|
DINSDAG 18 JUNI 2002
Om half tien werden we eindelijk een keertje wakker (de sanitaire stop van Remco om zes uur niet meegerekend). Moeizaam stonden we op - in bed was het toch iets warmer dan erbuiten - en we ontbeten vrij laat. We smeerden broodjes en ergens tussen half elf en elf stapten we in de auto. Op onze Jotunheimenkaart hadden we gezien dat er in de buurt een leuke beklimming was; drie uur heen en twee uur terug. We reden naar Fortun, waar we een klein weggetje naar Bjørk (hehheh) namen. Volgens onze kaart was er in Bjørk een nog kleinere afsplitsing. Die bleek er inderdaad te zijn - het was een karrenspoor en eindigde met een hek. We voelden ons nu toch wat bezwaard om het hek open te doen en keerden dus terug. We parkeerden de auto in Bjørk (niet echt een dorp, meer tien huisjes/boerderijen) en namen nogmaals het karrenspoor, maar nu te voet. We gingen door het hek en kwamen in een bosrijke, tevens mug- en vliegrijke, omgeving terecht. Het karrenspoor steeg aanvankelijk niet veel, maar na een half uur lopen begon het echte klimwerk. Een groot voordeel ten opzichte van eerdere beklimmingen was dat het karrenspoor met behulp van haarspelden de berg op liep en dat wij vrij normaal konden lopen. Buiten adem raakten we echter nog steeds... Na een tijdje klimmen kwamen we bij Sveinsøystølen. Dat klinkt indrukwekkender dan het was: één boerderij... We klommen verder en merkten op dat de vliegen het nu lieten afweten. We kwamen vervolgens bij Nedstestølen, een andere boerderij. Daar zouden we het pad naar de DNT-hut Stølsdalen op moeten pakken, ware het niet dat er geen pad te vinden was! Het karrenspoor hield op tussen de verschillende gebouwtjes, waar behalve enkele kipjes geen levend wezen te bekennen was... Na wat vertwijfeld zoeken naar een pas draaiden we toch maar om. Dan maar terug naar de auto en misschien nog de weg naar Nørdstedalseter rijden. Het dalen ging ook dit keer weer sneller dan het stijgen en we zongen gezellig enige kinderklassiekers. Bij het laatste hek werden we verwelkomd door een kudde nieuwsgierige vaarzen. Veel verder dan snuffelen ging het gezelschap niet, maar ik was opgelucht toen we het hek veilig doorkwamen. Rond half drie waren we terug bij de auto, lichtelijk hongerig, dus aten we onze broodjes op. Daarna probeerden we de eerdergenoemde weg te rijden, maar deze poging strandde al na enkele kilometers door - wederom - een hek op ons pad. We besloten dan maar terug te gaan naar de tent. Het begon ook weer te regenen, dus veel zin in andere activiteiten hadden we ook niet. Bij de tent lazen/puzzelden we wat en Remco deed een middagdutje... Daarna kookten we aardappeltjes enzo en aten we een blijmakend toetje. Na de afwas dronken we koffie en probeerden we een beetje warm te worden en te blijven door middel van wat heftige potjes Rummikub! Nadat ik Remco de principes van kruis-Rummikub had uitgelegd, speelden we het tot elf uur, waarna we uitgeput in bed vielen met een optimistische instelling, want volgens onze correspondenten in Nederland wordt het morgen beter weer... |