|
ZATERDAG 30 JUNI 2007 (KM. 21.676)
We stonden al om iets over zevenen op en na het ontbijt liepen Remco en ik naar het hokje van John O'Groats Ferries bij de ingang van de camping. Daar kochten we drie kaartjes voor de Maxi Tour, waarmee we een dag zouden gaan doorbrengen op de Orkneys. Om kwart voor negen moesten we bij de boot zijn en toen we aan boord waren, voer de Pentland Adventure vrijwel meteen weg. De zon scheen en de wind waaide, lekker. Op zee zagen we allerlei vogels, voornamelijk drieteenmeeuwtjes, Noordse stormvogels, zeekoeten en grote jagers. In de verte zag ik kleine kanonskogeltjes over het water schieten en ik vermoedde dat het papegaaiduikers waren, maar helaas bleven ze erg uit de buurt van de boot. We legden aan in Burwick, waar een grote Orkneysbus ons stond op te wachten. We reden over het eiland South Ronaldsay naar de vierde Churchill Barrier. De vier Churchill Barriers zijn gebouwd toen in 1939 een Duitse onderzeeër tussen de speciaal daarvoor gezonken 'block ships' door kwam en de HMS Royal Oak tot zinken bracht in het tot dan toe veilig geachte Scapa Flow (een reusachtige natuurlijke haven). Meer dan 800 Britse mannen (jongens) verdronken. Door de bouw van de vier Barriers hield Scapa Flow nog maar twee ingangen over en werd dus beter beveiligd. 
Alan, onze gids, was een echte Orcadian en daardoor (?) slechts met een hoop moeite te volgen. Gelukkig had ik mijn huiswerk gedaan en alvast het een en ander gelezen in mijn Lonely Planet, dus meestal wist ik wel waar hij het over had. Na een fotostop bij een van de Churchill Barriers reden we door naar de hoofdstad van de Orkneys, Kirkwall. Daar stopten we een half uurtje, voornamelijk als 'comfort stop'. We gingen inderdaad even naar de wc (nouja, ik dan) en daarna kochten we een zaterdag-Guardian (vanwege de Glastonburybijlage). Om elf uur zat iedereen weer netjes in de bus, op twee Fransen na. De chauffeur keek licht geërgerd toen ze om vijf over elf aan kwamen kakken... Nu reden we naar het tweede dorp van de eilanden, Stromness. Daar mochten we anderhalf uur rondkijken (en lunchen) en dus liepen we de enige straat van het dorp af, ons verbazend over de auto's die deze zeer smalle straat in twee richtingen bereden.  Ook zagen we enorm veel poezen. Op een bankje nabij het einde (van de straat) aten we onze gesmeerde boterhammetjes en genoten we van de zon en het uitzicht op de haven en Scapa Flow. 
Om tien over één zat iedereen braaf weer in de bus en reden we een eindje naar het noorden, naar het prehistorische dorp Skara Brae. Het deed me inmiddels allemaal sterk aan Ierland denken. Skara Brae bestaat uit tien huizen uit ongeveer 3100 BC. Vlak na het visitor centre stond een replica van een van de huizen, om een idee te krijgen hoe het er destijds heeft uitgezien. Daarna liepen we een rondje om het 'dorp' (de muurtjes die er nog stonden). 
Het was best interessant, maar was het ook echt 6,50 pond waard? Mwah. Gelukkig mochten we met het kaartje ook Skaill House nog in, het nabijgelegen landhuis dat geheel in jaren 50 stijl was ingericht. Een niet onaardig optrekje! Nu werd het tijd voor iets te drinken en dus haalden we koffie en thee in het visitor centre. Om drie uur vertrok onze bus weer en nu reden we naar de Ring of Brodgar, een steencirkel. Al snel werd het nadeel van een busreis weer duidelijk: een kluit mensen stormt en masse op de stenen af, iedere poging tot het foto's nemen zonder mensen in beeld tot mislukken doemend. Met enige creativiteit wisten we toch de grote massa's buiten beeld te houden. Het was ook wel erg mooi daar: twee meren kwamen samen, blauwe lucht erboven, velden vol gele veldbloemen ervoor... heel mooi. 
