|
WOENSDAG 5 MAART 2008
Om half negen ging de wekker en redelijk uitgerust stonden we op. We ontbeten eenvoudig - sap, croissants en toast - en toen moesten we onze camper gaan halen. Nu was ons gisteravond al verteld dat Apollo, de camperverhuurder, vlakbij ons hotel zat. Lopen zagen we niet helemaal zitten met alle bagage en soms een klein regenbuitje buiten. De conciërge wilde Apollo wel even bellen en daarna werd ons de route uitgelegd: eerst zouden wij met een busje van het hotel naar het vliegveld worden gebracht, waarna Apollo ons dáár op zou halen en weer terug zou rijden. Gelukkig vond de hotelmevrouw het ook enigszins van de zotte, maar lopen vond ze toch wel ver en dus deden we wat ons aangeraden was. De taxichauffeur die ons vervolgens naar Apollo bracht, was niet de snuggerste. Wij zaten keurig bij deur 11 van het vliegveld, maar hij stond iets verderop en omdat ik eens een rondje liep om te zien of wij iets misten (we zaten er al even), vond ik hem bij toeval. Bij Apollo - echt een kilometertje van het hotel, dit hadden we absoluut kunnen lopen - werd ons met diverse onderbrekingen uitgelegd hoe alles werkte en daarna konden we op pad. Dat ging best goed, al had Remco wel ruzie met de versnelling (wilde niet van 2 naar 3) en deed hij enkele keren de ruitenwissers aan als hij zijn richting wilde aangeven... leuk, dat linkse gedoe! 
We reden eerst naar de Foodtown (supermarkt), waar we groot inkopen deden. Hoera, Britse ontbijtgraantjes! We laadden alles in de camper en gingen op weg naar het zuiden om naar het noorden te gaan. Dat was ons aangeraden door Apolloman Peter, dus dat deden wij. Via vele bochtige wegen en mooie vergezichten kwamen we in Whangarei, waar we een plaatsje vonden op het Top 10 park en we ons meteen een kortingskaart aan lieten smeren door de enthousiaste baliemedewerkster. We installeerden ons en ploften neer op de meegeleverde stoelen om eens van de zon te genieten. Daarna koken, afwassen en ploef, daar ging het licht buiten uit en binnen kregen we het niet aan, want er leek iets mis te zijn met onze accu. Fijn. Dan maar naar bed. Oja, en onze buren waren... Nederlanders! Argh! |