|
DINSDAG 18 MAART 2008
Om half zes ging de wekker. Aaargh! Slaapdronken stonden we op en een half uur later reden we, iets wakkerder, weg uit Lower Hutt. Remco wilde even flink eigenwijs zijn en nam níet de afslag naar de Picton Ferries, maar de volgende. Daar raakte hij in verwarring, omdat alle docks achter een hek lagen. Op een willekeurige plek probeerde hij linksaf door het hek te gaan (er was wel een weg, natuurlijk), maar dat was niet goed. Ik riep nog vertwijfeld dat het vast iets verderop was, maar nu wist Remco het echt niet meer en dus namen we highway 2 terug naar Lower Hutt, om het nog eens te proberen. We namen nu wél de juiste afslag en even later... reden we op precies hetzelfde punt als een minuut of twintig ervoor... zucht. We hadden toen inderdaad gewoon iets verder door moeten rijden. Gelukkig waren we nog op tijd en na lang wachten mochten we de boot op, waar Remco ingewikkelde rijinstructies kreeg en het een wonder was dat we uiteindelijk goed stonden ingeparkeerd. Aan dek zochten we een plekje en daar zaten we in de zon tot om half negen eindelijk de boot vertrok (een half uur te laat). Toen we de haven van Wellington uit waren, wilde ik graag zo ver mogelijk naar voren op de boot om dolfijnen te spotten. Remco wilde koffie en ging twee bekers halen, terwijl ik op de uitkijk stond. Dat werd eindelijk eens beloond: een eindje verderop zag ik een paar dolfijntjes zwemmen! Grappig, ik dacht altijd dat je naar iets donkers moet kijken in het water, maar ze waren juist licht en ze glinsterden in de zon. Ik schroefde voor de zekerheid mijn telelens op mijn camera en toen Remco terugkwam met de koffie tuurden we met z'n tweeën naar de zee. Ineens zagen we vlak voor de boot iets. Het bleek een kudde (heet dat zo?) van wel twintig dolfijnen die vervolgens vlak naast de boot te zien waren! Natuurlijk was nét de batterij van mijn fototoestel leeg (gloeiendegloeiende!), maar die was snel gewisseld en zo kon ik toch nog iets vastleggen. Wat koel!  Nu zagen we niet zo veel meer, dus gingen we weer op de achterplecht zitten. Hmmm, lekker, zo in het zonnetje! Nabij het Zuidereiland spotten we nog een zeehond en toen begonnen we aan de tocht naar Picton. De Oslofjord is er niets bij! Het was ongelooflijk prachtig, helemaal toen er weer een heleboel dolfijnen langs kwamen zwemmen. Wow!  Tegen twaalven reden we van de boot en we scheurden meteen Picton uit. In Blenheim deden we boodschappen en gingen op weg naar Kaikoura. Onderweg reden we door een dor en kaal berglandschap, weer totaal anders dan alle landschappen die we hiervoor zagen. Bij een bankjeboompje stopten we voor lunch en toen ik even een foto maakte van het naastgelegen drooggevallen meer, werd ik aangesproken door een echtpaar. Waar ik heen ging? Naar Kaikoura. "Wij denken dat we verkeerd aan het rijden zijn, maar ach, dat maakt eigenlijk niet uit." Vreemd, dat. Zouden ze zonder kaart op pad zijn geweest? Er liep namelijk echt maar één weg, naar het noorden, naar het zuiden, klaar. Wij vervolgden onze weg zuidwaarts. Iets voor Ohau Point stond een bordje dat de volgende vier kilometer wel eens overstekende zeehonden konden bevatten en bij Ohau Point zelf zagen we waarom: op de rotsen onder het uitkijkpunt barstte het van de zeehonden! Het was een ontzettend leuk gezicht.   We reden het laatste stukje naar Kaikoura en zonder problemen vonden we het holiday park. Het was nog relatief vroeg en dus besloten we een was te doen. Verder zaten we in de zon te niksen en ook na het avondeten voerden we vrijwel niets meer uit. |