|
VRIJDAG 22 JUNI 2007 (KM. 20.194)
Vandaag sliepen we uit... tot acht uur... Na het ontbijt en het wisselen van de ijselementjes stapten we in de auto en reden we naar Glasgow. Iets na tienen vonden we een parkeerplaats in High Street (vijf pond voor een hele dag parkeren – schappelijk, vonden wij). We liepen eerst naar de kathedraal. Dit was een donker en imposant bouwwerk.  Binnen zagen we mooie glas-in-loodramen en een ietwat creepy crypte.  Toen we uitgekeken waren, liepen we High Street de andere kant weer op en wandelden we door Merchant City. Er stonden mooie gebouwen, maar ook veel vervallen exemplaren en er werd werkelijk overal gebouwd. Uiteindelijk bereikten we Ingram Street en aan het eind daarvan, verstopt achter de Gallery of Modern Art, ontdekte Maarten een Starbucks! We dronken er dus koffie (Maarten en ik 'normale' maten, Remco de vaas-variant) en aten er muffins en sjokotaart. Verzadigd gingen we enige tijd later weer op pad. Op George Square bekeken we de City Chambers en de vele standbeelden, met op ieder hoofd een grote meeuw. Daarna liepen we naar Glassford Street, waar we eerder een Marks & Spencer zagen. Hier deden we lunchinkopen. We liepen nog even naar de rivier de Clyde en ik wees aan waar Cynthia en ik vijf jaar geleden sliepen (het Eurohostel). Er was weinig veranderd en ook de Clyde was er niet mooier op geworden. We begonnen nu aan de lange wandeling naar Kelvingrove Park. We waren er bijna toen de pijn in mijn knie schoot (gisteren met afdalen van Ben Lomond iets verdraaid, wellicht) en met moeite haalde ik een bankje in het park. Daar smikkelden we van de lunch en intussen ging zelfs de zon nog schijnen! Na de lunch deed mijn knie het weer enigszins en we hobbelden naar de University of Glasgow. Dit bleek een immens complex te zijn, eigenlijk een complete stadswijk. Het hoofdgebouw was adembenemend mooi en we schoten dan ook menig foto. 
Na dit uitstapje liepen we terug naar de binnenstad. In Renfrew Street bekeken we vluchtig Glasgow School of Art (van de wereldberoemde (?) architect Rennie Mackintosh) en in Sauchiehall Street bekeken we iets uitgebreider de Willow Tea Rooms (van diezelfde architect) door er thee te drinken (met losse blaadjes in een pot heet water en een theezeefje boven je kopje – daar krijg je flink sterke thee van!).  Na deze verfrissing liepen we naar Queen Street Station, waar ik me nog vagelijk een cd-winkel wist te herinneren. Zowaar! Er zat een Avalanche! Remco en ik gingen meteen los met acht aankopen, Maarten wist zich in te houden... Nu werd het tijd voor het diner. De Lonely Planet raadde ons Bar91 aan, maar daar bleek op vrijdag geen eten te worden geserveerd. We werden doorverwezen naar een soort winkelcentrum iets verderop en daar vonden we de Metropolitan met een aardige kaart. Beneden zat het echter vol, dus werden we naar boven gebracht waar we ineens een totaal andere - veel duurdere! - kaart kregen. Gelukkig bleek er ook een 'theatre menu' te zijn, twee gangen voor 10,95 pond, en dat klonk ook lekker. Dit bleek inderdaad 'goed binnen te houden' (in Maartens woorden) en verkwikt liepen we rond half acht weer naar de auto. We betaalden onze vijf pond (op het nippertje, de boel leek te gaan sluiten) en we reden terug naar Balmaha. In de tent speelden we natuurlijk rummikub (1-2-0 L-R-M) en we rieleksten tot het bedtijd was. |