|
DINSDAG 11 MAART 2008
Na ons opstartritueel konden we lekker twee uur in de stoelen hangen, terwijl we wachtten tot het elf uur was. Toen het zover was, namen we de camper mee en parkeerden hem tweehonderd meter verderop, bij de toren van Spellbound. We meldden ons bij de receptie en even later werden we meegenomen door Annette, een Duitse die al drie jaar in Nieuw-Zeeland woonde. In een busje bracht ze ons bij de eerste grot. Onderweg mochten we allemaal iets over onszelf vertellen - het was een aardig eindje rijden over hobbelige grindwegen waar de maximumsnelheid... 100 kilometer per uur was (wij namen aan dat hier net als op de snelwegen gold dat het geen 'target' was dat gehaald diende te worden). Onze groep had weer veel Britten, maar ook een Deen, een Amerikaanse en twee pasgetrouwde Kiwi's op huwelijksreis. De eerste grot was er eentje met veel stalagtieten, stalagmieten en... skeletten (van beestjes die in de gaten - 'luchtschachten' - waren gevallen). We zagen al een enkele glimworm, maar het waren er nog maar weinig. Na de eerste grot kregen we koffie, thee of choco (mét koekje) en werd er verteld over de avonturen die iedereen al had beleefd. Wat zijn Remco en ik totaal níet ondernemend, zeg. Wij hebben nog niet eens geskydived!  Toen alles op was, bracht Annette ons naar de tweede grot en daar kregen we een helm met een lampje. Er werden vele foto's gemaakt.  Via de smalle ingang leidde Annette ons naar binnen en toen we een eindje de grot in waren, liet ze ons de ragfijne draadjes zien die de glimwormen spinnen om vliegen mee te vangen. Een prachtig gezicht.  Iets verderop deden we alle lampen uit en Annette informeerde of we werkelijk niets zagen. Nee, he-le-maal niets. We mochten de lampjes weer aandoen en we klommen in een rubberbootje. Lampen weer uit en varen maar. De ervaring was onbeschrijflijk - alsof je onder een gigantische sterrenhemel doorvoer. Het laatste stukje VogelRok in de Efteling, dáár leek het op.  We bleven een tijdlang heen en weer varen en Annette legde uit dat je ogen pas na tien minuten overgaan op nightvision. Ik zag nu inderdaad ook duidelijk de andere mensen in de boot. We namen afscheid van de lichtgevende puntjes en liepen in het donker, hand-in-hand, terug naar de ingang. Annette liet ons nog even stoppen: "Zien jullie nu iets?" Verrèk, nu zagen we de ingang van de grot, op hetzelfde punt waar we eerder nog helemaal niets zagen! Koel! Buiten moesten we dan ook even wennen aan het felle zonlicht. Na een klimmetje de berg op reed Annette ons terug naar de receptie en Remco en ik besloten eens te gaan lunchen, het was tenslotte al half drie. Na de boterhammen reden we in een ruk naar Rotorua, waar we iets na vijven aankwamen. Het Top 10 park had nog een plekje voor ons en we boekten voor twee dagen. Daarna deden we boodschappen bij de grote Countdown en vervolgens aten we thuis een smakelijk Mexicaans maal. Na de afwas en dergelijke hingen we nog even rond, maar al snel begonnen we te gapen en zochten we ons bed op. |