We stapten weer in de blauwe bus en reden voor de tweede keer vandaag naar Kirkwall, maar nu mochten we er twee uur rondlopen. Eerst gingen we Albert Street in, de hoofdwinkelstraat van het stadje. Bij een koele platenwinkel completeerde ik mijn View-collectie, dus Kirkwall kon niet meer stuk. Via Bridge Street liepen we naar de haven. Daar kwamen we een bus tegen met een open laadbak vol jonge kerels. Eén van hen was werkelijk van top tot teen besmeurd met een bruin goedje, veren, meel en eieren. De overige jongens timmerden met stukken hout op de zijkant van de laadbak. Ons vermoeden: vrijgezellenfeestje. Even later kwam een zelfde soort busje langs, maar nu gevuld met dames. Inderdaad. Na ons bezoekje aan de haven keerden we terug naar het centrum. We wilden St Magnus Cathedral nog zien, maar eerst kochten we bij Judith Glue (een winkeltje dat werkelijk álles verkocht dat op de Orkneys geproduceerd werd) echt Orkney Icecream. Inmiddels waren beide vrijgezellenauto's op het plein voor de kathedraal verschenen en zowel jongen als meisje werd aan een kruis in het gras gebonden met behulp van huishoudfolie. Voor de goede orde werden ze daarna nogmaals overgoten met het stinkende, bruine goedje.  
De dame die ons van ijs voorzag, legde uit dat dit Orkneytraditie was en sinds enige jaren weer volledig omarmd door de jeugd van de eilanden. Vanavond zouden ze zich nog helemaal klem gaan zuipen in de kroeg. Gelukkig zou de bruiloft pas over een paar weken zijn... Ons ijsje etend bekeken we het tafereel nog maar eens rustig. Toen meisje en jongen alleen gelaten werden en hem al snel daarna smeerden, gingen wij de kathedraal binnen. 
Daar viel precies het zonlicht door een groot glas-in-loodraam op een pilaar, een zeer kleurig schouwspel. We bekeken de imposante kerk. We vonden er de scheepsbel van de HMS Royal Oak, met daaronder een boek met de namen van alle slachtoffers. 
Daarna bezochten we het kerkhof (na een ommetje via wat achterafstraatjes), waar we het graf van John Rae vonden (hij was een 'arctic explorer' die Rae Strait ontdekte). Na nog even op een bankje in de zon te hebben gezeten, klommen we de bus weer in. We reden nu naar de Italian Chapel, een kapel die werd gebouwd door Italiaanse krijgsgevangenen in Camp 60, die belast waren met de bouw van de Churchill Barriers. Ook nu was de grote groep weer een nadeel... 
Na dit bezoek reden we terug naar de boot, die ons in ruim een half uur naar de overkant bracht. Foto's had ik op de heenweg al gemaakt, dus ik had mijn toestel in mijn rugzak zitten. Zul je altijd zien... vliegt er een papegaaiduiker een eindje met de boot mee! Ahnee! Ik pakte dus toch maar mijn camera en vanaf dat moment zagen we ze slechts nog in de verte vliegen... Om kwart voor acht waren we weer bij de tent en niet lang daarna vertrokken we op zoek naar eten. De John O'Groats Inn had alleen maar pizza's, dus we liepen verder 'het dorp' in (één straat met drie huizen en B&B's). Al snel vonden we het Seaview Hotel, waar we konden eten. Even later genoten we van een Lamb Pot (Maarten) en Fish Pie (Remco en ik). Natuurlijk hadden we stevige trek, maar het eten was ook gewoon ontzettend lekker! We aten dan ook alles op en namen zelfs nog een toetje in de vorm van een Sticky Toffee Pudding met room (Maarten) of ijs (Remco en ik). Ik kreeg net het laatste beetje niet op, dus dat deelden Remco en Maarten. We liepen terug naar de tent, waar we nog even rummikubden (0-2-1 L-R-M) en toen uitgeput in bed vielen. |