|
DINSDAG 11 JUNI 2002
De Dag van het Afzien! Om acht uur ging de wekker al en ik besloot te gaan douchen. Remco snurkte nog even verder. Om negen uur zaten we aan het ontbijt, waarna we al onze spullen verzamelden en naar Gjendesheim reden. Om iets voor half elf begonnen we aan de tocht die ons als het goed was naar Bessegen zou brengen, waar de meren Gjende en Bessvatnet slechts door een smalle hoge landrug gescheiden worden.  Het weer was niet geweldig, maar vooralsnog wel droog. We stegen meteen behoorlijk en werden beloond met fraaie uitzichten over Gjende en de bergen eromheen. En toen begon het te regenen. Gelukkig waren we voorbereid op pad gegaan en we hesen ons in onze regenpakken. Het bleek een bui en onze regenbroeken deden we weer uit, maar de jassen hielden we, met een blik op de lucht, voor de zekerheid maar aan.   
  Het werd een tocht vol spannende dingen, zo moesten we een woeste beek oversteken, klommen we een stuk met handen en voeten en moesten we meerdere sneeuwvelden oversteken. Het waaide behoorlijk en de wind was koud, dus we liepen met onze capuchons op. Een tijd later konden we een eerste blik werpen op Bessvatnet... er lag nog ijs op! In juni! Wow...   Tegen twee uur hadden we besloten niet verder te gaan. We liepen nu vier uur en we wilden niet te laat bij de tent terugkomen, bovendien waren we moe. Op ons stoppunt ontmoetten we drie Noorse dames die, na geklaagd te hebben over het weer, vertelden dat het nog een half uurtje lopen was en zeer de moeite waard, al was de weg erheen wel glibberig. Wij hadden echter ons besluit al genomen. Dat vonden ze jammer, maar ze hadden geen tijd om ons op andere gedachten te brengen, want eenmaal bij de auto moesten ze nog helemaal terug naar Oslo rijden (!). We aten een boterhammetje en ontmoetten nog twee klimmers, ditmaal twee Nederlanders. Zij vertelden over barre tochten in korte broek aan de westkant van Jotunheimen en klommen vervolgens verder. Wij keerden nu echt om. De afdaling ging zoals gewoonlijk sneller dan de beklimming, al hadden we wel een penibel moment bij de eerder genoemde handen- en voetenklimwand. Net toen we daar aankwamen, barstte er een regenbui los en volledig doorweekt (geen tijd om regenbroek aan te doen in combinatie met horizontaal voorbij vliegende regen... bah) moesten we naar beneden. Ik vond het vreselijk eng, maar dankzij de geduldige coach Remco haalde ik het toch. Door de regen op mijn bril zag ik geen fluit meer, dus Remco's coaching was verderop nog meerdere keren nodig. Om half zes waren we eindelijk bij de auto. We konden allebei niet meer lopen en we verlangden naar droge kleding. Onder de ruitenwissers vonden we een briefje - we hadden de "parking fee" niet betaald! Zuchtend stapten we weer uit en we zagen een bord met de prijzen. Dat was ons helemaal niet opgevallen toen we aankwamen! We betaalden 40 kronen (de vastgestelde 30 kronen, plus 10 kronen moms) en reden naar de tent. Remco ging douchen en ik probeerde alle natte spullen in de tent kwijt te raken. Toen Remco terug was, bedachten we dat we wel in de campingkeuken konden gaan koken en eten; daar was het warm en droog! We namen kookspullen en alle natte zooi mee en installeerden ons in de keuken. We waren er de enigen, op twee afwassende Duitsers na die al snel vertrokken. Ik kookte een pastamaaltje, waarna we de afwas deden en nog even in de warmte bleven lezen en puzzelen. Om tien uur waren we het zat en gingen we naar bed. |