ZATERDAG 16 SEPTEMBER 2000

Toen we rustig aan de koffie zaten, kwam Jean even buurten en ze waarschuwde ons voor de "squirrel" (eekhoorn) die op het terrein rondrende. We hadden verder een rustige morgen en tegen het einde ervan stapten we eens in de auto en reden we naar Llanberis. Van Roy hadden we een "gratis parkeren" tip gekregen en inderdaad konden we de auto gratis kwijt. We liepen naar het opstapstation voor het treintje dat de luie (of slecht ter been zijnde) mensen naar de top van de Snowdon brengt. Een retourtje bleek (zoals de buurtjes al gezegd hadden) behoorlijk aan de prijs… voor ons tweetjes waren we zo £ 33,20 kwijt! Gelukkig hadden we ook te horen gekregen dat het voetpad naar boven goed te doen was, en wij besloten te gaan lopen. Om 12:30 kwamen we bij het bord met de guidelines en vol goede moed begonnen we aan de klim. We hadden tenslotte op de Scafell goed geoefend! We stegen meteen heel hard, maar de weg was geasfalteerd en derhalve goed te doen. Na zo'n 500 meter kwamen we bij een handgeschreven bord met daarop Snowdon Summit (de Top van de Snowdon), en wij sloegen linksaf.



We kwamen nu op een "normaal" footpath, met zand, stenen en gras. Het bleef echter allemaal erg goed te lopen en opgewekt stapten wij voort. We stegen niet zo extreem meer, dus we hoefden niet om de 50 meter te stoppen om op adem te komen, zoals op de Scafell. Om 13:30 besloten we wat boterhammetjes weg te werken. Daarna klommen we verder, terwijl we af en toe een treintje omhoog en omlaag zagen gaan. We zagen nog altijd de top niet omdat die in een wolk zat, maar bij ons was het weer helder, zij het zonder zon. Op een gegeven moment gingen we onder het spoorlijntje door en aan de andere kant begon plotseling de mist. We zouden daar theoretisch naar het zuid-oosten hebben kunnen kijken, maar we zagen een groot wit gat. We klommen verder en liepen steeds hoger de wolken in. We begonnen zelfs druppeltjes te voelen, en we kwamen afdalende mensen tegen die er uitzagen alsof ze onder de douche hadden gestaan. Omdat de wind van rechts kwam, was mijn rechter brilglas constant beslagen. Boediboe.
Nog hoger klommen we, en we kwamen ongeveer tegelijk met een treintje bij de Top in de buurt. De laatste 66 feet moesten ook de treinreizigers te voet afleggen en we kwamen terecht in een kudde uitgelaten jongeren, vermengd met serieuze klimmers, en een leger race officials die een heleboel debielen van een hapje en een drankje voorzagen. Er bleek een echte wedstrijd bezig te zijn, en we zagen ettelijke rennende mensen met rugnummer aan de ene kant de top naderen en aan de andere kant de berg afdenderen (en dat was echt denderen… brrr!), Wij bereikten intussen de echte top, met een speciaal paaltje en alles, en we voelden ons erg stoer. Daar stonden we dan, op het hoogste punt in de UK… 1085 meter boven zeeniveau!


  

Na nog even in het café geweest te zijn om wat op te warmen (het vroor daarboven bijna!), begonnen we aan de afdaling. Tijdens de afdaling merkten we dat de koude met ons mee daalde. We kwamen bij het spoorbruggetje, maar toen we aan de andere kant kwamen, bleek de wolk helemaal het dal in gezakt te zijn. We liepen dus veel langer dan op de heenweg in een dichte mist, maar de afdaling ging wel lekker vlot en uiteindelijk begonnen we weer iets van onze omgeving te zien. Om 17:45 waren we weer bij de auto terug en we besloten het dorp nog even in te gaan op zoek naar een bar meal. Het werd tenslotte al weer laat en we wilden niet weer in het donker koken. We vonden slechts een paar gelegenheden waar ze aan bar meals deden en omdat het hier allemaal hotels betrof, bedachten we dat we maar een leuke pub in de wereldstad Caernarfon gingen zoeken. We stopten onderweg even op de camping om nieuwe schoenen aan te doen (zere voeten!) en we reden door naar het town centre. We parkeerden de auto gratis in het ommuurde gedeelte en liepen alle straatjes door. Helaas waren de echte restaurants en bistro's erg duur, terwijl de pubs op zaterdag blijkbaar geen bar meals verkopen… het voetbal is veel belangrijker! Bah! Uiteindelijk besloten we bij de The Honour, een Kantonees / Chinees restaurantje, te gaan eten, omdat de hoofdgerechten niet al te duur waren. We mochten een tafeltje voor twee bezetten en terwijl Remco ging voor de Grilled Chicken Peking Way (ofzo), omdat de beschrijving ervan het woord "garlic" bevatte, koos ik voor de Sliced Chicken Satay. We wilden er wel gestoomde rijst bij en niet veel later hadden we onze maaltjes voor ons. Het was lekker veel en ook nog bijzonder smakelijk. Natuurlijk kregen we (lees: Remco) alles op en na nog wat geklooi met de rekening – door verschillende dienstertjes behandeld en derhalve fooiloos – verlieten we volgegeten het pand. Buiten regende het inmiddels, maar niet erg hard. We haalden de auto en zetten deze bij het kasteel neer, waarna we er nog een rondje omheen liepen.



Daarna reden we naar de tent, waar Remco eindelijk de wijn opmaakte en we na een tijdje auto weer lekker naar bed gingen.



vorige | volgende | uk index | huize mika home