DONDERDAG 6 APRIL 2000 / VRIJDAG 7 APRIL 2000
Na donderdagavond Friends te hebben gekeken, wilden Remco en ik naar bed gaan. Dat lukte niet helemaal, omdat er toch nog het één en ander gepakt moest worden en er ineens allerlei mensen belden. Wij waren nog wel bereikbaar, wat niet gezegd kon worden van Estur die de telefoon maar niet opnam. We besloten het nog maar eens te proberen tegen de tijd dat we weg zouden gaan. Om half tien lagen we eindelijk in bed, eigenlijk nog helemaal niet moe, zodat in slaap vallen wat moeilijk ging. Na wat voelde als 5 minuten slaap ging de wekker alweer. Het was half twee 's nachts en Remco ging douchen. Niet eens echt raar, want zijn benedenbuurman draaide ook nog vrolijk een wasje... Ik smeerde wat broodjes en om kwart over twee, precies op tijd, vertrokken we van de De Wittenkade. Estur nam nog steeds de telefoon niet op, en we hoopten dat Merit en zij klaar zouden staan. Op de A2 kwamen we een wegversperring tegen, waardoor we flink moesten omrijden. Toch kwamen we op de afgesproken tijd, iets na drieën, aan bij Estur. Door het raam konden we zien dat ze in een heftig gesprek verwikkeld was met Merit, maar toen ze ons zag staan, deed ze toch de deur open. We grepen alle bagage en laadden de auto lekker vol. Het paste allemaal relatief makkelijk, geen Noorwegen taferelen ditmaal... Om 3.20 lieten we Esturs huis achter en gingen we op weg naar Calais. Estur en Merit kwamen net van dBs, en waren nog een beetje vol van bier en giecheligheden naar aanleiding van versierpogingen van vage mensen... Verder vond Merit de auto op zich al geweldig, zo vaak zit ze niet in zo'n ding en dus kreeg Remco de ene na de andere opmerking te verduren... Verder trachtten Estur en Merit ons wakker te houden door in hun Damer-hoedanigheid allemaal liedjes te gaan zingen, dat was cool! En zelf hadden ze er ook nog de grootste lol mee... Onderweg kwamen we gelukkig geen nieuwe versperringen tegen, zodat we mooi op schema lagen toen we grensovergang Hazeldonk bereikten. Daar dronken we koffie en groentesoep en gesterkt konden we verder. In België hielden we nogmaals stil, en chauffeur Remco dronk nog maar wat koffie. We naderden Calais ruim op tijd (tegen zevenen, terwijl onze boot pas om 9.15 zou vertrekken). We zetten de auto maar even op het parkeerterrein bij de terminal en Remco ging op zoek naar een toilet. Merit kwam intussen in de auto aanzetten met haar hit "Heb Je Polio (Ofzo)?", waarop zij en Estur er meteen een gehele song van maakten en we alledrie slapgelachen waren toen Remco weer terugkwam. We zetten de auto nog wat dichter bij de terminal en gingen wat rondhangen in het restaurant boven. Daar bedachten we "onze" yell van het weekend: "Et Maintenant... Le Rock!" Uiteindelijk was het tijd om eens wat boot uit te gaan tjekken. We ruilden onze voucher voor twee tickets (heen en terug), nadat we onze paspoorten hadden laten zien. Toen we deze terugkregen, ontdekte Merit dat de hare verlopen was... gelukkig werd ze niet geweigerd.  Rond 9.30 (local time!) kwamen de White Cliffs of Dover in zicht, ook echt wit dankzij de stralende zonneschijn. We genoten er nog even buiten van en keerden vervolgens terug naar de auto.  