|
DINSDAG 2 SEPTEMBER 2003
Iets voor tweeën verlieten we ons huis en reden we naar Hoek van Holland. Om kwart voor drie kwamen we bij Stena Line aan. We mochten in Rij 1, de kaartjesverkooprij. Voor ons stond een Brit die erg veel tijd nodig had - het verkoopmiepje legde ons twintig minuten later uit dat de beste man dácht dat hij een ticket had... en dat was dus niet zo! Wij wisten zeker dat we geen tickets hadden en we bleken erg veel geluk te hebben, want er waren nog maar vier tickets over... phew!  De bootreis was aanvankelijk rustig. We bekeken de skyline van Den Haag (de gemeentereinigingspijpen, OCW, de kerk in onze straat) en Scheveningen en verbaasden ons over de kracht van de boot toen we eenmaal in open water kwamen. Daar waren de golven ook wat hoger en we werden allebei een beetje queasy... Een wandelingetje over de Stena Discovery werd een heel aparte ervaring (wiebel!). We lazen wat en keken uit onze ooghoeken naar de vele brullende kinderen aan boord. Het waren er wel erg veel! Om kwart voor zeven (local time) arriveerden we in de haven van Harwich. We waren vrij snel van de boot, maar tot onze verrassing werden we naar het Red Point van de douane gestuurd! Daar werden we door een (overigens zeer vriendelijke) mevrouw aan een waar kruisverhoor onderworpen en we moesten zelfs de achterklep opendoen. Na onze gegevens te hebben genoteerd, liet ze ons vertrekken. Met een lichte vertraging konden we dus op weg. Via Colchester reden we naar de M11. Het werd al snel donker en we moesten de lampen van de auto nog afplakken. Dat deden we op een parkeerplaats langs de A120. Ons speciale plakband bleek niet meer te plakken, zodat we de gekleurde tape maar met gewoon plakband vastplakten. Het bleef zitten. Na dit gedoetje reden we in één keer door naar de M11, die we bij afslag 12 weer verlieten. We zochten het dorpje Comberton op, waar volgens de ANWB-gids een goede camping zou zijn. Die bleek ook echt te bestaan en rond negen uur reden we het terrein van Highfield Farm op. Eigenaar Brian heette ons welkom en vertelde dat er plek zat was. Na het zwart-witte campingpoesje geaaid te hebben, reden wij achter de fietsende campingbaas aan. Hij wees ons een plekje en dat beviel ons wel. Het was redelijk in de buurt van een lantaarnpaaltje. Dat was handig, want het was inmiddels erg donker geworden. We zetten de tent op, wat nogal ingewikkeld bleek omdat we het a) anderhalf jaar niet gedaan hadden en b) het niet zo erg goed meer zagen... Uiteindelijk stond-ie wel zo ongeveer en na een laatste broodje en Fristi zochten we de slaapzak op.  |