ZONDAG 9 APRIL 2000
  Om 9 uur werd ik wakker en omdat ik wel uitgerust was, stond ik maar meteen op. Ik deed de afwas en begon pannenkoeken te bakken met het van gisteren overgebleven beslag. Remco hielp met appel snijden en de rest kleedde zich aan. Het was opnieuw een zonnige dag en tegen elven waren we weer in een vertrouwde duinpan, waar we de pannenkoeken opaten. Daarna gingen Merit en ik vliegeren, want er stond een lekkere wind. Het ding stortte wel ettelijke keren neer, maar het was verder erg leuk. En de laatste keer bleef-ie erg lang in de lucht. Daarna lagen we nog een beetje te genieten van de zon, terwijl Merit wat tokkelde op de gitaar. Tegen twaalven vertrokken we weer naar het chalet, waar Merit, Remco en ik onze zwemkleding grepen en naar het zwembad (de H2O zone, volgens de plattegrond) gingen. Daar kreeg Remco nog een berisping omdat hij "dook" in het ondiepe gedeelte, maar verder hielden we ons keurig aan de regels. We gingen zelfs feet first on onze bottom van de glijbaan! Arf. Toen we uitgezwommen waren, kleedden we ons weer aan in de brakke kleedhokjes (eentje zonder deur, en die van Merit sloot niet af, etc.). We konden lekker meegenieten van de afbraakneigingen van een vrouwelijke Top Guard (de security van het festival). Zij zag iets loszitten en trok vervolgens het halve plafond naar beneden. Cool! We gingen maar snel weg, voordat het hele zwembad in zou storten... Bij het chalet douchten Remco en ik, waarna wij met Estur naar het five-a-side voetbal gingen kijken terwijl Merit zou douchen. Bij het asfalt-voetbalveld zagen we wederom Steve Lamacq in het doel staan. We wisten nu dat het 't Radio 1 team betrof. Dit team speelde tegen een ons onbekend team, met een grote kale keeper (waarvan we later vernomen dat dit het NME team was). Radio 1 werd ingemaakt met 8-0, ze misten zelfs een strafschop! Wij gingen maar eens kijken of Merit al klaar was en toen dat het geval bleek, gingen we weer naar het voetbal. Daar speelde nu weer een onbekend team tegen Snow Patrol. Het werd een spannende wedstrijd en wij deden nu waar de zanger van Snow Patrol steeds om vroeg: wij jumpten up and down... Ondanks een schitterende goal van desbetreffende zanger verloor Snow Patrol toch, en aangeslagen verlieten ze het veld om hun wonden te gaan likken, Vrij letterlijk trouwens, want in het vuur van het spel viel er nog wel eens iemand en op asfalt leidde dat meestal tot afschuwelijke schaafwonden. Bikkels hoor, die artiesten! De volgende wedstrijd begon, de Delgados tegen het team met de grote kale keeper. We keken het even aan, maar na verloop van tijd gaan die spierwitte benen je tegenstaan en bovendien begon de band Alfie, die wij graag wilden zien. Toen we de zaal binnenkwamen, was de band al bezig. Wij gingen min of meer vooraan staan en besloten al vrij snel dat het leuk was. De band had er duidelijk ook lol in. Uit het publiek kwam de opmerking dat ze eens iets ruigers moesten spelen, maar dat scheen drummer Sean niet aan te kunnen. Wij vonden het niet zo erg, de liedjes waren ook langzaam mooi, met cello en dwarsfluit als aanvulling. Het enige minpuntje was de luidruchtig kauwgum kauwende zanger... Toen we buiten kwamen, zagen we dat er nog steeds activiteit was bij het voetbalveld, en dus gingen we daar maar weer eens kijken. We zagen weer het NME team, tegen het onbekende team dat we eerder tegen Snow Patrol hadden zien spelen. Ik ontdekte nu een bekend gezicht in dit team en zei: "Volgens mij is dat Stuart van Belle And Sebastian!" De anderen konden dat niet echt bevestigen omdat ze zelfs nog nooit een foto van hem gezien hadden. Gelukkig riep er toen iemand heel hard "STUART!!!". Phew, het was hem. Estur en Merit vonden hem heel anders dan ze verwacht hadden... Stuart bleek een fanatieke voetballer te