|
VRIJDAG 15 SEPTEMBER 2000
Vandaag wilden we de Snowdon gaan beklimmen, maar toen we twee straaltjes zon hadden gehad, trok de hemel helemaal dicht en werd het erg koud. Op die manier had een hoge berg weinig zin, maar een autotocht werd ook moeilijk met een tank die meer leeg dan vol was. Uiteindelijk gingen we de ijselementjes maar halen, en Remco vroeg aan shop attendant Kevin of deze iets meer wist van de petrol situatie. We kregen een verhandeling van een kwartier, die ons duidelijk maakte dat er wel het één en ander beleverd was. Onze eerste stop was Llanwnda ("chlanoenda"), en dat was meteen raak. Voor £ 20 werd de tank een heel eind gevuld (meer dan £ 20 aan diesel kregen we gewoon niet), en we stelden onze plannen bij tot een rondtocht over het Eiland van de Druïden, door de Engelsen Anglesey, door de Welsh Môn, en door de Ouden (sla uw Arthur legendes er eens op na) Mona genoemd. Hier werden in het jaar 61 AD de meeste druïden vermoord door de Romeinen… We begonnen onze tocht bij Menai Bridge, na een kleine verdwaling in Bangor. We namen de oude brug naar het eiland (Anglesey en het vasteland van Wales worden gescheiden door een zeer smalle zeestraat, Menai Strait).  Aan het water aten we daar onze lunch met het laatste ongesneden brood, en daarna reden we door naar Beaumaris. Dat bleek een skeetig plaatsje te zijn, met ontzettend oude huisjes en een middeleeuws kasteel in verrassend goede staat.  Natuurlijk diende voor het bezichtigen van het kasteel de portemonnee getrokken te worden en dus volstonden wij met een wandelingetjes rond de buitenmuren. Daarna liepen we nog even in het "centrum" rond, en Remco poseerde bij het oudste huis van de UK.  Na Beaumaris reden we naar Din Lligwy, de overblijfselen van een echt Keltisch dorp. Hoewel er niet veel meer van over was, vond ik het toch erg indrukwekkend. Ik was niet de enige, het was er aardig druk met fotograferende en onderzoekende mensen.  Na Din Lligwy wilden we het grootste meer van Anglesey wel eens zien en via Amlwch en allerlei witte weggetjes bereikten we het meer. Het was niet zo spectaculair als eerder bezochte meren, met name vanwege de afwezigheid van bergen – Anglesey is voornamelijk plat. We reden door naar Llanddeusant, waar zich de enige werkende windmolen van Wales bevond. Het was best een mooie molen, maar als Hollander ben je wel iets gewend en we bleven net lang genoeg om de Shetland pony’s te voeren en de toiletten te bezoeken.  Daarna keerden we echt terug naar het vasteland en we shopten nog even bij de Safeway. Bij de tent begon het al aardig te schemeren en snel begonnen we met koken. Van koken in het halfdonker word ik al niet bepaald vrolijk, maar vanwege de vele werkjes werd het nog later en ik had ook nog in mijn vinger gesneden, zodat Remco zich wijselijk terugtrok van de tent. Ik hoorde de buurman – de echtgenoot van het oudere dametje van gisteren – en zo te horen werden we uitgenodigd voor een bakje koffie in hun caravan. Remco zei dat hij eerst moest overleggen… ;-) Uiteindelijk was het stikdonker, maar de sperzieboontjes, aardappelen én zalm met hollandaise saus waren erg lekker, en in de auto hadden we genoeg licht om het op te eten. Na het diner gingen we afwassen, waarna we op de buurcaravan afgingen. We werden hartelijk welkom geheten en de rest van de avond vermaakten wij ons kostelijk. Het begon al bij het voorstellen… Roy en Jean kenden de naam Leonie, maar moesten erg lachen om Remco: "Remco… sounds like a name for a petrol station!" Hahaha. Het oudere echtpaartje vertelde ons verhalen over al hun vakanties, all over Europe: in Nederland, Duitsland, Italië (de camping die om 22:00 sloot en waar ze om 23:00 dus noodgedwongen over het hek moesten klimmen, angstig wachtend op het moment waarop de Rottweilers van de camping hen zouden aanvallen), Oostenrijk en Zwitserland, en natuurlijk de UK zelf. Verder merkten ze op dat mijn Engels erg goed was <gloei> en dat was vóórdat ik verteld had wat ik studeerde… Ruim anderhalf uur later vertrokken we, drie kwartier na "normale" bedtijd. Om 22:30 lagen we nog wat giechelig in bed, maar we vielen al snel in slaap. |