WOENSDAG 25 SEPTEMBER 2002

De wekker zou gaan om half zeven, want we moesten de boot van half acht hebben. Helaas had de wekker zo z'n eigen ideeën en hij piepte pas om kwart voor zeven. Hierdoor moesten we nogal haasten en moesten we helaas het beoogde ontbijt van toast en zoute boter overslaan; we hadden nog net genoeg tijd om de sinaasappelsap op te drinken. Geheel volgens traditie lieten we de cola achter in de koelkast en we renden naar de pier. Daar vulden we in sneltreinvaart de passenger registration cards in en we reden de trap naar de boot op. Vlak na onze binnenkomst ging de deur dicht - dat was op het nippertje!
We trokken ons terug in de observation lounge, waar we een miniontbijtje aten in de vorm van een yoghurtje. Anderhalf uur later waren we in Uig, waar we met een soort shuttlebusje van boot naar terminal gebracht zouden worden. Wij verwachtten dus heel wat, maar het bleek een ritje van nog geen minuut te zijn! Naast ons drop off punt vonden we "de" winkel (tevens tankstation) van Uig, en dus deden we boodschappen voor twee dagen. Daarna wachtten we in de ferry terminal op de bus die een half uur later kwam. In deze bus zat een ouder echtpaar dat vertelde over wandelingen enzo, erg gezellig. Zij gingen de tocht dwars door (over) de Quirang maken, koel!
Mistige Old Man of Storr Wij stapten uit bij Flodigarry Hostel en werden daar allerhartelijkst ontvangen door Annabelle de schoonmaakster. We kozen voor een twinroom (only £ 10.00) en even later vonden we uit dat we echt een geweldige kamer hadden met twee heerlijke bedden! Wow! Toen we een beetje geïnstalleerd waren, gingen we naar de keuken waar we heerlijke toast-met-zoute-boter aten (een heleboel, want we hadden trek!). Daarna maakten we ons klaar voor vertrek. We stapten op de bus die ons keurig bij de parkeerplaats voor The Old Man Of Storr bracht.
We begonnen aan de klim via een keurig aangelegd pad en we stegen gestaag. We voelden al wat spetters en het ging steeds harder regenen. We trokken regenbroeken aan en gingen verder. Toen we uit het bos kwamen regende het zo hard, dat we vrijwel niets meer zagen. We besloten niet verder te gaan en keerden om. Ik maakte nog één foto van de vrij indrukwekkende rots en we begonnen aan de afdaling.
Inmiddels góót het werkelijk en ik ontdekte dat mijn jas allesbehalve waterdicht was, terwijl Cynthia ook haar twijfels kreeg over de hare. Bij het begin van het pas hielden we even een beraad; de bus zou pas een uur later komen en we kregen het koud. We besloten maar langs de weg te gaan lopen en Cynthia bedacht dat ze wel een poging tot liften wilde wagen. De eerste vijf auto's reden voorbij - sja, wie wil er dan ook twee zeer natte meisjes op de achterbank - maar poging zes was raak! Een licht aftandse "van" stopte en we mochten mee, eentje voorin, eentje achterin. Ik koos voor het laatste en zat de rit uit op een kist, terwijl Cynthia voorin de grootste lol had met de man. Hij moest maar tot Staffin, maar hij bracht ons tot recht voor het hostel. Wat lief! Cynthia moest natuurlijk vertellen waar ze het zoal over gehad hadden:
"Whereabouts in Holland are you from?" was zijn eerste vraag… heb ik dan zó'n erg accent? dacht ik gelijk. Maar later bleek dat Leonie hem dat verteld had voordat ze het laadruim in werd geholpen. Hij vertelde over de vijf jaar die hij in Nederland had doorgebracht, werkend in de Rotterdamse haven. En over de vrouw die hij daar had ontmoet: zijn eerste liefde. Veertig jaar na hun eerste ontmoeting is hij teruggegaan naar Rotterdam, haar naam stond nog steeds op het naamplaatje bij de deur, maar hij durfde niet aan te bellen, zelfs niet na een paar pintjes. Overigens bewaart hij nog steeds warme herinneringen aan patat met mayo. Vervolgens besprak hij uitgebreid zijn ervaringen met buitenlanders, opgedaan toen hij en zijn vrouw een B&B runden. Hij heeft thuis meer dan 30 vlaggen, zodra hij de nationaliteit van zijn gasten wist, werd de juiste vlag gehesen, behalve de Japanse. Aan het eind van de gezellige rit kregen we zijn visitekaartje "Handyman with his van for hire"- no job too small". Zijn adres stond er niet bij, maar we hopen dat ons bedankje (een pot Calvé mayo misschien) gericht aan Alf Max, Staffin, Isle of Skye ook wel aan zal komen.
Jakkes... Toen we bijgekomen waren, trokken we alle natte kledingstukken uit (in mijn geval zelfs nat ondergoed!) en Cynthia ging douchen, terwijl ik me gewoon afdroogde en droge kleren aandeed.
Nadat we alles te drogen hadden gelegd en gehangen, loungden we met boeken, thee, soep en broodjes in de keuken cq. woonkamer. Tot onze verbazing zagen we buiten de wolken wijken, tot we uiteindelijk een volledig blauwe lucht hadden. Nouja! Ergens op de avond kookten we een Chicken Tonight Tikka Massala maaltje met rijst, wat Cynthia geen succes vond en ik wel. Na eten en afwas bekeken we geamuseerd de grote groep Amerikaanse scholieren, lazen we wat en toen was het alweer kindertjesbedtijd. Mijn pogingen tot slapen werden wreed verstoord door Cynthia, die vond dat ik een grote langpootmug moest vangen. Toen die eenmaal onder een glas in de hoek stond, kon ik eindelijk gaan slapen...




vorige | volgende | scotland 2002 index | huize mika home