zijn, en hij gaf voortdurend aanwijzingen aan zijn teamgenoten (later bleek dit team The Slut Jockeys te wezen). Het hielp, want zijn team won met 3-2. Victory for The Slut Jockeys! En daarna kon hij zich laten verzorgen, hij bloedde aan alle kanten... Wij gingen terug naar het chalet. Onderweg kwamen we Alfie tegen, en Merit ging eens even met ze praten. Zo vernamen we dat de drummer iets engs aan zijn elleboog had, zijn arm zat grotendeels in het gips, en dat verklaarde de keuze voor rustige nummers. Ze vonden het wel cool dat er Nederlanders waren die hen leuk vonden en Merit kreeg het webadres van de gitarist, zodat ze een single kon bestellen. Merit vroeg ook nog hoe ze op dit festival terecht waren gekomen. De gitarist legde uit dat ze in London een voorprogramma voor de IJslandse band Sigur Rós hadden gespeeld. Dat concert was georganiseerd door Foundation, de organisatie die ook All Tomorrow's Parties verzorgde. Vandaar. Eenmaal in het appartement kookte Estur het van Noorwegen bekende tonijnprutje. Na het eten wilden we de het eerdergenoemde Sigur Rós wel eens zien, dus we togen naar de Main Stage. Daar stond een band te spelen die niet echt op Sigur Rós leek. We vermoedden dat het allemaal wat uitliep. Als dit nog Bardo Pond was (de band voor Sigur Rós), liepen ze ongeveer een uur achter. De muziek klonk niet echt boeiend en dus liepen we naar beneden om daar op Sophia te wachten. We kregen nog een stukje Pram mee (ook niet echt geweldig) en besloten even buiten een rondje te lopen. Wat later kwamen we weer binnen en nu begon Sophia. Ik vond de liedjes nog steeds vrij saai, met eindeloze herhalingen (ik had ze in oktober 1998 al eens op London Calling gezien). Bovendien stond het geluid niet zo goed afgesteld, zodat de elektrische gitaar er keihard bovenuit klonk. Na 3 liedjes gingen Merit, Remco en ik naar boven. Estur bleef achter, zij vond het wel leuk. Boven bleek Sigur Rós ineens bezig te zijn. Wij gingen zitten, achterin de zaal, waar ook wat mensen languit op de grond lagen te luisteren. Op zich leende de muziek zich daar ook wel voor. Het was langzaam, met veel gitaar en een zanger met een hoge stem die in een zelfverzonnen taal zong. Het wordt meestal onder post-rock ondergebracht. Wij vonden het tegen verwachting in erg mooi. We herkenden zelfs het nummer dat ik op de ATP car cassette had gezet... "Atsjoehoeoeoe..." (ehm, "Svefn-G-Englar" dus). Toen zagen we dat volgens het schema Sophia afgelopen moest zijn, en we gingen naar het chalet. Daar troffen we Estur en we dronken wat koffie en thee. Daarna gingen we weer naar de concertzalen (we liepen maar heen en weer, gelukkig was het nog geen 5 minuten lopen van het chalet naar het hoofdgebouw) om Wire te zien. Alles liep echter nog steeds erg uit, er speelde op dat moment helemaal niets op de Main Stage, dus gingen we maar naar Laika beneden. Dat klonk niet eens zo vreselijk, het was wel aparte dance muziek. We kregen de laatste twee liedjes mee en daarna ging iedereen weg. Wij bezetten snel een plekje helemaal vooraan – op mijn verzoek – want de volgende band was Gorky's Zygotic Mynci (heb ik de uitspraak wel eens gegeven? 't Klinkt Welsh maar als je het uitspreekt wordt het eigenlijk gewoon Engels: Gorky's Psychotic Monkey). Remco ging even boven kijken en deelde bij terugkomst mee dat Papa M nu boven speelde, en dat deze band een vage instrumentale versie van "Turn Turn Turn" deed...  