|
MAANDAG 23 SEPTEMBER 2002
Om kwart over acht werden we spontaan wakker, dus de wekker was niet nodig geweest. Na het aankleden en het overheerlijke ontbijt (geroosterd brood met zoute boter) liepen we naar de Safeway, waar we inkopen deden voor ontbijt, lunch en diner. Daarna haalden we de rugtassen op (die steeds minder goed dicht lijken te kunnen!) en liepen we naar het busstation, uitgezwaaid door Gaffer (onze doopnaam voor de ietwat enge hostelwarden). We hadden de bus van tien uur naar Tairbeart (Tarbert) en dit bleek de mooiste busrit die we tot nu toe gehad hadden. We reden langs diepblauwe meertjes tussen hoge bergen en daarboven stond de zon in een strakblauwe lucht. Het enige minpuntje aan de reis was de snelheid van de bus...   Om tien over half elf waren we op een parkeerterrein in Tarbert en we vonden al snel ons hostel, Rockview Bunkhouse (niet zo moeilijk, Tarbert heeft maar één straat en bovendien waren we er met de bus langsgesuisd). In het hostel zat een ouder echtpaar - niet de eigenaars - en we mochten gewoon alles gebruiken; om zeven uur zou de warden komen en konden we echt intjekken. Wij kozen voor de female dorm helemaal op zolder, waar tien bedden stonden, waarvan twee niet-stapelbed. Aangezien die nog leeg waren (eigenlijk was alles leeg!), kozen we die. Nadat we de spullen gedumpt hadden, liepen we even door het dorp (de straat). Er was een leuk souvenirwinkeltje en we vonden een heel klein kruideniertje, waar we nog wat suiker en jus d'orange kochten. Nadat we de Inn met een bezoek hadden vereerd (lekkere warme scones!) brachten we de boodschappen naar het hostel.  Snel maakten we nog een lunch klaar en we liepen naar de bus. Na weer een schitterende rit stapten we uit bij Borve en op aanwijzing van de chauffeur staken we dwars een weiland over, om op een paradijselijk strand te komen. We bleven er lange tijd rondhangen, lopend, liggend in de zon, genietend...    Uiteindelijk besloten we nog een ander strand te zoeken, maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. We moesten door een weiland met schapenbokken (ieks!) waar we uiteindelijk niet verder konden, dus we keerden terug naar de asfaltweg. Die volgden we lange tijd en we zagen wel een schitterend strand (Scarasta Beach) maar er lag een golfterrein tussen ons en het zand en er stonden bordjes die het ons verboden het golfterrein over te steken. We kwamen na lang lopen vlak voor Northon uit, waar we nog een klein stukje strand meepakten, al was het meer drek dan zand. Het leukste daar waren de waterschapen.  Volgens het boekje kwam de bus bijna, dus gingen we langs de weg staan, waar we werden aangevallen door midges. Gelukkig kwam de bus al snel en we hielden hem aan. De chauffeur zag ons ietwat laat, maar hij stopte uiteindelijk toch. We bleken de enige passagiers te zijn en de buschauffeur vond het wel leuk om met ons te kletsen. Hij vertelde over het eiland Taransay van de televisieserie Castaway, wat hij grote onzin vond. Hij had helaas niet veel tips voor ons qua wat we de volgende dag konden gaan doen. Na een snelle rit (het zit in hun genen) zonder schapen te raken (zeer gevaarlijke beesten volgens de besnorde Schot) zette de aardige chauffeur ons recht voor de deur van het bunkhouse af. Koel! We zetten een potje thee en keken wat teevee. Om acht uur kookten we een pastamaaltje (best lekker, maar veel te veel), waarna we nog wat teevee keken en toen naar bed gingen. |