DONDERDAG 5 AUGUSTUS 1999
Om iets na half negen ging de wekker. Men sudderde
nog even na, en uiteindelijk gingen we (de meeste) douchen. Fijn doch kort.
Na een lekker ontbijtje vertrokken we met onze lunch en de auto richting
Vøringsfossen, een waterval van 182 meter hoogte. Volgens de ANWB-gids
was er een wandeling van ± twintig minuten
via een oude weg naar de waterval toe, alleen stond er niet precies bij
waar de tocht diende te beginnen. We vonden (na nog wat fotosessies - we
zagen een opstijgend watervliegtuig in het Måbødal) een parkeerplaats
waar de oude weg op aangegeven stond.
Eerst liepen we een stukje op een andere oude
weg (vervanging van de eerste oude weg, maar inmiddels zelf weer vervangen),
en rond twaalf uur sloegen wij af bij de afslag Vøringsfossen.
Enige tijd liepen wij in ganzenpas voort. Het pad veranderde echter snel
al van karakter; plots lagen er rotsblokken op de route! Maarten en Esther
liepen voorop, terwijl Remco mij de Helpende Hand toestak, zodat ook wij
nog vooruit kwamen... Na verloop van tijd werd het pad weer een echt pad,
maar de volgende obstakels dienden zich alweer aan: een nóg grotere
hoeveelheid rotsen. Het bleek een terugkerend patroon en de rotsen werden
steeds enger (bron = Leonie), maar net toen ik het echt niet meer zag zitten,
ontdekte Esther een strook land die meer op een normaal pad leek. We ploften
op een comfortabele rots neer en smeerden onze laatste boterhammies. Daarna
gingen we met hernieuwde krachten verder. We moesten nog wel wat rotspartijtjes
trotseren, maar het werd niet meer zo eng als eerst. De rivier, die we
al een tijdje volgden, begon er steeds woester uit te zien, en we kwamen
enkele heuse stroomversnellingen cq. miniwatervallen tegen. |
|
|
Na nog een bocht aanschouwden wij het fenomeen
waar we voor gekomen waren: de Vøringsfoss! Er zijn bijna geen woorden
om de waterval te beschrijven; we vonden het alle inspanning meer dan waard.
De drie anderen klommen na het spannende hangbruggetje nog een eind omhoog,
terwijl ik beneden bleef. Na een tijdje genieten kwamen ze weer naar beneden
en we begonnen aan de terugtocht. Bij de eerder gespotte zijweg sloegen
we af, om iets later op de eerder gespotte oude weg terecht te komen. Na
even gekeuveld te hebben met de onvermijdelijke Nederlanders op diezelfde
weg, ondernamen wij de terugtocht over asfalt. Twintig minuten later stonden
we op een plek die wij eerder gezien hadden: het bord met Vøringsfossen.
Het was inmiddels na half vijf, en we waren best toe aan een ijsje. We
kozen het grootste en duurste ijs dat er was, en het smaakte prima. Daarna
reden we naar Eidfjord, waar we diesel en avondeten insloegen. We reden
terug naar ons hutje ("åp" - waren wij nu in de åp gelogeerd?)
en kwamen daar even bij.
|
De nominatie voor de Kwote d’Or: Maartens voet is maar half
behaard, wat Esther ertoe bracht op te merken: "Ah, een boomgrens...".
Giechel. Na het eten sloegen enkele leden van het gezelschap een beetje
door en een watergevecht brak los. Daarna werden er shirts gewisseld en
was het tijd voor de afwas. Toen gingen we nog even frisbeeën, we
liepen nog een stukje "til fjord" (niet gehaald) en toen was het tijd voor
de knabbelnoten (dankzij de hitte in de auto inmiddels borrelnoten) en
pakten we de spullen in, om morgen vroeg te kunnen vertrekken.
vorige | volgende | norge index | huize mika home
|