|
WOENSDAG 4 JULI 2012 (km. 8835)
Voor de broodnodige afwisseling sliepen we schandalig lang uit en daarna haastten we ons ook niet bepaald met ontbijt en koffie. Om nog iets aan de dag te hebben, smeerden we broodjes en reden we naar Portree. In de haven vonden we al snel een rondvaart geadverteerd die naar zeearenden zou varen, dus toen we een paar stappen verder een mannetje tegen het lijf liepen die ons vertelde dat er nog twee plekken op de boot van twee uur waren, stemde ik meteen toe. Dát had hij nu ook weer niet verwacht en enigszins beduusd noteerde hij (een versie van) mijn naam. We hingen nog even rond in de haven (met onze broodjes) en de Tourist Information, waar we een wandelingfoldertje vonden met een tochtje in Dunvegan. We keerden terug naar de haven en we mochten aan boord van de Starfish, samen met de helft van een Edinburghse schoolklas vol zestienjarige giechelmeisjes (en hun docenten). De andere helft (met daartussen ook de jongens) stapte op de Skyelark (ha. ha. ha.). Eerst vertelde schipper Dan ons, vrijwel onverstaanbaar, iets over Portree (Port Righ) en het eiland. Intussen waren we rond een klif gevaren en wees Dan ineens naar boven: een zeearend! Nog een klif verder wees hij ons de twee arenden die gezellig samen op een klifrichel zaten. 
Hij injecteerde een vette schol met lucht (anders zou de vis zinken) en zwiepte hem toen overboord. Lady Arend kwam van haar richel, maar bedacht zich en vloog naar een tak. We betrachtten geduld en dat werd beloond; opnieuw kwam ze los en met een elegante duikvlucht viste ze de schol uit het water, nam hem mee naar een rotspunt en ging hem op haar gemak verorberen. 
Een ernaast gezeten grote bonte kraai leek ineens een minivogeltje. 
Na lange tijd kijken voeren we verder en we zagen wat zeevogeltjes (zeekoeten, alken) gevolgd door een 'pod porpoises' (een groep bruinvissen). Via een zalmkwekerij - zie ze springen! - keerden we terug naar de haven, waar we tevreden uitstapten. 
We reden naar Dunvegan en parkeerden de auto bij de ruïne van St Mary’s Church, waar we eerst het kerkhof bezochten en toen de rondwandeling gingen doen. Nog geen 50 meter onderweg kwamen we een oudere dame tegen die ons staande hield en vroeg of we in de kerk nog iets bijzonders hadden gezien. Ehm, nee? "Jullie weten weinig van Highland history?" Wij zijn Nederlanders… "Oh, but if you had been English, I would’ve had to kill you on the spot." Right. Ze begon hele verhalen over de Macleod-familie die het gebied rond Dunvegan (Dunvèggan, Remco, tsk!) al eeuwen regeert en over Keltische muziek. Reuze interessant allemaal, maar hoe kwamen we ooit van haar af? Net toen dat een hopeloze zaak leek te gaan worden, nam ze toch afscheid en konden we verder. In drie kwartier liepen we het rondje en daarna bekeken we toch nog even de plaquette op de kerk (een altaar/heilige plaats voor doedelzakspelers, volgens de mevrouw). 
Bij de tent terug installeerden we ons in de zon met drank en chips, daarna kookten we en konden we genieten van een prachtige zonsondergang. 
|