkie leut en we kletsten wat. Na een tijdje begonnen Remco en ik toch wel redelijk in te storten en de matrassen werden gehaald. Om 0.00 lagen wij in onze bedden en we vielen vrijwel meteen in slaap. Een drukke dag, en toen sliepen de Nijntjes in!



vorige | volgende | london index | huize mika home