|
WOENSDAG 18 SEPTEMBER 2002
Rond half acht werden we allebei wakker, maar we hadden geen van beiden al zin om op te staan. Pas om half negen waagde ik de afdaling uit het bovenste bed. We bezochten het badkamertje en rond kwart over negen konden we vertrekken. Eerst liepen we naar Marks & Spencer, waar we ons een ongeluk zochten naar de sandwiches. Die bleken ze in de foodhall niet te hebben, wél vonden we heerlijk sap: Orange Juice & Peach! De sandwiches bleken ze in de aangrenzende winkel te verkopen en we kozen allebei voor de Smoked Ham & Egg Roll. We ontbeten in het parkje onder het Scott Monument. Met name het sapje was een groot succes. Na dit heerlijke ontbijt bezochten we wat grote winkels op Princes Street (Waterstone's, Virgin, HMV) en vervolgens bezochten we Dean Village. Tot mijn verbazing wist ik hoe we moesten kopen, want al snel kwamen we in het dorpje in de stad. We zwobbelden bij de lieve huisjes en de rivier. Dean Village is leuk!  Na een uurtje hadden we het wel gezien en wilden we terug naar de stad. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan... we verdwaalden hopeloos! Gelukkig kwamen we uiteindelijk Kerr Street tegen, die in het bovenste hoekje van de centrumkaart die ik bij me had stond. Na nog een stukje lopen ontdekten we dat we straal de verkeerde kant op liepen. Toen we eenmaal de goeie kant op liepen, bereikten we al snel Queen Street en om kwart voor twaalf zonken we uitgeput neer in de zéér comfortabele leunstoelen bij Starbucks, met een heerlijk kopje Tea en Coffee Mocha... aahhh. We bleven er dan ook vrij lang zitten, met dank aan Cynthia die de kunst van het Langzaam Theedrinken uitstekend beheerst. Uiteindelijk gingen we toch maar weer verder. Via Princes Street Mall bereikten we de trap naar de top van Calton Hill. Na ons verbaasd te hebben over de monumentale bijdrage aan Edinburgh door de "Ukranians in Scotland" beklommen we de heuvel. Boven genoten we van de uitzichten en aten we het restje onion rings op bij gebrek aan hotdog van.   We kregen nu toch wel trek en daalden af naar het winkelcentrum aan het begin (of einde) van Princes Street. Daar vonden we in de allerlaatste gang een Boots, die precies nog twee Peking Duck wraps had. We namen de eerlijkst doorgesnedene mee en liepen naar de National Gallery of Scotland. Op het richeltje voor de ingang hapten we de wraps weg en daarna liepen we een tijdje rond in het museum. Er hing een aantal mooie schilderijen, onder andere van Monet, Van Gogh en Rembrandt. Na het museumbezoek deden we inkopen bij Sainsbury's; een zakje croissants en zes scones, als treinontbijt. Jammie! Daarna brachten we de boodschappen naar het hostel, waar we ineens een mannelijke kamergenoot bleken te hebben. Hm. Na nog even uitgerust te hebben, liepen we de hele Royal Mile af. We waren eigenlijk op zoek naar een eettentje, maar we vonden niets betaalbaars. We worpen dus maar wat blikken op het in aanbouw zijnde Schotse parlement (de gebouwen dan) en het paleis Holyrood House. Daarna liepen we de Royal Mile weer omhoog. Bij de pub The World's End leken ze wel lekker en betaalbaar voedsel te hebben, maar helaas waren alle tafeltjes bezet. We kwamen even later op de North Bridge een Pizza Hut tegen en die deden zowel aan betaalbaar als aan plaatsen! We kozen voor een kipkaaspizza en deze was erg lekker. Op de rekening zagen we dat we behoorlijk goedkoper uit waren dan gisteren - well done! Spraken de werkende jongedames. Na de pizza lustten we wel koffie of thee en na op het fotopunt op de North Bridge géén foto te hebben gemaakt, zetten we koers naar Starbucks. Helaas, die was reeds gesloten! We besloten naar het tentje op Waverley Bridge te gaan waarvan we zeker al twee keer gezegd hadden dat het er leuk uitzag... Bij Acanthus, zoals het bleek te heten, kregen we bijna Tia Maria in plaats van thee. Gelukkig wist Cynthia tijdig in te grijpen. In onze persoonlijke booth dronken we thee, lazen we wat en wierpen we zo af en toe een blik op de televisie, waar teletekst de tussenstanden in de Champions League liet zien. De muziek was ook okee... zelfs locals Idlewild kwamen voorbij. En toen was het alweer tijd voor onze bedjes. |