|
VRIJDAG 5 JULI 2013
Ambitieuze plannen voor vandaag: de zuidkust van Pembrokeshire verkennen. We smeerden dus broodjes en vertrokken direct na de koffie. Via de B4313 en de A478 kwamen we in Tenby, waar we vlakbij Heywood Lane (whihi) de auto parkeerden en te voet het stadscentrum betraden. 
Onze eerste stop was een wc, die we vlak naast de Tourist Information vonden. Opgelucht en gewapend met een stadsplattegrond gingen we verder. Tenby bleek a) supertoeristisch en b) superschattig, met eindeloos veel gekleurde huisjes, die op kliffen metershoog boven het enorme strand (het was eb) stonden. 
Van het kasteel was weinig over, maar de locatie bood mooie uitzichten over Carmarthen Bay en St Catherine’s Island. 
We keken er veel langer rond dan we gepland hadden en dus zochten we, toen we weer in de auto zaten, een mooi plekje voor onze lunch. We vonden zowaar een picknickbankje en we aten de ietwat warme (kleffe...) boterhammen. Daarna tuften we zuidwaarts: MoD-terrein op, naar St Govan’s Head, waar de dappere Ierse priester, op de plek waar de rotsen uiteen weken om hem een verstopplaats te bieden tegen dieven, een kapel bouwde. We vonden deze kapel, die inderdaad op een vreemde plek midden tussen de kliffen stond, best indrukwekkend. 
Een paar mijl verderop kwamen we weer op defensieterrein (er waren gelukkig geen schietoefeningen) en ditmaal parkeerden we bij de P aan het einde van het witte weggetje vanaf Merrion. Daar vonden we de Green Bridge of Wales, een zeer indrukwekkende rotsboog in zee. 
Erachter stonden wat losse, luidruchtige rotsen in zee. Ze bleken bevolkt door honderden zeekoeten, die een hels kabaal produceerden. Dat waren de Stack Rocks, dus. 
We wandelden nog een stukje verder over de kliffen en ik ontdekte enkele alpenkraaien (choughs), de zeldzame kraaiensoort die maar op enkele plekken in de UK voorkomt. 
Inmiddels was het al ver in de middag en we besloten St Davids een dagje door te schuiven en terug te rijden naar Fishguard, waar naar verluid The Royal Oak het beste pubvoedsel van de omgeving serveerde. Jammer genoeg bleken ze dat op vrijdagavond niet te doen :-(. Veel alternatieven haden we niet, maar we besloten de Bridge End Inn in Llanychaer, iets voorbij de camping, te proberen. Het restaurantdeel was uitgestorven (de bar daarentegen…), maar de familie (vader, moeder, dochter?) was bereid voor ons te koken, hoera! En het was nog lekker ook! Tevreden keerden we terug naar de camping. |