|
DONDERDAG 2 JULI 2009 (73.681 km.)
Vandaag stonden we netjes rond acht uur op (wakker geschreeuwd door de kraaien op het hek achter de tent) en alles leek smooth te gaan, totdat Remco erin slaagde de pot verse koffie inclusief filter en drek over de tentvloer te mikken. De ravage was aanzienlijk en het kostte ons enige tijd om alles een beetje op te ruimen. Eindelijk konden we in de auto stappen en na een Guardiantussenstop reden we door naar Sligachan, waar we afsloegen en even later weer, richting Carbost. Nog een afslag verder vonden we na gek veel tegenliggers (op een single lane weggetje dat doodliep...) de parkeerplaats bij Glen Brittle Forest. We zagen de zwermen vliegen al grijnzend klaarhangen en dus dronken we de (nieuwe) koffie veiligheidshalve in de auto. Teleurgesteld dropen de vliegen af en na de koffie konden we redelijk ongestoord op pad.  We deden een wandeling uit hetzelfde boek als dinsdag en we begonnen met een lichte, maar gestage klim naar een cairn op een bergrichel. De uitzichten op de Cuillins waren prachtig, maar eh, kwam die grote, grijze mistwolk onze kant op? 
Even later zagen we nog maar enkele meters om ons heen, de rest was in mist en regen verdwenen. Regen... harder en harder en harder... Remco trok een sprintje en schuilde achter de cairn, wat goed ging zo lang de wind nog hard waaide, maar dat stopte al snel. We wachtten nog enige tijd, maar de regen vertoonde geen teken van afname en we zagen het pad nog net, dus we gingen verder. We vonden zelfs de afslag en kwamen op de helling van de berg terecht. 
Gelukkig was het pad makkelijk te lopen en zo af en toe trok de wolk een klein eindje op, zodat we meer van de berg zagen. 
Dat was zo mooi, dat Maarten een foto wilde maken. Hij ritste zijn tas open... en vond een laag water, met daarin zijn camera en lenzen! Ai! Snel viste (...) hij ze eruit en deed ze in het enige vak van de tas waarin het niet klotste. De camera deed het niet en dus opende ik voorzichtig mijn eigen tas. Daarin was het vochtig, maar niet zodanig dat de camera en lenzen druppelden toen ik ze uit het vak haalde. Ik maakte dus de foto's vanaf nu. 
De regen werd minder en stopte helemaal. Een goed moment voor de lunch, die helaas ingekort moest worden wegens een nieuwe bui. We bereikten de splitsing en daalden nu langs de beek de berg af. Na een tijdje kwamen we aan het stukje 'waterfalls' op de kaart, en water viel er! Gelukkig niet meer uit de hemel, zodat we konden genieten van het donderend geweld en de bergen dreigend op de achtergrond. We maakten diverse uitstapjes vanaf het hoofdpad om de watervallen goed te zien. 
 
 Uiteindelijk kwamen we aan het eind van de afdaling en werd de beek gewoon een snelstromend watertje. We waren nu bijna bij de auto en even later konden Maarten en ik eindelijk onze sokken uitwringen (hier hielp geen Gore-Tex meer tegen!). Onze tenen waren, zoals we sinds de cairn al vermoedden, inderdaad rimpelig geworden. We hadden dat toch liever bereikt door in een warm bad te liggen dan door in de bergen te lopen, maar goed. Het was nog geen half vier en dus bedachten we dat we de doodlopende weg net zo goed nog even helemaal af konden rijden, nu we er toch waren. Enkele obstakels later (wegwerkzaamheden op een single lane weg = grote trucks die de weg volledig blokkeren) bereikten we het 'strand'. Dat viel ons erg tegen, hoewel na Berneray en Harris natuurlijk alles tegenviel. We keerden dus al snel weer om, om bij een file aan te sluiten. Een file?! Jazeker... een truck op een brug was een onneembare vesting en we stonden achter vier Volkswagen Golfjes. Eindelijk mochten we weer rijden. Na een kleine communicatiefout van de aanwijsmannetjes ("Ah shit, liet je jouw kant nou ook rijden?" - dat paste dus niet) en een korte pauze achter een vrachtwagen konden we doorrijden. Helaas bleken de Golfjes niet de meest ervaren chauffeurs te hebben en dus werd er bij elke bocht geremd. We haalden opgelucht adem toen ze bij Sligachan rechtsaf gingen en wij links. We reden nu voor het eerst de weg van Sligachan naar Portree en zagen in de verte de Old Man of Storr staan, terwijl Seafood op de iLerce net 'the old man' zong. Lollig. 
Het avondmaal nuttigden we buiten, waarbij ik bijkans stikte in mijn eten toen Maarten een bromvlieg volgde met de woorden: "Hij zat op je neus," waarop de vlieg exact bij dat laatste woord op Maartens neus ging zitten. Hi-la-risch. Na het eten vluchtten we naar binnen, want de midges kwamen ons opeten en wij stelden dat niet op prijs *afkeurende blik* Later op de avond ging ik nog even douchen. Toen ik het gebouwtje weer uitkwam, hoorde ik een vreemd geluid, een soort gezoem, maar vrij hard en het leek dichterbij te komen. Ineens drong het tot me door: het was een naderende regenbui! Ik sprintte terug het toilethok in... nét op tijd, want een ware hoosbui barstte los. Na twee minuten was het voorbij en wandelde ik naar de tent, waar Remco en Maarten het ook op z'n minst bijzonder hadden gevonden. |