|
MAANDAG 4 JULI 2005
Na half acht stonden we op en ik ging naar het toilet. De toiletten waren enigszins vreemd; twee deuren met een kamertje erachter, zonder herren/damer aanduiding. Ik koos de grootste van de twee en deed de grendel erop. Niet veel later werd de deur opengerukt door een dame die niet helemaal doorhad dat ik hem op slot had gedaan. Verschrikt deed ze de deur weer dicht en ik duwde de grendel nog eens extra aan. Een tijdje later wilde ik naar buiten, maar nu kreeg ik de deur niet meer open! Eerst dacht ik dat-ie klemde, maar toen zelfs mijn hele gewicht ertegenaan gooien niet hielp, kreeg ik het angstige vermoeden dat iemand de grendel - aan de buitenkant! - dichtgemaakt had. Ik besloot tegen de deur te schoppen in de hoop dat iemand me zou horen. Na enige tijd hoorde ik geluid en even later ging de deur open... dezelfde mevrouw als eerst bood haar excuses aan, ze had even niet nagedacht en de deur weer héél goed dichtgedaan... Na deze enerverende belevenis ontbeten we en daarna braken we ons kamp op. Nog voor tienen waren we op weg! We reden via veel tunnels (waaronder de Svartis Tunnel van ruim 7600 meter!) richting de Holandfjord. Daar parkeerden we de auto in de schaduw en namen we een bootje naar Engebreen, de westelijke gletsjerarm van Svartisen Gletsjer. Deze bleek veel makkelijker te bereiken...  Nadat we weer aan land waren gegaan, konden we een gewone grindweg volgen. Eerst moest ik nog wat vogels in het veld besluipen, maar na een half uurtje bereikten we het Turistsenter met terras met uitzicht op de indrukwekkende gletsjer. We bleven er niet lang hangen en liepen verder naar de echte voet. Het ijs konden we niet bereiken, maar dat bleek ook nogal gevaarlijk; er bleken regelmatig stukken ijs af te breken.  Na een tijdje genieten op een rots (ik) of toch nog even verder klimmen (Remco) keerden we weer terug. We hadden nu al bedacht dat we een bootje later terug gingen nemen, dus konden we relatief rustig aan doen. In het paviljoen wilden we wel even iets eten, maar ze bleken er niet iets simpels als hotdogs te hebben. Remco probeerde het toch en werd beloond met een ter plekke verzonnen schotel van warme worst, aardappelen en sla. Mijn eetlust was alweer over, dus Remco at alleen. Na zijn maal keerden we terug naar het bootje en met de auto reden we terug naar weg 17. Daar stopten we nog even op de parkeerplaats voor een boterhammetje en daarna reden we verder. Het was inmiddels al drie uur geweest en als we nu nog het pontje van Forøy naar Ågskaret zouden nemen, zou dat betekenen dat we nog veel verder door moesten rijden omdat op dat volgende stuk weinig (geen) campings zaten. We besloten even te kijken op de camping in Forøy en die beviel ons wel, dus we stopten voor deze dag. In de bloedhitte zetten we de tent op.  Daarna rieleksten we even goed alvorens een goede pastamaaltijd te koken en na het lezen en Rummikubben naar bed te gaan. |