|
ZATERDAG 29 MAART 2008
Na het ontbijt pakten we alle benodigdheden en we begonnen aan de wandeling naar het centrum van Dunedin. Remco wilde per se proberen via het wandelpaadje achter de camping in de stad te komen, maar toen ik het pad na twee bochten alweer steil omhoog zag lopen, stampvoette ik eens flink en gingen we gewoon via de straat naar de stad. Remco liet me toch nog even klimmen ("deze straat loopt evenwijdig aan de hoofdroute, leuk toch?"), maar eenmaal in George Street was het gelukkig vlak terrein. Eerst dronken we natuurlijk koffie bij de kleinste koffiebar ever, Mazagran Espresso Bar. Wel lekkere koffie en we lazen meteen even de Otago Daily Times met daarin groot nieuws over de film van Wilders. Zucht. Na de koffie ging ik op de foto met View St en toen zochten we de koelste platenzaak van Dunedin op (volgens de Lonely Planet dan). Die bleek echter pas om twaalf uur open te gaan, dus besloten we ons eerst elders te vermaken. Bij het treinstation van Dunedin keken we even rond.  Daarna vonden we een CD & DVD Store, waar we maar weer eens een cd raapten. Op de terugweg naar het Octagon (het centrale plein) liepen we nogmaals langs de koele platenzaak (12:10). maar hij was nog altijd dicht. We gingen op een bankje naast het standbeeld van Robert Burns zitten (Dunedin is gesticht door Schotten en dat zul je weten!) en prompt ging de zon schijnen. Met een boek in de hand viel het best uit te houden, maar we kregen wel wat trek en dus verplaatsten we ons naar het nabijgelegen Nova Café, waar we een smakelijke lunch aten. Daarna constateerden we dat 'ergens rond 12:00' betekende dat het ook best zou kunnen dat de platenzaak helemaal niet open zou gaan vandaag en we gaven het op. Via een internetcafé liepen we terug naar de camping, waar we Campie rijklaar maakten ("Deed je de electriciteit...? Mooi!") en vertrokken naar het schiereiland Otago. Via een idyllische kustweg kwamen we aan op de punt van het schiereiland. Daar zagen we niet de blauwe pinguïns (die zouden pas rond acht uur 's avonds aan land komen) maar wel gigantische albatrossen! Jemig, die zijn groot zeg!  De aalscholvers op de rotsen waren vooral vermakelijk, vooral omdat ze poepten op commando en Remco wist er nog eentje te verontrusten door naar hem te fluiten (dit diende een doel: het beest zat heel fotogeniek te wezen, maar hield z'n kop nogal onder zijn vleugels en die wilde ik natuurlijk ook op de foto - één fluitje van Remco en het beest keek gepanikeerd in het rond: "Huh, ik?"). We wuifden naar de alba-ncrv's (© Remco) en reden terug naar de camping, waar we pas na zessen aankwamen. Tijd voor het avondeten! |