|
DINSDAG 23 JUNI 2015 (km. 120.616)
Na het enerverende ontbijt - iemand had de koffiemachine op 'kan' gezet en was toen zelf maar weggelopen, alle volgende overstromingen negerend - stapten we weer in de auto en reden we naar Tjørnuvík, langs een lange fjord en langs de hoogste waterval van de Færöer. In het dorp dronken we onze meegebrachte koffie en liepen we een rondje. Vanaf de haven zagen we de twee grote rotsen in de zee staan die, zo wil de legende, een versteende trol en heks zijn (Risin en Kellingin). Ze kwamen vanaf IJsland om een stukje Færöer mee terug te nemen, maar ruzieden zo lang dat de zon opkwam. Sneuaards. 
Na het kerkhof (wat worden de mensen hier allemaal oud!) en een Vikingbegraafplaats te hebben bekeken, reden we verder. We staken opnieuw de brug over 'the Atlantic' (hmhm) over naar Eysturoy, en reden langs dezelfde fjord naar het noorden als vanmorgen, maar nu aan de oostkant. Zo kwamen we in Eiði, waar zowaar de zon ging schijnen. Helaas betekende dat geen temperatuurstijging, dus vluchtten we met onze lunch alsnog bibberend de auto in. 
Daarna liepen we even over een wandelpaadje aan het eind van het dorp in de hoop Risin en Kellingin nogmaals te zien (we zagen wel Tjørnuvík liggen), maar er zaten nog wat baaien tussen. Met de auto reden we vervolgens een prachtige bergpas langs de hoogste berg van de Færöer, Slættaratindur (882 meter). Vanaf deze weg zagen we alsnog Risin en Kellingin, nu van hun andere kant. 
Even later namen we de afslag naar Gjógv, wat een schattig dorpje bleek. 
We bekeken de huisjes en de natuurlijke haven, reserveerden alvast een plekje in het 'guesthouse & restaurant' Gjáargarður en beklommen toen de kliffen aan de westkant van het dorp. Tot mijn grote vreugde ontdekten we naast de vele noordse stormvogels ook een paar puffins. Mijn lievelingsen! De klim was verder ook prachtig, met vergezichten over dorp en dal, waar je de weg helemaal doorheen zag lopen. Op aanraden van een terugkerende wandelaar klommen we nog even over een hekje naar de volgende baai, die een waterval bleek te hebben. Inderdaad de moeite waard. 
Nu keerden we terug en mochten we plaatsnemen in Gjáargarður restaurant. Het menu vandaag was 'beef' maar omdat ik toch even voorzichtig informeerde of er ook iets anders mogelijk was, kreeg ik lekker vis in kerriesaus. Mjum. We aten onze bordjes weer schoon leeg en toen reden we terug naar Runavík, waar we weer bijkwamen van de volle dag met koffie en internet. |