|
VRIJDAG 27 SEPTEMBER 2002
We konden relatief gezien lekker uitslapen en pas om kwart voor negen was Cynthia zowaar als eerste op. We draaiden het dagelijkse programma af: aankleden en ontbijten. Ik maakte nog een foto van het uizicht vanaf het hostel.  Om iets voor half elf stonden we klaar om te vertrekken en na de klim naar de weg toe hoefden we slechts te wachten tot de bus langskwam. Die kwam vandaag niet te vroeg, dus moesten we vrij lang wachten (met grote rugzak op rug is dat niet fijn). Eenmaal in de bus lieten we ons andermaal naar Portree vervoeren. Ondanks het redelijke week (stukjes blauwe lucht) lag The Old Man Of Storr nog steeds in een mistflard; Cynthia nam er toch maar een foto van... Na nog even opgehouden te zijn door een kudde zeer angstige koeien kwamen we rond half twaalf in Portree aan. We deden om beurten inkopen: ik deed wat boodschappen bij de Safeway en Cynthia kocht een leuke borduurbladwijzer, type heilan' coo. Op het plein lette steeds een van ons op de zware tassen. Op het plein bevonden zich ook alle bussen met chauffeurs en we zagen er zowaar onze chauffeur van Inverness naar Ullapool tussen lopen... de wereld is klein in de Highlands....  Om 12.20 zaten we in een klein Highland Country busje en we vertrokken naar Armadale. In Broadford stapte er een oudere man in die met een Nederlandse vloek zijn blijkbaar zware tas neergooide. Omdat hij verder Engels sprak, was dat wel wat vreemd. Even later vroeg hij aan mij of ik toevallig Nederlands was en op mijn bevestigende antwoord begon hij hele verhalen, eerst in het Engels, later in het Nederlands! Hij bleek in 1965 een tijdje in Nederland te hebben gewoond - hij had lesgegeven op het gymnasium in Wassenaar en hij had ook nog Fries geleerd in Heeg (waar de woorden "Schot" en "schat" leuk verward werden, tot consternatie van de dame waar hij logeerde). Het was allemaal erg grappig. In Kyleakin kwam er een grote lading mensen de bus in en ik ging wat bankjes naar achteren om plaats te maken voor een rolstoelende dame ("I'm not an OAP - I'm a recycled teenager!"). De oudere heer vond een nieuw slachtoffer aan wie hij zijn verhalen kwijt kon. Iets na twee uur kwamen we aan op Armadale Pier en we liepen de 900 meter (veel te ver met rugzak!) naar het SYHA hostel.  Daar bleek niemand aanwezig, maar om 17.00 zou de warden komen. Een half uur later hadden we eindelijk alle aangeplakte briefjes gelezen (dit mocht niet, dat mocht niet, zus mocht niet en zo zeker niet!) en gooiden we de tassen in de Common Room (de dorms waren natuurlijk ook gesloten, evenals de keuken - handig met onze koelkastspullen!) en aten een verlate lunch. Daarna liepen we naar de garage om de hoek, waar we twee mountainbikes huurden. Die gebruikten we allereerst om weer op de pier te komen, waar een paar leuke winkeltjes waren (en Rusty, een zeer leuk puppy'tje). Toen we alle troepjes gezien hadden, fietsten we door Ardvasar naar de Point of Sleat. Geheel volgens traditie haalden we dat niet, de heuvels op de route waren toch iets te veel gevraagd voor twee fietsende Hollandse meisjes. We hadden wel mooie uitzichtjes en iedere beklommen berg was er weer eentje...  Om iets voor vijven leverden we de fietsen weer in en kochten we het eerste ijsje van de vakantie! Daarna liepen we terug naar het hostel, waar warden Hans aanwezig was. We boekten in, zochten twee benedenbedden uit op de verder verlaten slaapzaal en gingen weer naar buiten, op zoek naar Armadale Castle. Dat bleek gesloten, al konden wel wel de stallen bekijken.  We besloten maar schelpjes te gaan zoeken op het strand. Na nog even naar de pier te zijn gelopen om Remco te bellen (niet thuis) gingen we naar het hostel, waar we sjips aten, cola dronken en een spelletje Frustration! Speelden. Pas na achten gingen we ons pastamaaltje koken en tegen negenen zaten we aan tafel. Er bleek ineens een Frans stelletje gearriveerd te zijn en het meisje lag op onze zaal. Wij gingen na de afwas douchen en naar bed... we hadden het wel gehad. |