|
DINSDAG 9 SEPTEMBER 2003
Ondanks het feit dat we maandagavond vroeg naar bed waren gegaan, stonden we pas tegen half tien op. Na een (oei, hete!) douche en ontbijt pakten we de boeken voor een rustige ochtend. We lunchten ook nog bij de tent (lekkere hete honden) en daarna trokken we onze wandelschoenen aan. Pal achter de tent stond namelijk een bordje 'Lynton 1 ¼' (en 'Lynmouth 1 ½'). We gingen vrolijk op pad en na enkele tientallen meters stonden we op een splitsing. Het ene brodje wees naar Lynbridge, de ander naar Summerhill House. Een meneer die daar toevallig aan het werk was, bracht uitkomst. Volgens hem liepen beide paden naar Lynton, maar de route via Summerhill was geheel public footpath. Die route namen we dus! We moesten dwars door weilanden met blatende schaapjes en hadden mooie uitzichten op Lynton, Lynmouth en de kliffen eromheen.   Na een lange afdaling kwamen we bij een bruggetje en toen we daar overheen waren, zaten we in Lynton.  We liepen er even rond, maar na een bezoekje aan de Tourist Information (in de mooie en snuisterige town hall) besloten we door te lopen naar een Iron Age Hill Fort. Na een stevige klim vonden we inderdaad een hoop stenen en een prachtig uitzicht. Vanaf onze summit konden we zo de Valley of Rocks in kijken en het leek niet al te ver lopen. We daalden dus af naar de asfaltweg die door de vallei liep en we bekeken de vreemde rotspartijen. We zagen zelfs een wilde geit! Kuddes van deze dieren lopen in de buurt rond dus zo vreemd was het niet, maar wel leuk!  Na een Fanta en een Twix aanvaardden we de terugreis. We liepen voor de tweede maal langs het lokale cricketveld; we snapten er nog steeds niets van... Op weg naar het picknickplekje hadden we een nieuw footpath gezien dat ook naar Lynton leidde (¾ mile) en dat sloegen we in. Na weer een aardige klim kwamen we weer terug in het dorp. Daar vonden we al snel wat vertrouwde plekjes en liepen we zo naar het bruggetje. We namen nu de alternatieve route terug naar de camping en die was bijzonder steil. Hijgend en puffend kwamen we aan op de splitsing. Eenmaal bij de tent zakten we dankbaar in onze stoelen en deden even helemaal niets, tot het tijd was om te gaan koken. We kookten een pastamaaltje met verrassende pastasaus (bevatte behoorlijk wat witte wijn!). Na eten en afwas gingen we aan de kruisrummikub. De standen waren licht vernederend voor Leonie, die pas het zesde potje wist te winnen. Daarna besloot ik maar zielig naar bed te gaan. Remco maakte nog even zijn lastige puzzel af en besloot toen ook te gaan slapen. 's Nachts woedde er een grote storm, maar gelukkig hadden wij extra scheerlijnen bevestigd en stond de kont van de tent in de wind. We overleefden de nacht zonder kleerscheuren. |