MAANDAG 9 AUGUSTUS 1999

Om half acht ging reeds de wekker, wel vroeg hoor! Toch sprongen zowel Remco als ik redelijk snel het bed uit (schuddende hut!), en we togen naar de douches. Toen we terugkwamen ritselden de andere slaapzakken ook al en iets later zaten we op de veranda te ontbijten. Daarna pakten we alles – minus de cassis, zoals wij die avond ontdekten – in de auto en rond tien uur reden we het terrein af. We hadden een ingenieuze route bedacht die ons via de wereldstad Stryn (batterijen en brood) naar Hellesylt voerde. Daar vertrok namelijk de veerdienst naar Geiranger, helemaal door de vermaarde Geirangerfjord. We hadden een beetje pech met het weer, voor het eerst deze vakantie. De fjord hing vol met wolken. Ook weer niet een vreselijke ramp, het was nog steeds erg mooi...





Na in Geiranger weer aan wal te zijn gerold vervolgden we onze weg. We reden door dichte wolkenmassa’s en besloten te gaan eten in – wat later bleek – een ijskoud dalachtig gebeuren. Zo aten we springend of leunend, al naar gelang persoonlijke voorkeur ;-).




Daarna gingen we de "Gamle Strynfjellsveg" (oude weg) op, maar niet voordat we met enige moeite wat schapen van ons afgeschud hadden. Na de eerste paar meters diende zich het eerste obstakel reeds aan: een grote touringcar drukte ons finaal aan de kant. Gelukkig konden we ongeschonden onze weg vervolgen. Natuurlijk waren er de nodige fotostops, want het was weer een erg mooi landschap waar we doorheen reden.



Uiteindelijk bereikten wij het einde van de weg en gingen we op zoek naar een supermarkt en dieselpomp. We groetten iedere Nederlandse auto die we tegenkwamen met onze nieuwe groet en vorderden gestaag. Iets voor Bismo vonden wij een staafkerkje, dus we brachten eindelijk ons plan ten uitvoer: met creamer-staafjes voor de staafkerk op de foto. Wow. Weer iets verder ontdekten we een S-Marked waar we de benodigde boodschapjes vonden. Op Remco’s vraag waar er fuel te vinden zou zijn, antwoordde het kassameisje dat er één kilometer verder een pomp was. Esther: "Phew, then I think we’re gonna make it…" en iedereen lag in een deuk. Inderdaad vonden wij een pomp en het wagentje werd weer volgegooid. Een paar campings verder besloten we eens te gaan proberen of er nog een hutje vrij was. Dit bleek het geval, sterker nog: de camping lag er knap verlaten bij. Zodat we nu in een afgelegen hutje op de Skamsar Camping te Skjåk (Sjòk...) zitten. Het eten was lekker, maar dat moest ook wel nadat we met behulp van het kleine woordenboekje de hele pakaanwijzing hadden ontrafeld. Na het eten spraken we over de toiletten, ik: "Ik ben helemaal om dat gebouw heengelopen...". Remco: "Ik ook, en die van ons is nog verder dichtbij...". Eh?





vorige | volgende | norge index | huize mika home