|
VRIJDAG 19 DECEMBER 2003
Om vier uur arriveerde ik bij de rood-witte blokken in de aankomsthal van Schiphol. Bianca stond er al met Marcel, die nu snel terugging naar zijn auto. Als laatste kwam Cynthia aan en we gingen op zoek naar vertrekhal 1, balie 3. Daar kregen we de boarding cards en we kwamen vervolgens ook zonder problemen door de paspoortcontrole. Dit ging ál te voorspoedig en inderdaad, bij Gate D8 stond nog geen vliegtuig... Ook toen de boardingtijd aanbrak (17.10) was er geen vliegtuig. Dit was de laatste keer EasyJet... Gelukkig arriveerde even later toch een vliegtuig en uiteindelijk vlogen we maar twintig minuten te laat weg van Schiphol. Bianca vloog voor het eerst - reuze spannend dus!  We hadden wind achter en dus kwamen we met slechts een lichte vertraging aan op Gatwick. Daar haalden we met behulp van Cynthia's creditcard een treinkaartje uit de automaat en daarna aten we gezellig een maaltijd bij de Mac. Toen we uitgegeten waren, namen we de trein naar Victoria Station, waar we overstapten op de metro. Dat was even puzzelen, want onze superhandige, van tevoren gekochte metrokaarten gingen pas de volgende dag in. Gelukkig vonden we na enig zoeken een automaat die ons snapte en we kochten drie kaartjes voor Camden Town. De metro waar we in stapten bleek een klein technisch mankement te hebben, waardoor een vrouwenstem een soort mantra door de wagon liet klinken: "Stand clear of the closing doors. Stand clear of the closing doors. Stand clear of the closing doors. Stand clear of the closing doors." Enkele medereizigers begonnen zelfs een dansje met hoofdbewegingen te maken. We stapten over in King's Cross en kwamen uiteindelijk in Camden bovengronds. Daar bleek net een demonstratie te zijn en enigszins gedesoriënteerd probeerden we er zo snel mogelijk weg te komen. De London A-Z bood uitkomst en na een stuk lopen kwamen we bij de Camden Inn.  Daar beweerde een licht vage jongeman dat wij een vierpersoonskamer hadden geboekt, terwijl wij vrij zeker wisten van niet. Aangezien we al betaald hadden, was het verder eigenlijk niet zo'n probleem en dus lieten we hem lullen (en dát kon-ie!). We kregen de sleutels en het beddengoed en gingen op zoek naar kamer nummer 30. Die was op de eerste verdieping en viel op het eerste gezicht nogal tegen. Op het tweede gezicht helaas ook. De foto's op hun website zagen er toch een stuk beter uit! Er zat echter niets anders op dan ons neer te leggen bij het piepkleine, licht smerige kamertje met wankele stapelbedden...   We probeerden ons zo goed en zo kwaad als het ging te settelen en doken al vrij vroeg (21.30) onze bedden in. |