|
WOENSDAG 19 JUNI 2002
Vandaag hadden we gebombardeerd tot Rustdag, maar om nu helemáál niets te doen... en zo reden we rond half elf weg van de camping. In Skjolden, aan de Lustrafjord, namen we het kleine weggetje naar Urnes. Daar staat naar verluidt de oudste staafkerk van Noorwegen (+/- 1150). Aanvankelijk wilden we eerst de staafkerk doen, dan dezelfde weg terugrijden en halverwege Feigumfossen (een grote waterval) doen. Terwijl we op de weg reden, bedachten we dat een pontje ook wel leuk zou zijn en omdat er eentje was tussen Urnes en Solvorn, besloten we toch Feigumfossen eerst te bezoeken. We vonden een parkeerterreintje aan de weg met een bordje in de richting van de waterval. We parkeerden de auto en werden vrijwel direct aangevallen door een schreeuwende meeuw. Ik wist het krijsende schepsel op afstand te houden met mijn - naar nu bleek - multifunctionele wandelstok en na enkele meters liet het beest ons met rust. We liepen eerst een stukje langs de weg en toen sloegen we af. Het dreigde al enigszins te gaan regenen en gezien de diepe blubber die we onderweg tegenkwamen, deed het dat wel vaker. Toen we in de begroeiing kwamen (qua bomen) barstte de bui los. Ach, een wandeling is pas een wandeling als je je weer in regenjas en -broek moet hijsen, zucht. We blubberden verder en we hoorden het donderende geraas van de 218 meter hoge waterval al. Na een behoorlijke klim kregen we ons eerste uitzicht... wow. Verderop werd het echter best wel eng om te lopen, met glibberige stenen enzo. Remco liep nog even vooruit en oordeelde dat het vrij spannend was. We draaiden dus om (het was tenslotte te Vakantie Van De (Net) Niet Bereikte Doelen)... Na wat geglip in de modder kwamen we weer op het asfalt uit. Toen we de auto naderden, hoorden wij een hoop kabaal - ah, daar was moeke meeuw weer, die blijkbaar haar nest niet erg intelligent naast de parkeerplaats had gemaakt. Wederom deed de stok goed dienst als afweer... Veilig bereikten we de auto en we gooiden alle natte zut achterin. Daarna reden we door naar Urnes.  Op het parkeerterreintje ter plaatse bleven we even in de auto wachten tot de ergste regen voorbij was. We maakten van deze pauze gebruik om een kopje koffie te drinken uit de meegebrachte thermoskan. Daarna deden we voor de zekerheid de regenjassen toch maar aan en wandelden we via de asfaltweg naar boven. Na een kilometer kwamen we bij het oude houten kerkje. Het zag er fraai uit voor z'n leeftijd! Ik maakte wat foto's en we ontweken wat bejaarde Amerikanen. 't Was geen Geiranger!  Na een kwartiertje liepen we weer naar beneden, waar we de auto haalden en naar het veerpontpunt reden. De pont vertrok pas een klein half uur later en dus peuzelden we onze boterhammetjes op. Om half drie vertrokken we met de pont en we oh-den en ah-den naar de fjord waar we overheen voeren. Jammer van al die regen. In Solvorn aangekomen reden we de RV55 op in de richting van Gaupne. Daar sloegen we weg 604 in op zoek naar de Jostedalsbre, althans, een uitloper ervan. We reden het mooie weggetje langs Jostedalselva en soms zagen we zelfs een plukje zon! Uiteindelijk kwamen we aan bij de afslag naar Nigardsbreen. We snuisden even rond in het bezoekerscentrum en vroegen er naar de tolweg verderop. Het meisje zei dat we bij de weg zelf konden betalen en dus reden we verder. We kwamen bij een slagboom met daarvoor een twijfelende Duitser. Er bleek niemand in het hokje te zitten en na wat gewik en geweeg zette Remco de boom zelf maar open - we zouden op de terugweg nog eens kijken. We reden de vijf kilometer naar Nigardsbreen. Ondanks het weer was het ijs weer erg blauw. Het was ook een behoorlijk grote uitloper van de gletsjer.  Omdat het weer erg hard begon te regenen, aten we in de auto een banaantje, waarna we terugkeerden naar het tolpunt. Er was nog steeds niemand en omdat Remco van mening was dat er wel gewerkt moest worden voordat hij zijn geld ergens achterliet, reden we zonder te betalen weg. Oeh! We reden nu maar eens terug naar de tent, niet echt een kort ritje, dus we waren pas tegen zessen thuis. We dronken en lazen wat en we speelden een best of five competitie kruisrummikub. Ik won met 3-1! Om kwart over acht liepen we naar het Resepsjongebouw, tevens kantine, en we bestelden allebei een hamburgermenu. We kozen een tafeltje met uitzicht op de tent en even later kregen we allebei een bord vol eten.  Het was erg lekker en voldaan zaten we even later uit te buiken met boek en puzzel. Om half tien keerden we terug naar de tent, waar we nog even rieleksten en toen naar bed gingen. |