|
WOENSDAG 1 JULI 2015 (km. 121.907)
Vandaag begonnen we onze rondtocht in Hveragerði. Dat stadje heeft een thermisch veld als stadscentrum en daarnaast veel kassen, verwarmd met aardwarmte. Eerst bekeken we het centrumparkje. Hoewel er volgens de bordjes mooi blauw water in de bronnen zou moeten staan, zagen wij nergens water, alleen in het kunstmatige beekje waarin je (tegen betaling) een ei kon koken of je voeten kon hangen (niet op hetzelfde punt...). 
De dame bij de kassa legde uit dat de bronnen in 2011 begonnen op te drogen door allerlei aardbevingen en dat het thermisch gebied leek te verschuiven, verder de berg op. Daar namen we dus ook even een kijkje en met name op het tweede punt waar we stopten was het een gesis en gesputter van jewelste. De stank viel ons hier reuze mee, het was ergens wel aangenaam (Remco vond het naar stomerij ruiken). 
We stapten weer in de auto en reden het schiereiland Reykjanes op. Onze eerste stop naar was bij Strandarkirkja, een klein kerkje dat uitkeek op zee. Eenzaam, wel. 
Daarna reden we naar Krýsuvíkurberg, een vogelrots. Het pad bleek nogal kuilig, maar Remco stuurde ons vaardig langs de grootste gaten, tot we bij een rivier kwamen. Daar parkeerden we de auto en de rivier (okee, beekje) staken we te voet over. Een kwartier later kwamen we bij de kliffen, waar dit keer niet voornamelijk noordse stormvogels zaten, maar veel drieteenmeeuwen, alken, zeekoeten en papegaaiduikers. Ik kwam natuurlijk voor die laatste, maar we zagen ze steeds alleen maar heel snel langsvliegen. Nouja, ook leuk. We keken er nog even rond en keerden toen terug naar de auto. Onderweg kwamen we nog een alpensneeuwhoen tegen, die trachtte een steen te imiteren (lukte vrij aardig). 
We hobbelden weer terug naar het asfalt en reden nu naar Seltún, het actiefste hetebronnengebied van zuidwest-IJsland (zei de Dominicusgids). Het bleek inderdaad groots, zowel om te zien (al die kleuren!), te horen (lekker, modderbubbels!) als te ruiken (rotte eieren ftw!). We liepen een rondje over de uitgezette route. 
Het was intussen alweer lekker laat geworden en we besloten naar het huisje terug te gaan, via weg 417. Het bleek een prachtige tocht, eerst nog over weg 42 langs immense bergen en een meer, later over een verharde weg over een fjell. Iets over achten waren we thuis, een mooie tijd om eens te gaan koken... |