|
ZONDAG 20 JUNI 2004
Om acht uur stonden Remco's moeder en Joep voor de deur en enige tijd later vertrokken we met z'n vieren richting Schiphol. Iets na negenen arriveerden we bij Vertrekhal 3, waar we afscheid namen van de wegbrengers. Bij balie 20 checkten we de bagage in bij Air Canada en kregen we allerlei boarding cards, ook vast voor onze transfer in Toronto. We kregen een plaatsje bij het raam toegewezen en toen konden we door de paspoortcontrole. We bleken totaal ongevaarlijk en we mochten dus ongefouilleerd verder. Bij een zéér gezellig koffietentje middenin een hal dronken we een kopje koffie, terwijl de Schotten naast ons tevreden aan een groot glas bier lurkten... het was dan ook al bijna tien uur! Rond half elf liepen we naar Gate E20, waar het vliegtuig al klaarstond.  Om elf uur mochten we boarden en we zaten achter de vleugel, inderdaad bij het raam. Om vijf voor twaalf stegen we reeds op, keurig op tijd! Dat zijn we met EasyJet toch anders gewend... Nu begon dan echt de lange reis. Gelukkig was het niet bewolkt en konden we zien waar we vlogen. We kruisten Engeland, toen het Isle of Man, toen Ierland... en toen een hele tijd alleen maar water! Helaas was het boven Groenland wél erg bewolkt; het enige wat we ervan zagen was een riviertje met wat rotsen eromheen. De vliegtuigcrew hield ons intussen bezig door voortdurend met drank en eten langs te komen. We vonden dat niet erg, want het was best lekker (zalm, groente, pizza et cetera). We landden in Toronto met een half uur tijdwinst (13.30 lokale tijd, 19.30 Nederlandse tijd). Dat vonden we niet erg, want we moesten overstappen en daar zagen we toch wel wat tegenop. Gelukkig zagen we onze eigen koffers terug, die we vervolgens op een lopende band mochten zetten. Daarna moesten we zelf door de douane, wat nogal wat voeten in aarde had. We gingen allebei door een piepend poortje, dus we werden bijkans binnenstebuiten gekeerd. We moesten zelfs onze schoenen uittrekken! Raar genoeg kwam wel ons pakje Fristi door de controle; invoer van zuivelwaren is ten zeerste verboden! Eindelijk waren de douanemensjes tevreden en konden we verder. Pffft, wat een onaardig types! We besloten meteen maar naar Gate 139 te lopen, waar we meer Nederlanders uit de eerste vlucht tegenkwamen. We mochten pas om vijf voor vier boarden omdat het vliegtuig wat aan de late kant was, maar toen was het ook zo gebeurd en om kwart over vier vlogen we weg uit Toronto, met een laatste blik op de enorme CN Tower. Omdat het wederom vrijwel onbewolkt was, hadden we een prachtig uitzicht op Lake Ontario, Lake Huron en Lake Superior. Wát een watermassa's!  Daarna probeerde Leonie iets te slapen, terwijl Remco nóg maar een boordmaaltijd nuttigde. Om 20.00 Toronto-tijd keek Leonie weer eens naar buiten en ziedaar! De Rocky Mountains!  We genoten een hele tijd van de prachtige besneeuwde bergen en voor we het wisten, waren we in Vancouver. Daar landden we om 18.00, Remco's horloge gaf inmiddels 03.00 aan... We moesten heel lang wachten op de koffers (Leonie werd er licht ongerust van!) maar om kwart voor zeven kwamen ze dan toch tevoorschijn. We volgden de bordjes naar Courtesy Transport, waar Remco het nummer voor het Holiday Inn hotel belde op het telefoontoestel aan de paal. Daar kwam hij in een wachtrij terecht en omdat er voortdurend hotelbusjes af en aan reden, besloten we buiten te wachten of er niet gewoon eentje zou komen. Buiten vonden we twee medereizigers uit Amsterdam die ons konden vertellen dat een knalgeel busje naar het Holiday Inn zou rijden. Inderdaad kwam er even later een kanariegele bus aanrijden met een jolige chauffeur die steeds "Awrighty!" zei... Hij bracht ons naar het hotel, waar medewerker Rob ons incheckte. Hij bleek fan van het Nederlandse voetbalteam te zijn en condoleerde ons met het verlies tegen Tsjechië, onder het uitroepen van "Rrrrruud!". Hij had zelfs vrienden in Utrecht en mompelde iets over "geen probleem...", erg grappig. In kamer 308 zetten we de spullen neer, zochten de pyjama's op en gingen naar bed. Local time 19.45, NL time 04.45... |