|
MAANDAG 17 JUNI 2002
De wekker ging al voor achten... vandaag was het namelijk reisdag. Ondanks dat het nu droog was en de eerste zonnestraaltjes kwamen, moesten we de tent toch nat inpakken. De koffie was gezet, de jerrycan gevuld met water (zonder dat de waterleiding protesteerde... deed-ie wel een etmaal eerder), zodat we genoeg vloeistof mee hadden voor onderweg. Iets over tienen verlieten we de camping. Een paar kilometer verderop, in Tresfjord, namen we het doorsteekje naar weg 650 via Vaksvik... een weg van zestien kilometer die grotendeels onverhard was. We kwamen nogal wat schapen tegen; de eerste kudde werd vakkundig door Heidi en Peter van de weg gehaald, de volgende kudde was alleen op stap en liep niet over van intelligentie. Ze bleven toch zeker een paar honderd meter voor ons uitlopen, terwijl uitwijken naar links of rechts voldoende was geweest.  Om kwart voor elf waren we eindelijk bij de 650 beland (waar we gisteren de andere kant op reden) en een uur later stonden we bij de boot naar Eidsdal klaar voor een oversteek van tien minuten (en 61 kronen lichter). Aan de overkant reden we via de nodige haarspeldbochten richting Geiranger. Vlak ervoor hadden we nog een prachtig uitzicht over Geirangerfjorden. We dronken er koffie en nuttigden er een zoet broodje bij, die we nog ingekocht hadden bij de Joker in Stordal (waar ze overigens geen Visa accepteerden?!). Daarna reden we door naar Geiranger, negeerden diverse bejaardenbussen (die ook reden in een sukkeldrafje) en namen dezelfde foto als drie jaar geleden (zoek de zeven verschillen).  We kwamen bij weg 15 uit die we richting Lom namen. Onderweg lunchten we en we reden tot aan Lom dezelfde weg als drie jaar terug (en passeerden ons hutje uit Bismo!). Daar namen we de 55 die "open" was... hoera! Dit was een vrij smalle weg die ons aan de westkant van Jotunheimen voerde. De weg was hoog gelegen en het was pas juni, dus we reden door sneeuwgebieden, zagen gletsjers en bevroren meren en ondanks het inmiddels natte weer, werd er vrij vaak gestopt voor een "Kodakmoment".   Bij Bøvertun zouden we eigenlijk halt houden, maar wat we daar aantroffen was een vrij minimalistische camping met een paar hutjes, caravans en wat kapotte wc's. De rondlopende schaapjes waren wel schattig, maar compenseerden niet genoeg. We bestudeerden de kaart en zagen ongeveer 50 kilometer verderop bij Skjolden een paar campings liggen. We reden dus verder en schoten onderweg wederom niet op... de natuur was veel te mooi, het fotorolletje werd bijna volgeschoten en de haarspeldbochten waren bijna niet te tellen.    
|
