|
ZATERDAG 13 SEPTEMBER 2003
Toen we wakker werden, leek de storm die 's nachts al woedde eerder erger te zijn geworden dan dat-ie was gaan liggen. We ontbeten dan ook maar binnen en ik kreeg een enorme slappe lach aanval toen Remco mot had met een onwillig stukje kaas. Na ontbijt en koffie zetten vertrokken we, nog voor tienen! We reden vanaf de camping nu eens niet naar St. Ives, maar zetten koers naar het meest westelijke stukje Engeland: Land's End. In het toiletgebouw van de camping hing dezelfde OS Langdranger kaart die wij hadden gekocht en daarop stond de tip om bij Sennen te parkeren en dan naar Land's End te lopen, vanwege de geringere parkeerkosten. Zuinige Hollanders die wij zijn, kozen we meteen voor die optie. In Sennen Harbour was een P waar we voor £ 1.00 drie uur mochten staan. Dat moest voldoende zijn, vonden wij. We dronken eerst de koffie op en daarna vertrokken we. Al snel pikten we het Coast Path op en we beklommen de eerste klif. De uitzichten waren weer prachtig en de enigszins bewolkte lucht begon ook open te trekken. Vanaf de tweede klif zagen we ineens een groot schip op de rotsen liggen. De RMS Mulheim was no more, ofzo. We liepen verder en drie kwartier na het verlaten van de auto arriveerden we bij Land's End.  We tuurden in de richting van de Scilly Isles, maar het was te heiig om iets te zien. Volgens het 'weerbericht' dat op één van de informatieborden stond, ging het regenen als je de eilanden zag en als je ze niet zag, regende het reeds. Ah. We liepen even rond bij het Theme Park, zagen dat een foto bij de beroemde wegwijzer je £ 8.00 (ACHT POND!) lichter zou maken en dat het parkeren £ 3.00 kostte... ha! Na een klein half uur liepen we dezelfde weg terug die we gekomen waren. De lucht was inmiddels stralend blauw en de zee daardoor ook. Samen met de bloeiende heide en brem zag dat er wonderschoon uit.  Op de terugweg zagen we ineens dat enkele grappenmakers met grote letters USS Tony Blair op de zijkant van de gestrande tanker hadden gekalkt. Haha.  Eenmaal terug bij de auto zetten we koers naar het oosten (duh!), Bij de steencirkel The Merry Maidens hielden we een heuse picknick en we lieten ons niet afleiden door een touringcar vol Duitsers, of door de rare man in glimmend zwart die per se in het midden van de cirkel moest zitten... Na deze lunch gingen we verder naar Penzance. Daar zagen we St. Michael's Mount in zee liggen. 
 We maakten wat foto's en liepen toen terug naar de auto. We reden nu naar Lizard Point, het zuidelijkste puntje van Engeland. Daar bleek het toerisme veel minder heftig dan bij Land's End. Er kon nog gratis geparkeerd worden en het was er ook lang niet zo druk, hoewel dat ook aan het tijdstip kon liggen (17.30).  Na alle kliffen van de afgelopen dagen kon deze me niet meer zo boeien, al was-ie natuurlijk ook wel mooi. We namen een alternatieve route terug naar Lizard (het dorp), waar we in de Top House een echte pubmaaltijd nuttigden (scampi & seafood platter).  Verzadigd en verkwikt aanvaardden wij de terugreis. Intussen ging de zon onder, wat een mooi schouwspel opleverde. We maakten even een klein ommetje via Marazion om te zien of St. Michael's Mount mooi was met een rode lucht. Dat was zo...  Daarna reden we echt naar de tent, waar we koffie dronken en rieleksten tot het bedtijd was. |
