|
MAANDAG 22 JUNI 2015 (km. 120.471)
Helaas ging de wekker al om half acht, want we mochten met de auto maar tot half tien parkeren en we moesten ook nog ontbijten en alles. Dat ging gelukkig gesmeerd (toast en lekkere broodjes) en tegen tienen (parkeerschijf toch nog even verzet...) verlieten we Tórshavn. Na drie bochten stopten we alweer, want we waren de stad al uit en bleken daar ineens een mooi uitzicht over te hebben. 
Daarna reden we hortend en stotend verder; iedere bocht leverde nieuwe vergezichten op. Wat een prachtige eilanden! 
Na ettelijke fotostops bereikten we het dorpje Vestmanna, aan de westkust (verrassend) van het 'hoofdeiland' Stremoy. Daar bleek voor ons niet heel veel te beleven; de meeste mensen maken vanuit dit dorp boottochten naar de vogelrotsen in de buurt, maar vogels zagen we al vaker. Gelukkig was er wel een wc (op de pier in de haven, en Remco vond hem door een willekeurige deur open te rukken want er stond een wc op het kaartje getekend op deze plek). We reden dezelfde weg terug met een klein ommetje via Kvívík. 
Daar vonden we de overblijfselen van een oude vikingboerderij en de rest van het dorp bleek reuze pittoresk. 
We reden weer door, via Kollafjřrđur aan de oostkust naar de 'Buttercup route' (speciaal voor toeristen...) die ons naar Saksun zou leiden. Halverwege aten we krentenbollen en dresseerde Remco een kolonie ganzen. In Saksun vergaapten we ons weer eens aan de vergezichten over de immense rotspartijen en de zee.  Het kleine kerkje met grasdak was in z’n eenvoud ook erg mooi.  
We reden weer terug en namen de brug naar het buureiland Eysturoy. We maakten geen stops meer en kwamen vanzelf langs ons nieuwe hotel, in Runavík, met de creatieve naam Hotel Runavík. We zetten de auto voor de deur, deden de zijdeur van het hotel open en ontdekten binnen dat er ook een automatische deur was, want die ging nu achter ons open. Hilariteit alom. Bij de receptie troffen we alleen een telefoon, en Remco nam hem op. Op magische wijze kreeg hij een mevrouw aan de lijn die meteen wist welke gast hij was, en met instructies om naar kamer 308 te gaan (toch, Remco?) klommen we een verdieping verder. De deur bleek inderdaad open en we haalden alle koffers op (een voor een in de lift, want dat was een zwakkerik). Eenmaal geďnstalleerd vertrokken we weer. We wandelden een rondje om een meertje vlak bij Runavík en reden toen naar Toftir, waar een eettentje zou zitten. Fřr sřll stond erop. Dat klonk weinig bemoedigend en het geheel zag er ook nogal gesloten uit. We besloten dan toch maar het restaurant van het hotel uit te checken. Daar kregen we geen spijt van: we aten er heel erg lekker (tot mijn verrassing... het hotel deed verder ietwat verlept aan).  Daarna trokken we ons terug op de hotelkamer om alle indrukken van vandaag eens goed te verwerken. |