Even later reden we de boot af (Roro = easy!) en de drie dames gaven Remco alledrie de waarschuwing dat hij nu echt links moest gaan rijden. Dat deed hij gelukkig goed, en zo gingen we op weg naar Rye. Via pittoreske dorpjes naderden we Rye al vrij snel, en ineens ontdekten we gele AA road signs met daarop ALL TOMORROW'S PARTIES. Wow! We gingen deze maar volgen, en rond 10.30 kregen we een bord Pontin's (het Britse Center Parks, maar dan anders) in zicht, met allemaal vage tiepes er omheen. We namen aan dat we op de plaats van bestemming waren aangekomen... We parkeerden de auto vlak bij de ingang en na wat rondkijken gingen Remco en Estur foto's kijken, terwijl Merit en ik een toilet gingen zoeken. Volgens de aardige meneer die ons de weg wees was het hooguit 5 minuten lopen (Honest!). Ruim 10 minuten later vonden we eindelijk de WC, zodat we pas om 11.30 weer terug bij de anderen waren. We genoten maar weer eens wat van de zon en ik keek Esturs foto's van Australië ook even. Ondertussen kwamen er steeds meer mensen aan, veel Britten maar ook Japanners enzo... vaag! Op een gegeven moment stopte er een auto vlak voor onze neus, en op de zijkant stond MERIT! Erachter stopte vervolgens een auto met SWING erop, en wij kwamen al helemaal in muziekstemming... Iets voor twaalven werd Merit ongedurig en we gingen eens tjekken of we al naar binnen mochten. Na een bevestiging van reservering geshowd te hebben, kregen we groen licht en mochten we naar de Reception lopen. Omdat wij het waren gaan vragen, had zich achter ons een rij gevormd en we voelden ons net Rattenvangers van Hamelen, met een hele stoet ATP-gangers achter ons aan. Bij de Reception (Central Facilities, zie voor een plattegrond hier) werden we weer tegengehouden ("We're not quite ready for you yet... please wait here."), en we keken met enig leedvermaak naar de enorme rij die achter ons ontstond. We kregen als allereerste het programmaboekje in de handen geduwd en even later mochten we als eerste de Reception betreden. Binnen gaf Remco zijn creditcard af, vulden we wat registration forms in, kregen we een armband om en mochten we met de sleutels in onze handen op zoek naar ons chaletje!!! We liepen giechelend langs de inmiddels minstens 300 meter lange rij en vonden het bijzonder grappig dat wij, als van-niets-wetende Nederlanders, de allereersten met een polsbandje waren. Hoera! We vonden nummer 603 vrij snel, en keken verbaasd naar het flatachtige appartementje dat de Engelsen dus blijkbaar chalet noemen We reden de auto het terrein op en haalden onze spullen er uit, waarna we ons installeerden in het chalet (we hielden dat woord toch maar aan – van binnen was het ook best erg gezellig, of kwam dat door ons?). We aten wat en besloten maar een beetje te gaan slapen, we waren best moe. Ondertussen kregen we steeds meer buren, die allemaal gezellig hun eigen muziek hadden meegenomen, zodat er van slapen niet zo veel terecht kwam (bij mij althans, dus ik ging maar een stukje schrijven). Na onze rustpauze stonden we kreunend weer op. Op naar de eerste band, The High Llamas. Dat was niet de eerste band van de dag trouwens, maar de eerdere bands vonden wij niet de moeite waard. We begaven ons naar het hoofdgebouw, waar ook de Reception in zat. Daar vonden we op de begane grond een zaaltje, waar een vage band aan het spelen was. Ik vermoedde Ten Benson, aannemende dat Stage One beneden was en dat het programmaboekje klopte. We vonden het niets, al was het wel cool om wat Arab Strap mensjes (Malcolm en Aidan) voorbij te zien komen (al was ik de enige die ze herkende ;-) ). Merit wilde nog even naar huis bellen en ik liep met haar mee de zaal uit, waarbij we nog bijna Emma van The Delgados onder de voet liepen – ze is dan ook wel erg klein. Eenmaal terug in de zaal besloten we dat we het niets vonden en dus wilden we het andere zaaltje gaan zoeken. Deze bleek boven te zijn en bij het binnenlopen kwamen we weer Emma tegen... Deze zaal bleek veel groter dan die beneden, en de band die er stond te spelen leek ook meer op Ten Benson (waar ik ooit nog wel eens een foto