|
WOENSDAG 7 JULI 2004 (km. 10029)
Om kwart over zes ging weer die wekker en aangezien we aardig wakker waren, gingen we er meteen maar uit. Dit leidde ertoe dat wij reeds om kwart voor acht in de camper van het Lakeshore terrein afhobbelden. We namen weg 4 in westelijk richting en sloegen de eerste rest area over, aangezien we nog geen twintig minuten in de auto zaten. Het was verder redelijk rustig op de weg, wat prettig was omdat we niet zo snel tegen de vele hellingen opkwamen als menig klein autootje graag heeft. We zagen weer beboste hellingen, mystrieuze borden ('all vehicles must') en leuke kreekjes (Cat Ear Creek (Mika!), Lost Shoe Creek #2 en vlak erna -u raadt het al- #1). Bij Kennedy Lake stond een picknicktafeltje op de borden en aangezien we nu wel zin hadden in een kopje koffie, wilden we daar wel even heen. Op vage wijze misten we echter de afslag (later bleek het een heel klein en sneaky grindweggetje te zijn!) en dus besloten we door te rijden naar de volgende rest area op de kaart. Tot onze grote ontsteltenis bleek deze stop in de verbouwing te liggen en konden wij er niet stoppen. Inmiddels moest Leonie ook vrij nodig naar de wc, wat de reis er niet leuker op maakte. We kwamen Pacific Rim National Park in en volgden even een bordje naar een info, maar we weken wel erg ver af van de route naar Tofino en dus keerden we maar om. Dan het Information Centre van Tofino zelf maar proberen. We kwamen er om half tien en natuurlijk opende het Centre pas om tien uur... en de wc's zaten nog op slot! Met de moed der wanhoop reden we verder, Tofino in. We kwamen al snel bij de Sea Trek uit, ons aangeraden door de Nederlanders in Wells Gray Park. Om tien uur - een kwartier later inmiddels! - zou er een tocht met een Zodiac beginnen en aangezien dat was wat wij wilden en bovendien onzeker was of er 's middags nog tochten zouden zijn vanwege het weer, rende Leonie naar de wc (die ze er gelukkig hadden) en regelde Remco onze inschrijving. Nadat alles gereed was kregen we allebei een dik wind- en waterdicht pak aan en mochten we samen met twee andere Nederlanders en drie Duitsers mee naar de Zodiac.  Het was een koel grijs bootje en we namen plaats op het een-na-achterste bankje. Onze schipper nam plaats achter het stuur helemaal achterin de boot en weg waren we. Als eerste voeren we langs een klein eilandje waar een zeearend ons vanuit een boom aan zat te kijken. Verderop zat zijn/haar nest - hetzelfde stel broedt hier al twaalf jaar - en de jongen waren nu ongeveer zeven weken en daarmee klaar om uit te gaan vliegen. Nu ging het gas erop en voeren we naar Vargas Island, waar een paar minuten ervoor (alle bootjes staan in contact met elkaar) een wolf was gezien. Helaas was hij verdwenen toen wij langs kwamen. Nu voeren we een lange tijd plankgas met veel wind en golven over de Pacific Ocean om bij wat kleine rotseilandjes weer stil te gaan liggen. Hier ging het allemaal om; een moederwalvis met kalf rezen al sproeiend op uit de zee... een schitterend gezicht.  We bleven dan ook een tijdlang op dezelfde plaats liggen - de walvissen leken zich niet aan ons te storen - en langzaamaan werd het steeds drukker met bootjes van andere outfitters. Uiteindelijk gingen we verder, om iets later weer even stil te gaan liggen voor een andere grijze walvis. We zagen trouwens ook enkele sketige zeehonden die ons licht argwanend bekeken. Nu ging het verder naar de zeeleeuwen, maar jammer genoeg was de zee zo ruw dat onze schipper omkeerde en besloot naar beren te gaan zoeken op de eilanden. Ook dat leverde niets op, al was het varen in een Zodiac in die prachtige omgeving eigenlijk ook wel erg leuk. Na ruim tweeënhalf uur legden we weer aan bij de steiger en leverden de knaloranje pakken in bij Sea Trek. Daarna zetten we de auto in Neillstreet en wandelden we nog even door het best wel charmante dorp.  We deden wat laatste inkopen bij de plaatselijke Co-op en daarna reden we terug naar de camping. Bij het eerder genoemde Kennedy Lake misten we nu de afslag niet en daar gebruikten we de lunch. Daarna reden we echt door naar de camping waar we de middag lezend, en in Remco's geval ook zwemmend doorbrachten. Na het koken, eten, afwassen, schrijven en Rummikubben was het weer de hoogste tijd om naar bed te gaan. |