|
WOENSDAG 25 JUNI 2014 (km. 84.838)
Toen wij om een uur of elf eens wilden vertrekken, waren álle campingmedewerkers de toiletten aan het schoonmaken en - omdat ze volgens Remco zo flexibel waren als een lantaarnpaal - konden ze ons niet helpen aan twee koelelementjes. Noodgedwongen wachtten we tot kwart voor twaalf, toen ze klaar waren en ons wel konden helpen. Met een iets koelere koelbox én een kortingsbriefje reden we naar Seahouses. Daar boekten wij ons - met korting - in op de vaartocht van Billy Shiel naar de Farne Islands, een langgekoesterde wens van mij. ‘Glad Tidings VI’ voer uit om één uur en bracht ons naar de rotsige eilanden vol zeekoeten, drieteenmeeuwen, kuifaalscholvers, alken en papegaaiduikers! Ook zagen we enkele leden van de grijzezeehondkolonie. 
Na het ronden van Staple Island legden we aan op Inner Farne. We betaalden onze ‘landing fee’ aan Laura en bestegen het pad naar het gebouwtje van de National Trust. Langs en soms zelfs óp dat pad nestelden vele visdiefjes, die luidkeels hun ongenoegen uitten over onze aanwezigheid. 
En wie niet horen wil… ik was blij met mijn hoedje, al deed de snavel van zo’n kleine stern alsnog best pijn. Bij de wc’s trof ik een jongetje, diep weggedoken in de armen van zijn moeder, huilend dat hij niet meer over het pad durfde. Remco en ik durfden dat wel, en als beloning werd Remco gebruikt als uitkijktoren voor een brutale stern. Het was hilarisch. 
We liepen langzaam een rondje over het eiland en na de sterntjes en de kokmeeuwtjes was het de beurt aan mijn lievelings: de papegaaiduikers. Het waren er veel, en ze waren reuze cute. 
Ik maakte vele foto’s en zwobbelde naar hartenlust. De 70 minuten die we op het eiland hadden, vlogen voorbij. Na de zeekoeten, alken en kuifaalscholvers en de laatste puffins keerden we, via de nog immer protesterende visdiefjes, terug naar de boot, die ons snel weer naar Seahouses bracht. De auto bracht ons vervolgens weer thuis. Het was een mooie dag. |