van had gezien dat maakte dan de band beneden Radar Brothers). Ten Benson was net klaar, en wij gingen op The High Llamas wachten. Toen die kwamen, speelden ze een set met voornamelijk erg lange nummers – een kwestie van een goed idee ten zeerste uitmelken. Wel leuk dat er zo veel verschillende instrumenten op het podium bespeeld werden. Iemand in het publiek riep nog: "Sean O'Higgins is better than Brian Wilson!" Wel vaag, want de zanger van The High Llamas heet Sean O'Hagan ;-) Sean, een tijdje later: "This microphones a bitch!" Jongen in het publiek: "The sound engineer is a tosser!" Sean: "Wrong bloke to say that about... he carries a knife!" Whoehaha. We gingen maar even achterin de zaal zitten toen het afgelopen was, we waren nog steeds wel erg moe. Remco en ik gingen nog heel even bij Tarwater beneden kijken, maar dat was vrij saaie electronicagitaarneuzel. Gelukkig kwamen nu The Delgados boven. Merit besloot naar huis te gaan om nog wat te slapen, terwijl Estur, Remco en ik genoten van een vreselijk mooi optreden van de Schotse band. Voor de gelegenheid waren ze aangevuld met 2 violisten, een cellist en een dwarsfluitiste, en Alun en Emma zaten op stoelen. Emma verontschuldigde zich daarvoor, maar omdat het een akoestisch optreden betrof, was het gewoon sfeervoller ofzo Ze speelden heel veel van hun nieuwe album, en dat klonk allemaal heel erg mooi. Meteen kopen als het uitkomt! Ze speelden ook nog wat oude nummers, waaronder "Everything Goes Around The Water", "Pull The Wires From The Wall" en "Don't Stop". Estur, die ze voor het eerst hoorde, vond het ook erg goed en wilde wel een ceedee hebben. Diep onder de indruk verlieten we de zaal, en ik was blij dat mijn vertrouwen in The Delgados – na hun zeer tegenvallende optreden op Lowlands vorig jaar – weer hersteld was. Wow. Nu deden we wat boodschappen in het supermarktje op het terrein en we ontdekten dat Engelsen niet aan groenten doen. We sloegen maar wat soep en blikvoer in, en Merit slaagde er in een heerlijke pastamaaltijd op tafel te zetten. Jammie. Na het eten en de afwas vertrokken we maar weer eens naar het hoofdgebouw. De Super Furry Animals zouden spelen en die lui zijn nogal populair, dus wilden we op tijd zijn. We waren er ruim een kwartier voordat ze begonnen, maar de zaal stond al erg vol. We kwamen ergens halverwege terecht, een beetje klem zodat er niet echt actief gedanst kon worden. Boven het podium hing een grote "MWNG" vlag, de titel van het nieuwe album dat geheel in het Welsh zal zijn (Mwng = ongeveer moeng). De band kwam op en zanger Gruff kondigde aan dat ze 16 liedjes gingen spelen, waarvan 7 van "Mwng". Deze liedjes waren dus allemaal in het Welsh en zodoende verstonden we er weinig van (al vertaalde Gruff wel vaak de titel even). De overige liedjes waren wel bekend, veel van "Guerilla" natuurlijk. Halve setlist: Do Or Die The Turning Tide Northern Lites Demons The Door To This House Remains Open Something Comes From Nothing Night Vision Calimero Ice Hockey Hair Tegen het einde besloten Remco en ik Estur en Merit, die inmiddels naar achteren waren gegaan om te kunnen zitten, weer op te zoeken. We vonden ze vrij snel, en toen begon de band aan "Night Vision". Remco ging weer iets naar voren om te dansen, en Estur en ik volgden. We hadden daar wel de ruimte en zolang je actief danst, voel je je zere voeten niet zo... Merit besloot toen naar huis te gaan, wij bleven nog even voor de laatste twee nummers, en daarna gingen we ook naar het chaletje. Estur besloot naast The Delgados toch ook SFA maar aan te schaffen. Als dat zo zou doorgaan, wordt het een dure nasleep van dit weekend... hihi... |