Toen GZM opkwam, was Merit inmiddels naar achterin de zaal gegaan. De band was in vorm deze avond. Ze begonnen met wat rustige liedjes, met akoestische gitaar en viool enzo, maar uiteindelijk werd er ook gerockt (ja Robert, ze hadden zelfs elektrische gitaren, en nog ingeplugd ook!). Setlist: Hallway Lady Fair Honeymoon Out On The Side Spanish Dance Troupe Gewn Ni Gorffen No One Looked How I Long Faraway Eyes Poodle Rockin' Meirion Wyllt Ffordd Oren Des Blues Sweet Johnny Hush The Warmth Christmas Eve Humming Song  Iemand in het publiek riep steeds om vage liedjes, waarop zanger Euros zei <cue Welsh accent>: " 'Mulder & Scully' is by Catatonia I believe, and the other song is by the Super Furry Animals, neither of which we are not..." Cool Engels! Na afloop wilde ik graag een setlist en Remco regelde dat even met een Top Guard. We kregen hem echter niet meteen omdat de band een toegift mocht spelen van "Patio Song" en "Let's Get Together (In Our Minds)". Daarna kregen we inderdaad de setlist. Wel vaag, er stonden nog wat fans voor de afscheiding (in beide zalen stonden er dranghekken een meter of anderhalf van het podium, stel je voor dat je – iek – te dicht bij de artiesten komt, of dat de NME fotografen tussen het publiek moeten staan!), en die wilden ook wel een setlist, maar die gingen het ook eerst vragen aan de Top Guards. Geen Nederland dus, waar de setlists meteen gegrepen worden zonder dat er iemand ingrijpt! We gingen op zoek naar Merit, die niet meer in de zaal was, dus we gingen maar met z'n drieën naar boven. Daar kregen we voor de laatste keer de pauzemuziek. Onze theorie was dat de bands allemaal bekend waren, en dat ze daarom voor totaal onbekende zaalmuziek hadden gekozen. We kenden er helemaal niets van, drie dagen lang... Al vrij snel begon Mogwai. Nu ken ik van die band 3 nummers een beetje, en ik heb wat interviews gelezen, waardoor ik niet echt positief over Mogwai in de zaal stond. Toen ze begonnen te spelen bleek echter dat ze live wel erg goed zijn. De liedjes (veelal zonder zang, very post-rock sirree!) bouwden erg mooi op en ook de andere twee vonden het best goed. We stonden achteraan te luisteren en de spectaculaire lichtshow te bewonderen (Estur en ik willen nu ook een discobal!) in de veronderstelling dat Merit een sleutel had en wel naar het chalet zou gaan als ze het zat was. Bij liedje nummer 3 voelde Estur ineens een sleutel in haar zak, en Remco had de andere. Gloep! Snel gingen we op zoek naar Merit. Ze was niet in één van de winkels, niet in de kleine zaal, niet bij het chalet... We kamden de grote zaal – zo goed en zo kwaad als het ging met 2000 man er in – uit, maar nergens een Merit! We besloten dan maar in het chalet te wachten, dan zou ze vanzelf wel komen. Inderdaad stond ze even later voor de deur, in het gezelschap van twee Engelsen. Ze bleek hen in het winkeltje opgeduikeld te hebben en zij hadden haar wat bier gegeven, zodat ze nu een beetje aangeschoten was. De jongens – Ollie en Jas (sp?) – waren ook lichtelijk dronken, zodat het erg gezellig werd in ons chalet. Damer speelde wat liedjes en de jongens waren wild enthousiast. Dat waren ze trouwens ook toen Damer "Stil In Mij" speelde ;-) De borrelnoten waren een bron van vermaak, evenals de Nederlandse taal. Ollie wilde erg graag wat Nederlands leren, en Merit kweet zich van deze taak. Enige tijd later zei Ollie dus dingen als "Hallo", "Ghoe gaat het?" en "Het spijt mjent" (waar-ie dat "mjent" vandaan had konden wij ook niet echt verklaren). Stoer!  We liepen nu even met hen mee naar hun chalet, terwijl Ollie onderweg tegen iedereen die hij tegenkwam "Het spijt mjent!" riep. Vooral de Japanners die dat om hun oren kregen leken er erg van te schrikken. In hun chalet dronken we nog meer bier en werd er nog wat muziek gemaakt. Remco hielp Jas met schaken (hij won, tot grote frustratie van tegenstander Paul) en Merit leerde Ollie nog meer Nederlands, kortom, het was gezellig. Toch besloten Remco en ik rond half 2 naar ons chalet te gaan, maandag diende er om 10.00 uitgetjekt te worden, en dat betekende om 8.00 opstaan. Een half uur later kwamen ook de dames thuis, Ollie was in slaap gevallen... |