|
ZATERDAG 5 JULI 2014 (km. 85.899)
We sliepen een beetje uit en deden toen boodschappen. Weer bij de tent dronken we koffie en we smeerden boterhammen. Iets voor twaalven verlieten we te voet de camping. Iets verderop langs de weg die door Glen Nevis loopt, vonden we het Ben Nevis Visitor Centre, waar je de landkaart aan de muur niet mocht fotograferen (te koop bij de kassa, mensen!). Wij negeerden dit (maakten geen foto noch kochten we een kaart) en stapten weer naar buiten, waar het prompt begon te spetteren. We sloegen het Ben Nevis-pad in en de regen viel wat harder. We stegen gestaag en iets voorbij de Ben Nevis Inn hield de regen op. We klommen en klommen en klommen. 
Rond half drie waren we bij het punt dat we wilden bereiken: Lochan Meall an t-Suidhe (uhuh), ook wel Half Way Lake. Jammer genoeg is het niet halverwege de totale beklimming, dat punt ligt nog iets hoger, maar wij vonden het mooi geweest. En mooi was het: steeds meer blauwe luchten, uitzichten over de Highlands om ons heen, en als beloning dat mooie meertje en de uitzichten naar die kant. 
De afdaling ging stukken sneller en of vijf uur zaten we met de voetjes omhoog in de zon bij de tent. 
Iets na zessen vertrokken we richting het dorp voor de WK-wedstrijd Nederland-Costa Rica. Bij Cobbs Lounge (in de kelder van ons geliefde Nevisport) aten we eerst heerlijk venison pie (Remco) en fish pie (ik). Die laatste viel zo in de smaak bij Remco, dat hij na zijn eerste pie gewoon de fish pie als tweede hoofdmaaltijd bestelde. Waar laat hij het? Met de koffie als toetje schoven we wat bankjes op richting het tv-scherm. Remco keek de wedstrijd, en ik maakte even goed gebruik van de gratis wifi (nog steeds bovenaan in de voetbalpool…). Na de penalty’s en de onverwachte overwinning (hoera voor keeper Krul!) konden we tegen middernacht eindelijk naar huis. Om 23.00 gaat de slagboom van de camping dicht, dus de auto zetten we noodgedwongen op de P voor de boom, en we liepen het laatste stukje. Ineens viel ons op dat er flikkerende lampjes te zien waren op Ben Nevis. Het zou toch niet…? Jawel, nachtbeklimmingen van de hoge berg zijn blijkbaar reuze hip. Ons leek het vooral eng… en dus gingen we lekker naar bed. |