|
ZONDAG 24 SEPTEMBER 2000
We stonden voor onze laatste reisdag weer lekker op tijd op en we waren inmiddels zo bedreven in het afbreken van de tent, dat wij vroeg klaarstonden voor vertrek. We reden de 100 kilometer naar Newcastle. Onderweg aten we nog een lichte lunch bij de Burger King, waar net een buslading Amerikanen was losgelaten. Wat wil je ook als je de Services bij Washington aandoet... We aten zodoende tussen de klagende dames die mopperden dat de "large" maat blijkbaar het equivalent was van hun "small" maat. Na de lunch reden we verder naar Newcastle. Aanvankelijk was ik nogal benauwd dat we wederom vreselijk zouden gaan verdwalen, maar Remco was van mening dat we nu geheel aan het links rijden gewend waren en dat we dus in één keer naar de veerboot zouden rijden. Hij bleek (natuurlijk) gelijk te hebben en ruim op tijd reden we het haventerrein op. Ook nu lag de boot er al, en wij gingen in de rij staan wachten tot we het schip op mochten rijden. We luisterden naar de laatste flarden Radio One, en Remco zapte af en toe eens naar Radio 1 (middengolf) voor wat Nederlands voetbal. Om vast wat in de stemming te komen, zeg maar. We mochten al snel te boot op (als één van de eersten, een waanzinnige ervaring!) en een tijdje later liepen we de smalle gangen door op zoek naar onze "couchette". Een couchette is nog goedkoper dan een economy hut en had, volgens de folder, geen faciliteiten. Toen we onze couchette gevonden hadden bleek er inderdaad geen wasbak in te zitten, maar wel twee bedden (zoals verwacht). Wat wel een onverwacht genoegen was, was de ruimte in het hok. Waar de economy hut een minihokje was waar met moeite een stapelbed en een wasbakje in gepropt waren, was de couchette een balzaal met stapelbed. We walsten wat, en besloten vervolgens de afvaart maar weer aan dek te bekijken. Daar zagen we hoe een mannetje de Deense vlag achterop het schip ontrolde, en dat vonden wij – enkele dekken hoger staande – een applausje waard. De man had het nog door ook en we deelden een lachmoment. Nadat ook de achterblijvers en laatkomers de boot hadden geënterd kon de King of Scandinavia (dezelfde boot als op de heenweg dus, een kleine teleurstelling want de Admiral of Scandinavia schijnt mooier te wezen) eindelijk vertrekken. Al snel waren we weer op volle zee en begon het schommelen. Ditmaal was ik niet de enige die er last van had. Remco werd al snel wat bleek om zijn neus en we moesten al vroeg naar bed omdat we het in verticale positie niet langer uithielden. Toch viel onze zeeziekte nog mee – toen ik mijn tanden ging poetsen in de toiletruimte om de hoek, kwamen er uit de eerste wc verdacht veel kotsgeluiden. Lekker! Eenmaal in bed viel Remco in slaap en bleef ik nog een tijdje lezen. Uiteindelijk vielen we allebei in slaap. De volgende morgen bleek dat ik veel lekkerder had geslapen dan Remco. We wreven de slaap uit onze oogjes en maakten ons klaar om aan dek te gaan. Aan dek zagen we iets later een schitterende zonsopgang boven Hoogovens.  Niet veel later legde de boot aan en na nog even in de auto gewacht te hebben, raakten de banden weer Nederlandse bodem. We reden naar Remco's huisje en daar pakten we de helft van de spullen uit. De andere helft ging naar mij. Nadat Remco's huis er min of meer opgeruimd uitzag, reden we naar Nieuwegein, waar we de overige spullen afleverden bij de Familie Jansen, en er meteen maar een vorkje meeprikten. Uiteindelijk leverde Remco mij in Utrecht af en zelf reed hij terug naar Amsterdam, waarmee een einde kwam aan een mooie vakantie... |