|
ZONDAG 7 SEPTEMBER 2004
Na weer enkele nachtelijke uilenconcerten en een toiletbezoek werden we rond half tien wakker. We deden het lekker rustig aan. Het weer werkte erg mee en we bruinden even bij. Iets na twaalven gingen we op pad. We reden richting Swindon, daarna naar Marlborough. Daar sloegen we af naar het dorpje Manton, waar zich een White Horse zou bevinden. Op vage wijze stond het beest echter niet aangegeven en we vonden hem dan ook niet. We besloten een eindje verder te rijden, want enkele kilometers verder was er nog een White Horse. Deze stond ook niet echt duidelijk aangegeven, maar we vinden wel een vrij groot parkeerterrein waar we de auto maar eens stilzetten. Op een bordje aan een hek vonden we plattegrondje en zowaar, de White Horse stond erop! We namen het public footpath en beklommen Milk Hill. Hoe we echter ook zochten, het witte paard bleek onvindbaar. Uiteindelijk liepen we teleurgesteld terug naar de auto. Misschien dat paardje nummer drie te vinden zou zijn? Toen we weer op de weg zaten en voor de zekerheid nog even achterop keken, zagen we ineens een groot wit paard in de heuvel! Snel draaide Remco een akker op en we schoten even wat plaatjes. Daarna reden we toch maar verder. Nabij Calstone Wellington bleek een picknickplaats te zijn en hier aten we onze meegebrachte lunch. Het weer was nog steeds mooi, hoewel er in de verte wel wat donkere wolken opdoemden. Na een uurtje hadden we wel weer genoeg gelezen, gegeten en gezond en dus gingen we verder. Bij Cherhill vonden we het witte paardje meteen.  Bij een busstop zetten we de auto neer en we liepen boven langs het witte gevaarte. We tjekten meteen het Lansdowne Monument uit. Om ons heen zagen we de meest verschrikkelijke buien; wij hielden het vooralsnog droog.  We liepen terug naar de auto en reden naar het volgende te bezichtigen punt: Silbury Hill, een prehistorische berg. Ik was er elf jaar geleden al eens geweest en verwachtte weinig nieuws, maar in 2000 bleek er het een en ander ingestort te zijn waardoor weer allerlei nieuwe inzichten waren verkregen! Wow! Inmiddels begon het wat te regenen en toen we aankwamen bij ons laatste stukje sightseeing, Avebury, viel er aardig wat water naar beneden. Dat hield ons niet tegen en na een gratis pay-and-display ticket te hebben gekregen van een aardige Engelsman die tot zijn verbazing twee tickets uit de automaat had gekregen, liepen we naar het dorp.  Avebury staat op de Werelderfgoedlijst en is inderdaad bijzonder: een minidorpje tussen een steencirkel. De stenen zijn gigantisch, zij het niet zo groot als bij nabijgelegen Stonehenge en staan inderdaad rond het dorp. Wij kregen er als bonus ook nog zon en een fraaie regenboog bij!  Tegen vijven besloten we terug te keren naar de tent. Daar bakte ik pannenkoeken, waar ik zo'n anderhalf uur over deed terwijl de koekskes in een kwartier weg waren. Zucht. Na eten en afwas zocht ik uit wat we de volgende dag zouden gaan doen terwijl Remco puzzelde, en we speelden nog wat kruisrummikub. |