|
ZATERDAG 21 SEPTEMBER 2002
Een blik uit het raam leerde ons dat het niet zulk geweldig weer was. Het weerhield ons er niet van op weg te gaan en om tien voor negen waren we klaar voor de bus, met ontbijt en veel dikke kleren bij ons. De bus bracht ons erg snel (want hardrijdende chauffeur) in Barvas, waar we overstapten op een klaarstaande bus. We hadden een kaartje voor de Port of Nes, want we wilden naar de Butt Of Lewis en dat was het dichtstbijzijnde dorp. Op een vage kruising dumpte de buschauffeur ons en we liepen het "dorp" (= de straat) in. Een eindje verderop vonden we een bushokje en een afslag naar Rubha Robhanais... We sloegen af en volgden de weg, die best wel omhoog liep.  Na enige tijd hoorden we een zware auto naderen en... kwam de bus ons tegemoet! Argh! Nouja. We liepen en we liepen en besloten uiteindelijk dat we de Butt niet gingen halen; we moesten de bus terug wel halen, anders moesten we drie uur wachten. Nog één bocht verder... oh! Een idyllisch strandje! Tussen de rotsen! Met een straaltje zonneschijn!  We daalden af naar het strandje en aten een scone, genietend van het bijna Caribische stukje Schotland. Na een tijdje gingen we terug en we namen de "andere" weg terug naar de bus. We kwamen nog een mooi stukje Atlantische kust tegen en we sloegen even af. We aten nog een scone en keken naar de indrukwekkende golven. Daarna keerden we echt terug naar de bus. We besloten voor het bushokje te kiezen, waar we ruim een half uur te vroeg aankwamen. We liepen nog even het dorp in en kwamen bij het haventje. Ook hier bleek weer een schitterend strandje te zijn. We fotografeerden wat en liepen weer naar het bushokje. Even later kwam de bus langs en we kochten een kaartje voor Barvas; we wilden terug naar Stornoway via de Callanais Standing Stones, maar dat soort rare wegen kende de chauffeur niet. We moesten bij het overstappen (vijf minuten overstaptijd) maar een nieuw kaartje kopen. We raceten nu via een lusje (met doodlopende weg + keren + met open deur rijden + rare dronken Schotten aan boord) terug naar Barvas, waar we vijf minuten te laat aankwamen; de andere bus reed net weg. Omdat we er niet helemaal zeker van waren dat we goed zaten, bleven we maar even zitten. Een hele tijd later kwamen we terug in Stornoway... Dan maar een andere tactiek. We stapten uit, legden aan de chauffeur uit dat we onze stop lichtelijk gemist hadden - het leek hem niet te deren en we hoefden niet bij te betalen - en besloten dan maar even langs het hostel te gaan. We dumpten de dikke truien en haalden even lekkere sinaasappelsap (die van gisteren was ronduit smerig) en een krant bij de Safeway. Daarna gingen we weer naar het busstation en we nemen de bus van drie uur naar de Standing Stones. Daar kwamen we iets na half vier aan en we bekeken de grote stenen.  Onze ervaring werd licht beïnvloed door ons nieuwe vriendje de Border Collie; ineens was hij er en hij wilde aandacht, bij voorkeur van ons, wij moesten stokken gooien... stokken die er niet waren, want er zijn vrijwel geen bomen op Lewis... Toch maakte het de Standing Stones tot iets bijzonders, samen met de rare hippy's en vreemde types die er rondhingen. Ik vond nog een enorme boomstronk (waar kwam díe vandaan?) en hond Shep (onze doop) vond het geweldig.  Uiteindelijk waren we het zat en gingen we theedrinken in het Visitor Centre. De thee was lekker warm en ook behoorlijk sterk; we ontdekten dat theezetten inhoudt dat je kokend water door een theezakje perst. Een wolkje melk haalt de bittere smaak er een beetje af, dus ik dronk mijn thee echt Engels. Om kwart over vijf namen we de bus terug naar Steornabhaigh, waar we op onze bedden neerploften en vast wat uitzoekwerk deden voor Harris en Skye voor de komende week. Daarna kookten we een smakelijk pastamaal, terwijl een Amerikaanse gozer een zelfde maaltijd probeerde de koken op een niet-werkend fornuis.. het was reuze gezellig. Na het eten werd het gezellig in de huiskamer (en naar het scheen ook in de keuken) en we gingen nog lang niet naar bed. Ofzo. |