|
ZONDAG 3 JULI 2005
We stonden weer rond half acht op en ontdekten dat de steekvliegen ook reeds uitgeslapen waren. Het maakte het afbreken van de tent tot een waar spektakel (voor eventuele toeschouwers) maar wij vonden het minder leuk. Voor tien uur reden we opgelucht weg uit Steekvlieg Paradise. We snorden, nog steeds over de E10, naar Lødingen. Daar arriveerden we rond half elf en de pont ging om elf uur. De overtocht duurde maar liefst een uur en die tijd brachten we puzzelend op het achterdek door. Om twaalf uur verlieten we in Bognes de boot en we begonnen uit te zien naar een parkeerplaats om koffie te drinken. Hoewel we inmiddels weer op de E6 zaten en we goede ervaringen hadden met die weg betreffende bankje-boompjes, zaten er op dit stuk geen exemplaren. Om één uur zetten we de auto uiteindelijk maar op een groot zanderig terrein langs de weg en haalden onze eigen stoelen tevoorschijn, om die vijf minuten later weer op te bergen en boos in de snikhete auto te gaan zitten, onze middenvingers opstekend naar de Fucking Steekvliegen... Na een snelle ronde koffie reden we gepikeerd verder.  Een uurtje later hadden we toch wel zin in lunch en nu vonden we wel een bankje-boompje met uitzicht op een prachtig meer. Voorzichtig staken we een neus buiten de auto en tot onze immense opluchting zaten hier slechts enkele steekvliegen.  Opgetogen aten we buiten onze lunch, terwijl de rest van het parkeerterrein in gebruik was voor een campagne van de Noorse politie. Alle auto's met caravan werden de parkeerplaats op gedirigeerd en hen werd vervolgens verteld dat ze langzaam verkeer waren en dus opzij dienden te gaan als er sneller verkeer achter hen zat. Vervolgens kregen ze een 'pin' van een slakje... gaap. Na de lunch reden we verder via vele, soms kilometers lange, tunnels en we kwamen op bekend terrein. We tankten, net als een paar dagen geleden, weer in Løding en daarna namen we weer de brug over Saltstraumen. Daar kwam net het tij naar buiten en het zag er weer kolkend uit. Even verderop lieten we onze eerdere afslag links liggen en we vervolgden onze weg op weg 17. Vanaf Saltstraumen heet die weg Kystriksveien en we hadden inderdaad mooie uitzichten op zee. Onze Cappelens kaart, waar zo'n beetje alle campings op aangegeven stonden, meldde dat de eerstvolgende camping pas kilometers verder was. Gelukkig vertelde ons kleine Kystriksveienboekje dat er bij Kjelling een Fjordcamping was en die besloten we te proberen. Het bleek een kleine camping, een oase van rust en slechts een enkele steekvlieg, dus hier zetten we de tent neer. Daarna dronken we bier en Fanta in de schaduw. Na het eten en de afwas keken we nog even naar de fjord en daarna zaten we met koffie voor de tent.  Ineens klonk er kabaal - een groep meeuwen ging over de rooie. De oorzaak bleek een grote zeearend... een machtig gezicht! Na het Rummikubben gingen we tevreden slapen. |