|
MAANDAG 21 JUNI 2004 (7061 km. op de teller)
Leonie werd om zes uur wakker en besloot meteen maar op te staan. We hadden dan ook al tien uur geslapen! Na een verfrissende douche besloten we op zoek te gaan naar een ontbijt. Aan het hotel zat een restaurant vast en daar serveerden ze allerlei ontbijten. Leonie koos voor The Continental, een fruitsalade en een bosbessenmuffin. Remco pakte het groots aan en koos voor een ontbijt met toast, eieren, bacon, sla en aardappelen (?). We vonden ons eigen ontbijt allebei lekker en Remco werd ook nog eens volgegoten met koffie (refills roelen!). Na dit prima ontbijt gingen we terug naar kamer 308 om de campervoucher op te halen. Bij de receptie beneden was medewerkster Suzanne bereid even naar Fraserway te bellen en ze regelde een busje voor ons om kwart voor tien. Wij gingen het uur dat we nu nog hadden nuttig besteden door onze route vast te gaan bekijken. Om kwart voor tien zaten we beneden met al onze spullen. De bus kwam echter pas na tienen, er was ergens een ongeluk gebeurd en dat leidde tot grote files. Aan de chauffeur te zien, waren files een zeldzaam iets... Uit ons hotel bleken nog twee mensen mee te moeten, maar die waren in geen velden of wegen te bekennen. Na tien minuten wachten kwam het stel eindelijk naar buiten. Heej, dat waren onze mede-WRC'ers! Het busje reed nu naar Fraserway en daar aangekomen wees de chauffeur ons allen welke camper voor wie was. Onze 10 ft. truck camper was veel groter dan op het plaatje! Iek! De andere Nederlanders bleken precies dezelfde auto te hebben en we bleken dan ook exact hetzelfde arrangement te hebben geboekt - al maakten zij de reis als huwelijksreis! We mochten onze spullen in de camper zetten en daarna gingen we ons melden in de rentals office. Daar bleken erg veel Duitsers te werken! We werden echter in het Engels geholpen en de mevrouw stelde voor ons eerst even de demonstratie te laten geven en het papierwerk daarna te doen. We kregen de demo van de grappende en grollende Walter, die alle snufjes in de camper liet zien. Wow, wat een ding! Na een klein uurtje waren we helemaal op de hoogte en konden we naar binnen voor het papierwerk. We zouden nu geholpen worden door een Nederlander, maar die was nog bezig met de demo voor het andere stel... Wij besloten in de tussentijd verder uit te pakken. Even later verscheen René aan onze deur en we liepen met hem mee naar het kantoor. Daar vulden we de laatste formulieren in en hij gaf ons nog wat tips voor onderweg. Daarna pakten we de laatste bagage uit en gingen we een gratis hotdog halen tegenover het kantoor. Het was net lunchtijd, dus dat kwam goed uit. Om kwart over twee waren we klaar voor vertrek. We reden eerst een rondje op het terrein achter Fraserway, zodat Remco even kon wennen aan de automaat. Daarna stortten we ons op de snelweg... Nummer 91 ging meteen over Fraser River, een rivier vol drijvende boomstammen; een van de belangrijkste industrieën in Vancouver is de houtindustrie, dat was wel duidelijk. Van de 91 sloegen we af naar de 10, daarna namen we de 15 en zo kwamen we op de 1, de Trans Canada Highway. Die volgden we door/langs Abbotsford en Chilliwack totdat we uiteindelijk afslag 165 bereikten bij het plaatsje Hope. In een van de campinggidsen die we hadden meegekregen stond de camping Wild Rose Good Sampark en die besloten we te gaan proberen. Op de parkeerplaats voor het kantoortje moest Remco eerst problemen overwinnen om de sleutel uit het contact te krijgen. Uiteindelijk bracht het brengen van de 'knuppel' van de D(rive) naar de P(ark) mode de oplossing. Het park bleek een vriendelijke camping en we betaalden voor één nacht.
|
