VRIJDAG 10 DECEMBER 1999

Het was maar goed dat wij een wekker meegenomen hadden, zodoende werden wij mooi op tijd (8.00) wakker. Om 8.15 stonden we op en na wat douche en ontbijt konden wij om 9.15 reeds het huis verlaten. Bernd en Sandra waren al lang vertrokken, zij moesten gewoon werken natuurlijk. Wij namen de metro naar Baker Street, waarop ik weer de hele dag “Baker Street” kon zingen. Na Baker Street volgde Bond Street en we kochten een lunchpakketje bij Marks & Spencer. In Regent Street bezochten wij natuurlijk Hamley’s, de grootste speelgoedzaak van Europa. Vijf verdiepingen lang vermaakten we ons, en we deden er ruim een uur over. Grootste bronnen van vermaak: het lopende varkentje met de ballon aan zijn staartje (loop-loop-loop-knor-knor-knor etc), de flubber insecten die van de muur af liepen en het bekertje waarmee je met je vinger smerige geluiden uit kon toveren (“Remco! Niet hier! Bah…”).
Na Hamley’s was het tijd voor de serieuze zaken: de ceedeewinkels! Wij zochten Berwick Street op, op aanwijzing van Lisette. Ook hier brachten wij aardig wat tijd door, en Selectadisc, Sister Ray en nog wat andere vage zaakjes werden wat ponden rijker en ceedees armer. Eén zaakje, een tweedehands ceedees verkopend winkeltje, had alle ceedees in boekenkasten van plafond tot grond staan. Dit leidde ertoe dat Remco uiteindelijk languit op de grond terecht kwam. Na een tijdje had ik het wel gehad, maar Remco pakte er nog een krukje bij om ook de bovenste rijen uit te kunnen tjekken. Toen hij eindelijk bij de kassa arriveerde, zag ik dat er iemand singles stond te prijzen en zojuist de nieuwe Beck aan de kant legde. Toen ik Remco er op wees, nam hij die single ook meteen mee. Vervolgens gebeurde hetzelfde met de nieuwste Counting Crows, en uiteindelijk heb ik Remco mee moeten trekken de winkel uit, anders had hij nu nog staan wachten tot de stickeraar klaar was…

Nu gingen wij verder naar de volgende attractie, te weten Covent Garden. Daar maakten wij wat foto’s en werd ik even duizelig. Na wat uitgerust te hebben (we waren vrij intensief bezig) kon ik weer verder. Ik keek mijn ogen uit in een vaag winkeltje met allemaal weirde dingen (de poppetjes van de Discworld cyclus bijvoorbeeld!) terwijl Remco zijn lenzen in deed. Toen liepen we naar de grote Dr. Martens winkel. Op weg daarheen ontdekte ik tot mijn vreugde de mij welbekende pub de Punch & Judy, waar de Charlatans List altijd de listmeetings houdt. We gingen er even binnen om de geur op te snuiven en ik was helemaal blij. Daarna gingen we verder naar de Doc winkel, waar we ook een tijdje zoet waren, en ik nog wat schoonmaakmiddel kocht (je bent een vrouw of je bent het niet natuurlijk).

