|
WOENSDAG 26 MAART 2008 (DOOR REMCO)
Wekker om zeven uur en meteen opgestaan... voor achten zaten we voorin Campie, even de tank volgegooid en de Milford Road Highway op. De zon kwam net op, dus ook een fotostop gemaakt om dit vast te leggen.   De eerste serieuze tussenstop was bij de Mirror Lakes, waar we een 'wheelchair accessible' rondloopje van vijf minuten hadden... even rustig beginnen. De DOC had al een grapje met het bord uitgehaald, zodat 'Mirror Lakes', in spiegelbeeld geschreven, in het water goed leesbaar was. We reden door naar het startpunt van de Lake Marian track, waaraan we voor tienen begonnen. Het was een 'tramping track' (voor geoefende lopers) van zo'n drie uur, dat vonden we wel mooi om tot aan de lunch te doen. Na een kwartier kwam een stroomversnelling, waar ik besloot terug te gaan naar Campie, want ik had mijn zonnebril laten liggen en we wisten niet wat ons te wachten stond... inderdaad! De track bleek behoorlijk pittig met een hoog stijgingspercentage, veel rotsen en boomwortels en al met al schoot het niet op. Hier en daar lagen boomstammen in de weg en waren de doorstapmogelijkheden bij rots/wortel dermate moeilijk (van A naar B was qua hoogteverschil best groot) dat je op z'n zachtst gezegd van een uitdaging kon spreken... helemaal als je relatief korte benen hebt, zoals Leonie. Er waren drie serieuze obstakels, waar we op het punt stonden om te draaien... maar dat is niet gebeurd! Hulde voor de getoonde moed en overwonnen angsten!! Tegen twaalven hadden we ons doel bereikt: Lake Marian lag er met helder groenblauw water fraai bij tegen de bergen aan, half bewolkt, zonnetje... Desondanks, als we van tevoren hadden geweten hoe veel moeite dit zou kosten, hadden we het waarschijnlijk niet gedaan.   De terugweg begon relatief makkelijk en de grote drie obstakels gingen nu makkelijker, maar nu was het de vermoeidheid en toch het lastige parkoers dat ervoor zorgde dat we ook nu anderhalf uur bezig waren... tegen tweeën waren we terug bij Campie, waar we meteen maar gingen lunchen. De deuren gingen dicht om de sandflies (relatief weinig last van gehad, Autan had z'n nut bewezen) en de hommel(e)s (die waren dol op ons... vanwege onze kleurige outfit?) buiten te houden. Na de lunch reden we verder richting Milford Sound. Bij de Homer tunnel moesten we even voor het stoplicht wachten (springt om de vijftien minuten op groen, na eerst halftime op rood te springen en de andere kant groen licht te geven), maar daarna konden we in één keer door. In Milford aangekomen, zetten we Campie op de P en liepen de 'Piopiotahi Milford Foreshore Walk', ook een 'wheelchair accessible' rondloopje (een goeie afbouwer).  We genoten van het uitzicht op de fjord en besloten daarna bij het plaatselijke café een kopje koffie te halen. Daarna stapten we weer in en reden we terug. Alleen bij 'The Chasm' stopten we nog even voor een watervalletje en daarna kachelden we in een keer door terug naar Te Anau, waar we klokslag zes uur het holiday park opreden. Daarna het bekende avondritueel (inclusief zeer verdiende borrel)... |