|
MAANDAG 17 JUNI 2019 (km. 71.443)
Om acht uur ging de wekker en om kwart voor negen konden we ontbijten. Het ontbijt was niet bijzonder, maar het voldeed. Na het ontbijt brachten we alle spullen weer naar de auto - die op een parkeerterrein een eindje verderop stond - en we konden op weg. Ons eerste doel was Kirkjubřur, aan de zuidkant van het eiland Stremoy. Het kleine dorpje had een pittoresk kerkje en we liepen er even rond, gadegeslagen door vele spreeuwen. 
Daarna keken we kort in Velbastađur en toen reden we via Tórshavn naar weg 50, de Buttercup Route (voor toeristen of mensen zonder haast). Bij een Effo-tankstation gooide Remco de tank vol en betaalden we meteen de tol voor de tunnel naar het eiland naar het westen, Vágar. Even later reden we die tunnel door en aan de andere kant scheen de zon zo mogelijk nóg uitbundiger; we boften vandaag enorm met het weer. Het dorpje Sandavágur had ook weer een mooi kerkje, dus dat bewonderden we. 
Even verderop stopten we bij Sřrvágsvatn, waar een beeld van The Nix in stond - een soort mythologisch paard dat mensen naar de diepte lokt. We aten er een korte lunch en reden verder, langs ons hotel van vandaag, naar Sřrvágur. Daar was een wc in de Port of Sřrvágur (een kleine kade...), waar we dankbaar gebruik van maakten. Nu reden we, met wat stopjes vanwege mooie uitzichten, naar Gásadalur, aan de westkant van Vágar. Daar was een waterval die ik al vele malen had zien langskomen op Instagram, en nu wel eens in het echt wilde zien. Vanuit het dorp was er een wandelpad uitgezet met behulp van paaltjes en geel touw, en zo kwamen we op het uitzichtpunt. Het was nog mooier dan op de foto’s (en het weer hielp nog steeds erg mee)! 
De wandeling ging nog verder en uiteindelijk liepen we een mooi rondje boven het dorp langs, met bankjes bij mooie uitzichtpunten (uitzicht op Mykines, het papegaaiduikerseiland). 
Voldaan kwamen we weer bij de auto, en we aten een banaan. Nu reden we terug door de single-road-tunnel (op de heenweg hadden wij nog voorrang gehad, nu moesten we zelf opzij bij uitwijkhavens) en stopten nog even bij Břur, waar een boel huisjes met grasdaken stonden. We raakten wel verstrikt in een buslading bejaarden, maar we wisten te ontsnappen. 
Na deze stop reden we door (of terug, eigenlijk) naar ons hotel, vlak naast de landingsbaan van het vliegveld van de Fćrřer (ongeveer één vliegtuig per twee uur...). We kregen de sleutel en bleken de bagage uit de auto via het raam naar binnen te kunnen tillen - dat scheelde een eind omlopen! Zo, even relaxen (en, in Remco’s geval, RSA-GER kijken). Na de voetbalwedstrijd konden we gaan eten, en we bestelden allebei een pizza. En toen moesten we wachten... en wachten... en nog meer wachten... even wachten nog... geen pizza! Ineens verschenen de twee bedienjongens: sorrysorrysorry, de bestelling was zoekgeraakt, ze kwamen er nu snel aan hoor! Wij hadden intussen onze pizza’s al langs zien komen en bij onze veel later gearriveerde Duitse buren terecht zien komen, dus we hadden wel een vermoeden hoe dit alles was gebeurd. Gelukkig landde er in al die tijd dat we er zaten toch zeker één vliegtuig, om ons te vermaken. Eindelijk kregen we de pizza's en hoewel ze onmogelijk te snijden waren met de messen die we hadden, waren ze wel heel erg lekker. De koffie erna kregen we netjes van het huis. Het was nu wel wat later dan gedacht, maar toch maakten we nog even een avondwandelingetje richting Sřrvágur, waar de zon lichte aanstalten maakte onder te gaan (FO-tijd 22.00, NL-tijd 23.00). Mooie luchten! 
Daarna lazen we nog wat op de hotelkamer en toen gingen alle lampjes uit. |