Via Charing Cross Road liepen we naar Tottenham Court Road. Bij Foyles, een waar walhalla voor de boekenliefhebber, kocht ik een reisboek van Michael Palin en ditmaal mocht ik de weg leiden terwijl Remco volgde… hoewel Remco wel het boek betaalde! Nu namen we de metro en snorden naar Notting Hill. Daar liepen we de wereldberoemde Portobello Road af, alhoewel dat minder sprankelde dan verwacht, waarschijnlijk omdat het al donker begon te worden.
Bij een supermarktje haalden we nog wat drank en de lekkere uienringen, en toen zochten we de door Coen P. aangeraden ceedeewinkel Minus Zero op. Die vonden we vrij gemakkelijk, en hij bleek tegenover de Travel Book Shop te zitten (bekend uit de film “Notting Hill”). We gingen binnen en liepen meteen tegen de poster van Daryll-Ann op. Al snel vonden we Johan en  Speed 78, en een heleboel van Daryll-Ann zelf. Helaas niet het gezochte, de “I Could Never Love You” EP. Jammer! Wel vond Remco zijn ontbrekende REM single, maar deze was 8 pond, en dat was toch wel erg veel geld voor een singletje, dus hij liet ‘m toch maar liggen. We besloten dat het tijd was om te gaan. Ik maakte van buiten nog even een foto van het zaakje en we giechelden heel zachtjes even om een dame die haar tas voorzichtig op de Vespa zette, het ding aan zette en daarbij de tas naar beneden kieperde. “Krak”… dat klonk alsof er iets brak. “Shit”, dat klonk bevestigend. Ze deed nog een poging en hoewel de tas nu bleef staan, wilde het brommertje niet meer starten. Wij gingen er maar eens vandoor en ik ontdekte een bekende blauwe deur (weer die film…).
Nu hadden we het wel weer even gehad en we gingen naar huis om even te kunnen zitten. We ontmoetten Sandra nog even, die ’s avonds vrienden zou gaan ontmoeten die met een Keniaas vliegtuig naar London zouden komen. Ah. Ik pikte mijn giromaatpasje even op en wij gingen op zoek naar iets te eten. We hadden al half besloten dat het Garfunkel’s zou worden en die vonden we in Oxford Street (waar we ook de Astoria nog spotten trouwens!). We kregen een leuk plekje toegewezen door een minder leuke ober die bovendien niet zo thuis was in het Engels. Ik bestelde een lasagne, terwijl Remco ging voor de American Grill, die als een behoorlijke maaltijd stond beschreven. Toen het eten arriveerde bleek echter dat de lasagne een grote hoeveelheid deeg en gehakt in een schaal was, terwijl de American Grill een bord was met daarop wat stukjes vlees. Mijn lasagne was erg lekker, maar ook wel erg veel, dus kreeg de lichtelijk zielige Remco ook een stukje toegestopt. Intussen speelde zich aan het tafeltje naast ons een gehele soap af… meisje en jongen die samen uit eten waren maar zich duidelijk niet vermaakten. Het meisje had af en toe een servet nodig voor haar ogen en de jongen keek doorlopend diep ongelukkig. Had-ie maar niet moeten gaan bellen aan het begin van de maaltijd… of zat het dieper? Wij verzonnen complete verhalen en hadden zodoende wel de grootste lol. De ober verstond uiteindelijk nog genoeg Engels om ons begrijpen toen we de rekening wilden, en we konden weer verder.
Buiten gekomen ontdekten we dat het inmiddels was gaan regenen en we doken snel een Virgin in. Niet dat we daar iets vonden, maar we waren weer even onderdak. Daarna sprongen we op de metro naar Westminster, alleen een uitstaphalte vanwege de werkzaamheden rond de Jubilee Line. In de stromende regen bekeken we de Houses Of Parliament (HoP volgens Remco) en Big Ben (BB, de zoveelste). Ik maakte nog wat nachtfoto’s, waarvoor we helemaal naar de andere kant van de brug moesten, zodat we best wel nat werden. Weliswaar had ik een parapluutje bij me, maar voor twee personen en een stevige zijwind is dat niet optimaal.



We besloten naar de volgende metrohalte te lopen, en ondertussen even Westminster Abbey te bekijken. Die bleek helaas zwaar onverlicht, zodat we er weinig aan zagen. Dan maar doorlopen naar Buckingham Palace. Na een ellenlange voettocht (zonder pinautomaten aan onze zijde van de straat overigens… waren we daarvoor teruggegaan om mijn pasje te halen?) ontdekten we dat ook Buckingham Palace in diepe duisternis gehuld was. We raadpleegden de kaart, waarbij Remco nog even richting paleis brulde: “hei ken je nie effe bèschène âhwe muts…!”. Ze was thuis getuige de vlag op haar dak, maar bijschijnen ho maar! We besloten via het enge donkere park naar metrostation Green Park te lopen, wat verder weg was dan wij dachten, zodat we erg uitgeput de metro bereikten. Bij Ladbroke Grove gekomen (om 23.30) waren we helemaal kapot. We pakten snel de bedden, dronken nog wat en vielen als blokken in slaap. We hebben Bernd en Sandra niet eens thuis horen komen!



vorige | volgende | london index | huize mika home